Tú eres como una estrella

Lieve stroopwafel-pepernoten-kaas-drop-stamppot-eters in Nederland,

Het volgende verslag zal gaan over mijn laatste week vrijwilligerswerk. Wat is het snel gegaan zeg. Vanaf nu ga ik een andere tijd tegemoet. Een tijd van bezoek en een tijd van reizen. De titel van deze week luidt: Jij bent als een ster. Daarover later, uiteraard, meer.

maandag 8 december 2014, Cusco

Vandaag word ik rond 4.15 uur wakker, omdat de katten hier hondsdol geworden zijn (zeker geen bezoekje aan de GGD gebracht voor een rabiësprik). Wat een herrie. En ik moet plassen. Daarna val ik gauw weer in slaap. Vandaag is een ontspannen en rustige dag. Er is vandaag weer een of andere religieuze (feest)dag en dat betekent geen Villa Maria. Dus mijn dag bestaat uit: ontbijten, radio, douchen, boodschappen doen, compleet de mist in gaan met (vr)eten en heel veel FaceTime. Thomas, mama, lieve Steef, papa & Koen. Koen met zijn smalle koppie. Ook maak ik vandaag al 50 van de 70 afscheidscadeautjes voor de kinderen van Villa Maria klaar. Binnen, thuis, maar ook even buiten in het warme zonnetje. Ik sluit mijn dag af met het schrijven van een lange mail aan de kanjers van mijn groep van vorig jaar. En een volle buik...

dinsdag 9 december 2014, Cusco - NOG 10!

's Ochtends gooi ik de was erin en ga dan naar de sportschool. Daar dwing ik mezelf harder te sporten dan normaal gesproken in verband met gisteren. Als ik naar de sportschool toe loop, kom ik Walter tegen. Heel lang geleden! We spreken af binnenkort samen een hapje te gaan eten en bij te kletsen. Op de terugweg loop ik, uiteraard met een verse jus, muziek in mijn oren en een stralend zonnetje, naar huis. Na het lunchen en douchen ga ik naar Villa Maria. Aangezien het afronden van school voor de kinderen begonnen is, gaan we vandaag met ze knutselen.

LES 122: MIJN CREALESSEN IN PERU EN NEDERLAND VERLOPEN WONDERBAARLIJK RUSTIG.

Wat een herrie. Doordat er eigenlijk weinig voorbereid is, hebben we het héél druk. Kinderen hebben allemaal tegelijk van alles nodig. Maribel en ik zitten 's avonds als twee gare konijnen in het busje terug naar huis. Zodra Maribel is uitgestapt, begint de man naast me tegen mij te praten. Hij blijft maar vragen stellen en ik heb daar echt geen zin in. Ik ben blij als ik thuis ben. Ik warm mijn rijst, groenten en gehakt-maaltje op en maak daarna de laatste 20 sterren voor de kinderen af.

woensdag 10 december 2014, Cusco - NOG 9!

Vandaag ben ik op tijd wakker. Na het ontbijt was ik even af, snijd ik alvast de broccoli en knutsel ik een beetje. Na het douchen pak ik mijn spullen en dan begint mijn uur en drie kwartier durende wandeling. Eerst loop ik naar Real Plaza, waar ik een shirtje met korte mouwen koop, omdat ik in februari het warme weer tegemoet ga. Eind januari ook al trouwens. Ik koop het bij een V&D-achtige winkel en hier gebeurt me hetzelfde als me ook vaak bij de V&D gebeurt. Bij de kassa blijkt mijn shirtje goedkoper dan er op het kaartje staat. Top. Dan loop ik richting het centrum. Onderweg laat ik voor mijn algemene afscheidscadeau voor Villa Maria foto's afdrukken. Ik houd het op een bescheiden 32 foto's. Bij de overdekte 'artesanal' markt koop ik nog twee cadeautjes voor vriendinnen. Later bedenk ik dat ik er eigenlijk nog een nodig heb, maar nu ben ik het lopen eigenlijk wel zat in het warme zonnetje. Ik drink ergens een verse jus (hoe kan het ook anders) en eet een broodje. Dan ga ik nog even op zoek naar cellofaan, voor het inpakken van de bedankjes voor Wendy, Maribel, Carla en Horacio. En dan met het busje naar Villa Maria. Daar zijn we weer druk met de kerstblikken. We gaan op tijd naar huis, waar ik geniet van mijn broccoli. Ook ben ik druk aan het knutselen om het algemene afscheidscadeau op tijd af te krijgen.

donderdag 11 december 2014, Cusco - NOG 8!

