¿Arroz o pescado con patatas?
Blijf op de hoogte en volg Cindy
02 September 2014 | Peru, Cuzco
Lieve allemaal,
Daar is ie dan al. Mijn eerste reisverslag vanuit Peru!
zondag 31 augustus 2014, in het vliegtuig
Pff! Kan er misschien een raampje open? Ik zit inmiddels in het vliegtuig van Madrid naar Lima en ik heb het ontzettend heet. Maar goed, voor ik meer over het vliegtuig vertel, begin ik voor het gemak bij het begin. vorige week nam ik al afscheid van velen, na een gezellige 'mini' high tea. Zo een week voor vertrek voelt dat nog heel onrealistisch en het gedag zeggen van iedereen ging me eigenlijk heel goed af. Oké, tot jij vertrok, Steef. Tranen schijnen nu eenmaal bij afscheid te horen. De avond voor vertrek verloopt rustig. Alles is ingepakt en ik ben klaar om te gaan. Samen met mama, Thomas en een halve Koen (af en toe boven, af en toe beneden) kijk ik nog wat televisie en dan gaan we allemaal op tijd naar bed toe. Ik dreig bijna in slaap te vallen, tot ik me ineens bedenk dat ik iets vergeten ben. Ik ben weer klaarwakker. Ik schakel de hulp van Koen in en samen komen we tot de conclusie dat we nergens een Iphone-opener kunnen vinden. Dan maar een paperclip mee. En nu echt gaan slapen. Tegen 4.00 uur schrik ik wakker van de wekker, geniet ik een (voorlopig) laatste keer van onze eigen douche en pak ik mijn laatste spullen. Om 4.30 uur gaat de deurbel, omdat lieve Zoë (uit mijn klas van vorig jaar) me, samen met haar moeder, even gedag komt zeggen. Iets later arriveert Iris en nog ietsje later ook Lydie en Esther. Met z'n achter rijden we naar Schiphol, waar ik tot mijn grote verrassing Daphne en Denise zie lopen. Wat lief! Als ik papa ook nog zie, is het uitzwaaicomitee compleet. Ik lever mijn bagage af (18,7 kilo... gelukkig kan ik voor ik ga reizen wat aan mama meegeven). Dan het moment van afscheid. Ik geef iedereen een dikke knuffel en raar genoeg is er bij mij geen traan te bekennen. Wel ben ik sinds gisterenavond misselijk en heb ik het erg warm. Laten we hopen dat dat door de spanning komt, want anders ben ik ziek. Thomas loopt met met mee tot de douane, een laatste kus en dan ga ik. Paspoort gecontroleerd, ik zwaai nog even en 'BOEM!' Brok ik mijn keel, tranen in mijn ogen. Het lijkt erop dat ik echt weer ga. Weer zo lang ook. De misselijkheid verergert, dus ik besluit iets te drinken te kopen en ergens rustig te gaan zitten. Ruim op tijd loop ik richting de gate. Ineens stuit ik op een enorme rij mensen. Huh? Weer paspoortcontrole? Ik sluit maar gewoon braaf aan, maar begin het wel een beetje benauwd te krijgen als ik naar de lengte van de rij kijk. Hopelijk ga ik het redden... Dan ineens hoor ik een mevrouw: 'Madrid, 08.05!' roepen. Hé, dat ben ik. Met een zucht van opluchting mag ik aansluiten in een andere rij, die veeeeeel korter is. de douanier vindt het raar dat ik voor controle kom en zegt: 'Je hebt zeker al een paspoortcontrole gehad?' 'Ja', zeg ik. 'Ik vond het al een beetje raar.' 'Nou', antwoordt hij, 'ik snap niet dat ze je zo gestuurd hebben.' Als ik doorloop, zie ik op een monitor staan: 'gate is closing'. Wat?!! Dat is mijn gate! Als een gek ren ik (dat is niet waar, ik loop gewoon heel hard, maar rennen klinkt beter) naar de gate. B35. He-le-maal ver weg, ergens aan het einde. Ik ben net op tijd. Ik zweet me rot, hijg een beetje uit en slaap een beetje. In Madrid aangekomen zoek ik eerst even een toilet op en daar krijg ik een verklaring van mijn rommelige buik. Het kan er maar uit zijn. Op Madrid verloopt alles soepel en nu zit ik dus in het vliegtuig naar Peru! Met aan boord een non en wat verderop een soort priester, dus het kan niet misgaan. Als ik hen zie instappen, is de stoel naast mij nog leeg. Ik doe - heel toepasselijk - een schietgebedje, in de hoop dat de stoel leeg blijft. Maar nee. Nu zit ik naast een hard ademende jongen. Het is niet altijd feest natuurlijk.
Even later...
Ik ben nog geen drie uur onderweg vanuit Madrid en dat betekent dat ik nog negen uur te gaan heb. Intussen heb ik genoten van een overheerlijke (ahum) maaltijd. ¿Arroz o pescado con patatas? Uhm... Rijst of vis met aardappel? Dat is geen moeilijke keuze. Helaas blijkt in het rijstprutje mijn favoriete groente te zitten: champignon. '¿Más pan?', hoor ik dan. Graag! doe mij nog maar zo'n droog broodje, dan is mijn maag in ieder geval gevuld. Gelukkig blijkt het toetje wel lekker. Wat het is weet ik niet, maar zoet is goed. Tijdens het eten valt mijn mond open van verbazing. De priester drinkt bier!
nog steeds 31 augustus 2014 (bij jullie inmiddels niet meer), Lima
Zo'n vlucht van twaalf uur duurt toch best wel lang. Mijn benen vinden het vooral heel a-relaxt. De kleine, Spaanse vrouwen lijken daar dan weer geen last van te hebben. Op een gegeven moment weet ik niet meer wat ik met mezelf aanmoet. Ik probeer te gaan slapen en dat lukt uiteindelijk ook nog. Dan ben ik zo weer twee uur verder. Bij de douane verloopt alles soepel. Ik ben weer een stempel rijker. Al snel zie ik tussen de massa mensen een man met mijn naam. Perfecto! Ik vertel hem dat ik 'un poquito' Spaans kan en dat ik het nog aan het leren ben. Onderweg naar het hotel (veel verkeer!) besluit ik maar vast een klein stapje op mijn Spaanse drempel te zetten en vraag ik hem wat dingen. Hij begrijpt me ook nog. Als hij dan in het Spaans antwoordt, snap ik niet alles, maar in grote lijnen gaat het best. In het hotel verloopt het ook soepeltjes. Ik vul wat in, krijg een flesje water (heerlijk als je een woestijndroge mond hebt), praat even met eigenaar Toon (Nederlandse kennis van Walter van stichting HoPe) en plof dan tegen 2.30 uur Nederlandse tijd op bed. Ik word overdonderd door lieve berichtjes op facebook, neem een warme douche en maak me klaar om te slapen. Dat ga ik nu dus maar eens doen. Om 3.15 uur word ik naar het vliegveld gebracht voor het laatste stukje richting Cusco. Buenas noches!
maandag 1 september 2014, Lima
Ook hier is het nu maandag. Het in slaap vallen was geen groot succes, omdat ze in het hotel bedachten muziek te gaan maken. Keiharde pianom inclusief zang en klappende mensen na een nummer. Toegegeven: het klonk niet verkeerd. Maar van slapen kwam dus nog even niets terecht. Ik was te moe om op te staan en m'n oordoppen te pakken. Waarschijnlijk vragen jullie je ook af hoe het met Koetje gaat. Uitstekend hoor! Hij gedraagt zich prima, de braverd. Ook was hij erg lief voor me toen we opstegen vanaf Schiphol. Tranen over de wangen. Hij moest er zelf ook bijna van huilen. Het eerste half uur overheerste een vreselijk gevoel. Ik wil dit niet, waarom doe ik dit, kan ik nog naar huis?! 'Komt goed hoor, Cin', zei Koetje. En wat blijkt? Dat was ook zo. Ik viel in slaap en inmiddels is het gevoel wel verdwenen. Ik wil dit zeker wel. Bedankt, Koetje.
maandag 1 september 2014, Cusco
De vlucht naar Cusco verloopt soepel. Ik zit dit keer bij het raam, wat een mazzel. Dat meen ik in dit geval echt, want we hebben de hele vlucht boven de Andes gevlogen. Met als gevolg een prachtig uitzicht over de (sommige met sneeuw bedekte) bergen en met een opkomende zon en daar onder een wolkendek. Schitterend! Ik kijk mijn ogen uit. Tussen die bergen verschijnt een grote stad. Dat moet Cusco zijn. Als ik al mijn spullen heb, loop ik naar buiten. Brrr! Het is hier fris met zo'n 9 graden. Het is natuurlijk ook nog ochtend. Ik word opgewacht door een Peruaan die mijn naam erg leuk gespeld heeft: Vindt Verheij. Later in de auto vraagt hij of het goed geschreven is. Blijkbaar heeft Walter dit gesmst, dat laat hij me ook zien. Vast op de autocorrectie. Walter is op bezoek bij een school. Ik ben nu afgezet in een hotel waar ik meteen gastvrij ontvangen wordt met een kop coca thee. Goed tegen hoogteziekte. Cusco ligt tenslotte op zo'n 3400 meter! Over een paar uur komt Walter me halen. We schijnen al dicht bij zijn huis te zijn. Het stelt me gerust dat ik de mensen hier al best aardig versta. Ik kan alleen nog niet zo goed terugpraten. Dan moet ik te snel nadenken. Misschien nog een leuk weetje, in verband met leedvermaak: ik heb er 34 uur over gedaan om hier te komen en ik heb al zo'n 11.930 km gevlogen!!
dinsdag 2 september 2014, Cusco
Gisterenmiddag ontmoette ik Walter. Anderhalf uur later dan gepland, maar daar kon hij zelf ook niet veel aan doen, hoor. Hij nam me mee uit lunchen, wat goed uitkwam, want ik had trek. We gaan lekker zitten. Buiten is het eigenlijk best warm, lekker met het zonnetje. Binnen had ik het steenkoud. 'We zitten in een visrestaurant, dus kies wat je lekker vindt.' Oepsie, daar gaan we. No me gusta pescado. Dat zinnetje ken ik heel goed, want het vertelt dat ik niet van vis houdt. Dan zie ik op de kaart 'pollo' staan. Dat wordt mijn gerecht. Kip. Vooraf krijgen we een soepje. 'Dit is een soort vissoep, die krijg je er altijd gratis bij.' Aangezien er geen stukken vis in drijven, besluit ik het gewoon te proberen. Reizen is grenzen verleggen. En wat blijkt; het valt reuze mee. Het is maar goed dat ik niet meteen eerlijk durfde te zeggen dat ik niet van vis houdt (sorry, Walter!). Ik heb er lekker gegeten en met Walter het één en ander besproken over HoPe. De plannen zijn overigens een beetje gewijzigd. Ik slaap vannacht in het hotel en daarna een aantal nachten bij Tineke, de ex-vrouw van Walter. Hij krijgt namelijk zelf bezoek van zijn zus. Met haar zal ik dan zoeken naar een appartementje. Daar kan ik niet op wachten, want ik heb zo veel zin om mijn tas lekker uit te pakken en alle foto's die ik heb laten afdrukken (van jullie) op te hangen. Net als de kaarten die ik gekregen heb. Walter en ik spreken af dat hij me om kwart voor 5 komt halen en dan gaan we naar het kantoor van HoPe. Daar neemt een Amerikaanse vrijwilligster afscheid en dan kan ik de collega's ontmoeten. We lopen naar het kantoor en moeten daar naar de zesde verdieping. Met de trap. Ademnood. Boven aangekomen kan ik amper praten. Misschien mede door mijn niet al te beste conditie, maar zeker door de hoogte, is het erg vermoeiend om trappen te lopen. Vanaf nu praat ik de rest van de avond Spaans. Hoewel, zelf zeg ik nog niet zo veel. Ik probeer vooral zo veel mogelijk te begrijpen van wat er gezegd wordt. Dat is op dit moment zo'n 30%. Terugpraten vind ik nog heel lastig. Zo af en toe vertaalt Walter wat voor me. Ik maak kennis met de directrice, Nayruth en met Oscar, Isabel en de Amerikaanse. De man die me vanmorgen van het vliegveld haalde, is er ook. Julio. We drinken thee/koffie en eten taart en gaan daarna ergens nog wat drinken. Daar merk ik dat ik een beetje aan het instorten ben. Ik het hotel aangekomen, duik ik dan ook snel mijn bed in en nu ben ik vanaf 7.00 uur al weer wakker. Deze ochtend zal ik even naar Walter gaan (hij woont op twee minuten loopafstand) en dan zal ik me wat verder inlezen over HoPe. Vanmiddag om half 4 word ik opgehaald door Tineke en morgen zal ik al meegaan op bezoek bij een school, twee uur rijden van hier (en dan komen we wel hoger dan 4000 meter). Dan het laatste wat ik nog even kwijt wil. Ik heb gemerkt dat de mensen hier heel open zijn als het gaat om begroeting. Waar wij elkaar stug een hand geven als we elkaar nog niet zo goed kennen, krijg ik hier meteen een soort omhelzing en een wangkus. Mooi is dat, vind ik.
Even later...
Ik ben inmiddels bij Walter geweest om het leeswerk over HoPe op te halen. Ik ga daar nu dus even in duiken. Vanmiddag al een afspraak voor het bezichtigen van appartementen. Ik ben benieuwd!
¡Hasta luego! Cindy.
Daar is ie dan al. Mijn eerste reisverslag vanuit Peru!
zondag 31 augustus 2014, in het vliegtuig
Pff! Kan er misschien een raampje open? Ik zit inmiddels in het vliegtuig van Madrid naar Lima en ik heb het ontzettend heet. Maar goed, voor ik meer over het vliegtuig vertel, begin ik voor het gemak bij het begin. vorige week nam ik al afscheid van velen, na een gezellige 'mini' high tea. Zo een week voor vertrek voelt dat nog heel onrealistisch en het gedag zeggen van iedereen ging me eigenlijk heel goed af. Oké, tot jij vertrok, Steef. Tranen schijnen nu eenmaal bij afscheid te horen. De avond voor vertrek verloopt rustig. Alles is ingepakt en ik ben klaar om te gaan. Samen met mama, Thomas en een halve Koen (af en toe boven, af en toe beneden) kijk ik nog wat televisie en dan gaan we allemaal op tijd naar bed toe. Ik dreig bijna in slaap te vallen, tot ik me ineens bedenk dat ik iets vergeten ben. Ik ben weer klaarwakker. Ik schakel de hulp van Koen in en samen komen we tot de conclusie dat we nergens een Iphone-opener kunnen vinden. Dan maar een paperclip mee. En nu echt gaan slapen. Tegen 4.00 uur schrik ik wakker van de wekker, geniet ik een (voorlopig) laatste keer van onze eigen douche en pak ik mijn laatste spullen. Om 4.30 uur gaat de deurbel, omdat lieve Zoë (uit mijn klas van vorig jaar) me, samen met haar moeder, even gedag komt zeggen. Iets later arriveert Iris en nog ietsje later ook Lydie en Esther. Met z'n achter rijden we naar Schiphol, waar ik tot mijn grote verrassing Daphne en Denise zie lopen. Wat lief! Als ik papa ook nog zie, is het uitzwaaicomitee compleet. Ik lever mijn bagage af (18,7 kilo... gelukkig kan ik voor ik ga reizen wat aan mama meegeven). Dan het moment van afscheid. Ik geef iedereen een dikke knuffel en raar genoeg is er bij mij geen traan te bekennen. Wel ben ik sinds gisterenavond misselijk en heb ik het erg warm. Laten we hopen dat dat door de spanning komt, want anders ben ik ziek. Thomas loopt met met mee tot de douane, een laatste kus en dan ga ik. Paspoort gecontroleerd, ik zwaai nog even en 'BOEM!' Brok ik mijn keel, tranen in mijn ogen. Het lijkt erop dat ik echt weer ga. Weer zo lang ook. De misselijkheid verergert, dus ik besluit iets te drinken te kopen en ergens rustig te gaan zitten. Ruim op tijd loop ik richting de gate. Ineens stuit ik op een enorme rij mensen. Huh? Weer paspoortcontrole? Ik sluit maar gewoon braaf aan, maar begin het wel een beetje benauwd te krijgen als ik naar de lengte van de rij kijk. Hopelijk ga ik het redden... Dan ineens hoor ik een mevrouw: 'Madrid, 08.05!' roepen. Hé, dat ben ik. Met een zucht van opluchting mag ik aansluiten in een andere rij, die veeeeeel korter is. de douanier vindt het raar dat ik voor controle kom en zegt: 'Je hebt zeker al een paspoortcontrole gehad?' 'Ja', zeg ik. 'Ik vond het al een beetje raar.' 'Nou', antwoordt hij, 'ik snap niet dat ze je zo gestuurd hebben.' Als ik doorloop, zie ik op een monitor staan: 'gate is closing'. Wat?!! Dat is mijn gate! Als een gek ren ik (dat is niet waar, ik loop gewoon heel hard, maar rennen klinkt beter) naar de gate. B35. He-le-maal ver weg, ergens aan het einde. Ik ben net op tijd. Ik zweet me rot, hijg een beetje uit en slaap een beetje. In Madrid aangekomen zoek ik eerst even een toilet op en daar krijg ik een verklaring van mijn rommelige buik. Het kan er maar uit zijn. Op Madrid verloopt alles soepel en nu zit ik dus in het vliegtuig naar Peru! Met aan boord een non en wat verderop een soort priester, dus het kan niet misgaan. Als ik hen zie instappen, is de stoel naast mij nog leeg. Ik doe - heel toepasselijk - een schietgebedje, in de hoop dat de stoel leeg blijft. Maar nee. Nu zit ik naast een hard ademende jongen. Het is niet altijd feest natuurlijk.
Even later...
Ik ben nog geen drie uur onderweg vanuit Madrid en dat betekent dat ik nog negen uur te gaan heb. Intussen heb ik genoten van een overheerlijke (ahum) maaltijd. ¿Arroz o pescado con patatas? Uhm... Rijst of vis met aardappel? Dat is geen moeilijke keuze. Helaas blijkt in het rijstprutje mijn favoriete groente te zitten: champignon. '¿Más pan?', hoor ik dan. Graag! doe mij nog maar zo'n droog broodje, dan is mijn maag in ieder geval gevuld. Gelukkig blijkt het toetje wel lekker. Wat het is weet ik niet, maar zoet is goed. Tijdens het eten valt mijn mond open van verbazing. De priester drinkt bier!
nog steeds 31 augustus 2014 (bij jullie inmiddels niet meer), Lima
Zo'n vlucht van twaalf uur duurt toch best wel lang. Mijn benen vinden het vooral heel a-relaxt. De kleine, Spaanse vrouwen lijken daar dan weer geen last van te hebben. Op een gegeven moment weet ik niet meer wat ik met mezelf aanmoet. Ik probeer te gaan slapen en dat lukt uiteindelijk ook nog. Dan ben ik zo weer twee uur verder. Bij de douane verloopt alles soepel. Ik ben weer een stempel rijker. Al snel zie ik tussen de massa mensen een man met mijn naam. Perfecto! Ik vertel hem dat ik 'un poquito' Spaans kan en dat ik het nog aan het leren ben. Onderweg naar het hotel (veel verkeer!) besluit ik maar vast een klein stapje op mijn Spaanse drempel te zetten en vraag ik hem wat dingen. Hij begrijpt me ook nog. Als hij dan in het Spaans antwoordt, snap ik niet alles, maar in grote lijnen gaat het best. In het hotel verloopt het ook soepeltjes. Ik vul wat in, krijg een flesje water (heerlijk als je een woestijndroge mond hebt), praat even met eigenaar Toon (Nederlandse kennis van Walter van stichting HoPe) en plof dan tegen 2.30 uur Nederlandse tijd op bed. Ik word overdonderd door lieve berichtjes op facebook, neem een warme douche en maak me klaar om te slapen. Dat ga ik nu dus maar eens doen. Om 3.15 uur word ik naar het vliegveld gebracht voor het laatste stukje richting Cusco. Buenas noches!
maandag 1 september 2014, Lima
Ook hier is het nu maandag. Het in slaap vallen was geen groot succes, omdat ze in het hotel bedachten muziek te gaan maken. Keiharde pianom inclusief zang en klappende mensen na een nummer. Toegegeven: het klonk niet verkeerd. Maar van slapen kwam dus nog even niets terecht. Ik was te moe om op te staan en m'n oordoppen te pakken. Waarschijnlijk vragen jullie je ook af hoe het met Koetje gaat. Uitstekend hoor! Hij gedraagt zich prima, de braverd. Ook was hij erg lief voor me toen we opstegen vanaf Schiphol. Tranen over de wangen. Hij moest er zelf ook bijna van huilen. Het eerste half uur overheerste een vreselijk gevoel. Ik wil dit niet, waarom doe ik dit, kan ik nog naar huis?! 'Komt goed hoor, Cin', zei Koetje. En wat blijkt? Dat was ook zo. Ik viel in slaap en inmiddels is het gevoel wel verdwenen. Ik wil dit zeker wel. Bedankt, Koetje.
maandag 1 september 2014, Cusco
De vlucht naar Cusco verloopt soepel. Ik zit dit keer bij het raam, wat een mazzel. Dat meen ik in dit geval echt, want we hebben de hele vlucht boven de Andes gevlogen. Met als gevolg een prachtig uitzicht over de (sommige met sneeuw bedekte) bergen en met een opkomende zon en daar onder een wolkendek. Schitterend! Ik kijk mijn ogen uit. Tussen die bergen verschijnt een grote stad. Dat moet Cusco zijn. Als ik al mijn spullen heb, loop ik naar buiten. Brrr! Het is hier fris met zo'n 9 graden. Het is natuurlijk ook nog ochtend. Ik word opgewacht door een Peruaan die mijn naam erg leuk gespeld heeft: Vindt Verheij. Later in de auto vraagt hij of het goed geschreven is. Blijkbaar heeft Walter dit gesmst, dat laat hij me ook zien. Vast op de autocorrectie. Walter is op bezoek bij een school. Ik ben nu afgezet in een hotel waar ik meteen gastvrij ontvangen wordt met een kop coca thee. Goed tegen hoogteziekte. Cusco ligt tenslotte op zo'n 3400 meter! Over een paar uur komt Walter me halen. We schijnen al dicht bij zijn huis te zijn. Het stelt me gerust dat ik de mensen hier al best aardig versta. Ik kan alleen nog niet zo goed terugpraten. Dan moet ik te snel nadenken. Misschien nog een leuk weetje, in verband met leedvermaak: ik heb er 34 uur over gedaan om hier te komen en ik heb al zo'n 11.930 km gevlogen!!
dinsdag 2 september 2014, Cusco
Gisterenmiddag ontmoette ik Walter. Anderhalf uur later dan gepland, maar daar kon hij zelf ook niet veel aan doen, hoor. Hij nam me mee uit lunchen, wat goed uitkwam, want ik had trek. We gaan lekker zitten. Buiten is het eigenlijk best warm, lekker met het zonnetje. Binnen had ik het steenkoud. 'We zitten in een visrestaurant, dus kies wat je lekker vindt.' Oepsie, daar gaan we. No me gusta pescado. Dat zinnetje ken ik heel goed, want het vertelt dat ik niet van vis houdt. Dan zie ik op de kaart 'pollo' staan. Dat wordt mijn gerecht. Kip. Vooraf krijgen we een soepje. 'Dit is een soort vissoep, die krijg je er altijd gratis bij.' Aangezien er geen stukken vis in drijven, besluit ik het gewoon te proberen. Reizen is grenzen verleggen. En wat blijkt; het valt reuze mee. Het is maar goed dat ik niet meteen eerlijk durfde te zeggen dat ik niet van vis houdt (sorry, Walter!). Ik heb er lekker gegeten en met Walter het één en ander besproken over HoPe. De plannen zijn overigens een beetje gewijzigd. Ik slaap vannacht in het hotel en daarna een aantal nachten bij Tineke, de ex-vrouw van Walter. Hij krijgt namelijk zelf bezoek van zijn zus. Met haar zal ik dan zoeken naar een appartementje. Daar kan ik niet op wachten, want ik heb zo veel zin om mijn tas lekker uit te pakken en alle foto's die ik heb laten afdrukken (van jullie) op te hangen. Net als de kaarten die ik gekregen heb. Walter en ik spreken af dat hij me om kwart voor 5 komt halen en dan gaan we naar het kantoor van HoPe. Daar neemt een Amerikaanse vrijwilligster afscheid en dan kan ik de collega's ontmoeten. We lopen naar het kantoor en moeten daar naar de zesde verdieping. Met de trap. Ademnood. Boven aangekomen kan ik amper praten. Misschien mede door mijn niet al te beste conditie, maar zeker door de hoogte, is het erg vermoeiend om trappen te lopen. Vanaf nu praat ik de rest van de avond Spaans. Hoewel, zelf zeg ik nog niet zo veel. Ik probeer vooral zo veel mogelijk te begrijpen van wat er gezegd wordt. Dat is op dit moment zo'n 30%. Terugpraten vind ik nog heel lastig. Zo af en toe vertaalt Walter wat voor me. Ik maak kennis met de directrice, Nayruth en met Oscar, Isabel en de Amerikaanse. De man die me vanmorgen van het vliegveld haalde, is er ook. Julio. We drinken thee/koffie en eten taart en gaan daarna ergens nog wat drinken. Daar merk ik dat ik een beetje aan het instorten ben. Ik het hotel aangekomen, duik ik dan ook snel mijn bed in en nu ben ik vanaf 7.00 uur al weer wakker. Deze ochtend zal ik even naar Walter gaan (hij woont op twee minuten loopafstand) en dan zal ik me wat verder inlezen over HoPe. Vanmiddag om half 4 word ik opgehaald door Tineke en morgen zal ik al meegaan op bezoek bij een school, twee uur rijden van hier (en dan komen we wel hoger dan 4000 meter). Dan het laatste wat ik nog even kwijt wil. Ik heb gemerkt dat de mensen hier heel open zijn als het gaat om begroeting. Waar wij elkaar stug een hand geven als we elkaar nog niet zo goed kennen, krijg ik hier meteen een soort omhelzing en een wangkus. Mooi is dat, vind ik.
Even later...
Ik ben inmiddels bij Walter geweest om het leeswerk over HoPe op te halen. Ik ga daar nu dus even in duiken. Vanmiddag al een afspraak voor het bezichtigen van appartementen. Ik ben benieuwd!
¡Hasta luego! Cindy.
-
02 September 2014 - 17:54
Patricia:
Yesss! Ik hoopte al op een snel eerste reisverslag! Uiteraard weer erg leuk om te lezen. Fijn dat je veilig bent aangekomen.
Heeel veeel plezier! X -
02 September 2014 - 18:02
Jacqueline:
Hola Que Tal? wauw wat een verslag al van je eerste paar dagen,nu even tijd om aan alles te gaan wennen om je heen,geniet succes liefs, en pas goed op jezelf Cindy dikke knuffels van mij en Isabel XXXXXX -
02 September 2014 - 18:24
Papa:
Lieve Cindy,
Je verwent ons direct al met een uitgebreid verslag van je eerste belevenissen.
Ik laat het koken er even voor achterwege, ook al ben ik niet echt vroeg thuis van het werk.
Dit gaat voor, jij gaat voor.
Wat een omslachtige, lange reis heb je moeten maken om op je bestemming aan te komen!
En wat fijn om via je Whatsapp vrijwel rechtstreeks te weten over het hoe en wat.
De kop is er af, de bibbers zijn voorbij, je nieuwe avontuur is van start gegaan.
Ik heb veel respect voor wat je nu aangaat, de moeite en energie die je gaat steken in het mooie vrijwilligerswerk voor de stichting HoPe!
Dat je het daarna combineert met rondreizen door het Zuid-Amerikaanse continent wordt de slagroom op deze taart.
Het worden vast weer onvergetelijke maanden, laat het maar binnenkomen.
Kus, papa -
02 September 2014 - 18:30
Chloe:
Leeuuuukk. Geniet, geniet en geniet. Ik blijf lezen! Dikke smakkerd van mij! -
02 September 2014 - 18:30
Noelle:
Querida Cindy,
wat goed om te lezen dat je goed bent aangekomen. Ik ben super blij voor je dat je daar nu bent (een tikkeltje jaloers ook wel; Cusco staat nr. 1 op mijn verlanglijstje en maanden lang Spaans oefenen zou ik ook niet heel verkeerd vinden :-) )
Ik ben erg benieuwd naar wat je precies gaat doen maar dat je daar een interessante, leerzame tijd tegemoet gaat is zeker. Ik kijk met veel plezier uit naar je berichten (en foto's)
Heel veel succes en plezier daar, een paradijsje op aarde. Hasta pronto!
Besos y saludos,
Noelle -
02 September 2014 - 18:46
Nolda:
Wat een belevenis al in die aantal dagen. Het gaan herinneringen worden die je voor altijd meeneemt. Veel plezier manou en nolda -
02 September 2014 - 18:56
Karlijn:
Fijn om te horen dat je goed bent aangekomen en ontvangen! Leuk om met je mee te lezen tijdens deze reis! -
02 September 2014 - 19:09
Stephanie:
Ooo wat is dit toch heerlijk om te lezen!! Ik lees je verhalen altijd met zoveel plezier, maar je mail van vanmiddag was eigenlijk nog wel het cadeau van de dag (zeker voor mijn groep). Ik weet zeker dat mijn leerlingen het fantastisch gaan vinden dat je zo snel hebt geantwoord!! Echt heel erg leuk :D!
Liefs xx Steef -
02 September 2014 - 19:50
Linda:
Hi Cin! Wat leuk om dit weer te lezen! Ben benieuwd wat je verder allemaal nog gaat meemaken! Ik lees alles mee! -
02 September 2014 - 20:25
Celine:
Oh wat leuk weer! Die Vindt Verheij liet me eg lachen! Haha! Veel succes en plezier! -
02 September 2014 - 21:17
Mariëlle:
Lieve Cindy,
wat is het héérlijk thuis komen om na een lange werkdag een mailalert van jou te hebben! Ik heb me er helemaal op verheugd om er even lekker voor te gaan zitten.
Je eerste verslag vind ik al gelijk erg leuk om te lezen. Het afscheid nemen, is tussen de regels door, nog best lastig. Maar.. de eerste ervaringen zijn wel alweer fijn! Goed hoor!
Ik hoop dat je een hele fijne tijd gaat hebben. Erg stoer van je dat je gewoon in het Spaans aan het praten bent. Het begrijpen en spreken zelf, gaat vanaf nu vast met sprongen vooruit. Je kunt het!
Veel plezier met de bezichtigingen en het bezoeken van de school!
Liefs, Mariëlle
-
02 September 2014 - 21:29
Naomi:
Lieve Cindy,
Ff wat een lange reis meis!
Wat fijn dat je goed aangekomen bent en zo hartelijk ontvangen bent.
Gelijk al een herkenpuntje in je stukje, die begroeting met 'hug&kiss', want ja zo gaat dat daar ;) Mensen zijn veel opener en warmer, heerlijk volk!
Ik had bij het lezen heel wat herkenpuntjes en kon me inbeelden waar je op bepaalde momenten was. Hoe Lima eruit ziet als je vanaf het vliegveld de stad in rijdt bijvoorbeeld. Je nam me in gedachten even mee terug :) Het is een hele andere wereld
Wat stoer dat je ondanks dat je niet van vis houdt toch de soep geprobeerd hebt -
02 September 2014 - 21:30
Roxy:
Lieve Cindy,
Wat fijn om zo snel wat van je te horen. Ik ben blij dat de reis goed is gegaan,en dat je af en toe van het mooie uitzicht hebt kunnen genieten.
And I told you; als je er eenmaal bent, ben je verplicht je op het Spaans te richten en zal je zien dat je het supersnel oppakt. En inderdaad! Natuurlijk is het nog spannend, en eng om wat te zeggen - als ik een Engels woord tegenkom waarvan ik niet weet hoe je 't uitspreekt, heb ik daar ook nog last van, haha - maar dat zal snel een stuk minder worden.
Ik hoop dat je de eerste paar dagen goed kan wennen aan al dit nieuws, dan kan het genieten beginnen!
Dikke kus xx -
02 September 2014 - 21:42
Naomi:
Deel van mijn bericht mist dus hier maar even verder...
Vis wordt veel gegeten in Peru. Ceviche is echt het visgerecht dat je eens geproeft moet hebben.
Gelukkig zijn er ook veel gerechten zonder vis, zoals aji de gallina, lomo saltado en arroz con pollo.
De rest van mijn 'must-try-see-taste-lijstje volgt per mail ;)
Met jouw spaans gaat het helemaal goedkomen, weet zeker dat je het straks vloeit spreekt. Ik weet wat een maand kan doen en jij bent er 6 dus tel maar uit ;)
Ik vind het supergaaf dat je dit avontuur weer aangaat en kijk uit naar je blogs.
Maak er een onvergetelijke tijd van, geniet van elk moment!
Heel veel plezier en pas goed op jezelf!
Liefs, Naomi -
02 September 2014 - 22:57
Mama:
Wat heerlijk weer om je verhalen te lezen!!
Ik geniet er echt volop van!
En ik kan het niet genoeg zeggen: wat ben ik toch trots op je!!!
Lieverd, volg je hart en je goede gevoel!
Te quiero!! -
02 September 2014 - 23:14
Linda S:
Wauw Cindy,wat een avontuur ben jij weer aangegaan!
Ik hoop dat je snel je eigen stekje vindt en dat je snel zal wennen daar aan de andere kant van de wereld.
Zet 'm op meid! Ik ga je verslagen allemaal lezen,ik vind het zooo gaaf!
Liefs en heel veel succes... -
03 September 2014 - 07:47
Christa:
Wat een super leuk verslag weer, ik heb hem speciaal bewaard zodat ik vanmorgen hem op mijn gemak kan lezen(ochtenddienst) wat heb je alweer een hoop mee gemaakt en super dat je gewoon spaans praat. Je hebt ook zo hard geoefend. We hebben zondagochtend om 8:00 uur nog aan je gedacht!
Hopelijk vindt je snel een mooi appartement en heel veel succes met kennis maken op school.
Heel veel liefs Christa en een dikke knuffel van Anouk -
03 September 2014 - 09:22
Alexandra:
Je kent me niet (: Maar ik kwam je reisverslag tegen (omdat ik zocht naar verslagen over Peruuu), en die van jou vind ik tot nu toe de leukste ! Omdat ik later ook heeel graag naar Peru (en Bolivia) wil vind ik dit super leuk om te lezen (: Hopelijk ooit ook nog foto's !
Nog veel plezier alvast !
Alexandra. -
03 September 2014 - 15:36
Esther En Lydie:
Hoi Cin,
Wat een leuk appartementje heb je!
We hebben het even gezien van je moeder.
En wat schrijf je toch leuk je verhaal!
xxx Esther en Lydie -
03 September 2014 - 18:07
Nancy Nieuwenhuis:
Als trouwe lezer van je smeuiige verhalen, wil ik je een ontzettend fijne tijd toewensen. Geniet van alle nieuwe indrukken! -
03 September 2014 - 20:38
Rachel:
Lieve Cindy,
Ten eerst wil ik zeggen dat ik dit zo knap van je vindt....
Heb net alles even gelezen en meis wat klinkt het al leuk. :)
En je appartementje wat mooi.. Zeker de foto's heb je toch een stukje van thuis bij je..
Ben heel erg benieuwd naar de rest van de verhalen die nog komen gaan...
Geniet van de rest van je reis denk dat dat wel gaat lukken hahah)want voor je het weet is het al weer voorbij..:)
Liefs Rachel -
03 September 2014 - 21:45
Paul:
Beste Cindy,
Wat had ik graag stiekem met je meegereisd in je handbagage! Door je zeer herkenbare verhaal voel ik me ook weer een beetje in Cuzco. Geniet van dit prachtige avontuur in de hooglanden van Peru. Ik zal je verhalen zeker blijven volgen!
Groet,
Paul
PS: Geniet lekker van de gebakken cavia's, de smeuïge alpaca's en de cunchillo (darmen van de koe)!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