Een heerlijk dagje. Ik heb totaal geen zin in de sportschool, maar ik sleep mezelf erheen en als ik eenmaal bezig ben, sloof ik mezelf enorm uit en gaat het best lekker. Voldaan haal ik een verse jus en loop ik in het zonnetje naar huis. Onderweg haal ik kerstdonuts om morgen te trakteren op de talenschool. Ik heb dan namelijk mijn laatste les. Er gaan alleen iets mis in de communicatie tussen het donutmeisje en mij (lees: ik heb haar niet goed begrepen) en nu zit ik met 17 donuts, in plaats van 10. Inderdaad... 7 te veel. Dat is niet goed, want dan wil ik ze natuurlijk eten. Dat doe ik dan ook. Schrik niet. NIet alle 7 hoor. Ik neem er ÉÉN na mijn lunch en ik geniet volop. Echt heel lekker. Nu heb ik er dus nog steeds 6 te veel. Ik besluit er in plaats van 10, 12 aan de talenschool te geven. Nog 4 over dus. Eerst bedenk ik dat ik die in de middag wel mee kan nemen naar Villa Maria, maar aangezien ik ook allemaal verf, kwasten en papier meesleep (ga ik niet meer gebruiken, dus mogen ze hebben), wordt het wel erg veel. Je weet tenslotte nooit wat voor busje je aantreft. Ik zie de moeder van superseñorita in de keuken en geef de donuts aan haar. Zij blij, ik blij. Weer drie vetrollen bespaard. En in het busje moet ik staan en is het propvol. Ik ben blij dat ik niet ook nog een doos donuts bij me heb. In de bieb brengen we de boekenkasten op orde en wordt de warme chocolademelk voor morgen vast voorbereid. Er horen geen kinderen te zijn, maar ze zijn er altijd. Heidy en broertje Julio bijvoorbeeld. Ze hebben geen huissleutel bij zich en Heidy vertelt dat ouders pas rond 23.00 uur thuiskomen!! Dat betekent rondzwerven op straat zonder eten. We gaan laat weg vanuit Villa Maria, dus Maribel en ik nemen samen een taxi naar huis. Zo ben ik toch nog op tijd, want om 19.00 uur heb ik met Walter afgesproken om te gaan eten bij La Toscana. Erg gezellig. Hij heeft nnog wat handige tips voor de reis van mama. Verder bespreken we hoe de afgelopen tijd is geweest en ik vertel dat ik geld heb opgehaald voor HoPe. Hij is blij verrast. De opbrengst van familie en vrienden is 547,50 euro en van de BSO (met speciale dank aan Naomi) 320 euro. Ik kan dus het mooie bedrag van €867,50 overmaken aan HoPe. Erg bedankt allemaal. We besluiten samen dat dit geld naar de bibliotheek in Villa Maria gaat, omdat ik me daar de afgelopen maanden heb ingezet. Ik ga het ze morgen laten weten. Dat is gewoon 3123 soles! Walter maakt me nog gelukkiger als hij laat weten dat er de 19e een Nederlands kennisje komt en dat we misschien wel een dag de bergen in kunnen met z'n vieren. Richting Patacancha. Ik probeer nog nergens op te rekenen, maar eigenlijk juich ik al vanbinnen.

vrijdag 12 december 2014, Cusco - NOG 7!

Deze dag was als een achtbaan. Nou ben ik groot fan van achtbanen, maar dit was niet bepaald een achtbaan als in Disneyland. Ik ga 's ochtends bepakt en bezakt naar de talenschool voor mijn Spaanse les. De laatste. Ik ga met de taxi, want ik ben aan de late kant en ik heb veel spullen bij me. Het cadeautje voor Wendy, de donuts en mijn tas. De les sloeg eigenlijk nergens op. Vanmorgen, net voordat ik wegging, was Gorge hier, de huisbaas. Hij vroeg wanneer mama komt en we spraken af dat het extra bed morgen om 6.00 uur (waarom??!) gebracht wordt. Ook zei hij iets over wat extra betalen als mama er is. Ik dacht dat hij het had over 26 cent per dag. Ik heb het er tijdens de les met Wendy over en we vinden 26 cent allebei wel raar. Dus loop ik na de les nog even naar Gorge, die op zijn werk in het centrum is. Ik kook vanbinnen als hij me vertelt dat het gaat om 26 soles (hij verlaagt het naar 25 soles) per dag. Dat betekent dat mama in totaal 100 euro moet betalen om bij me te logeren. Logeren!! Hij zegt dat hij het appartement normaal aan een persoon verhuurt en straks zijn er twee personen en dan moeten we daar dus voor betalen. Wat een onzin. Hij doet twee voorstellen. A = mijn 'visitantes' betalen dat bedrag per dan en dan hoef ik in januari geen huur meer te betalen voor de tien dagen die ik er nog zal zitten. B = mijn 'visitantes' hoeven niet te betalen, maar dan betaal ik in januari de volle klap (750 soles) terwijl ik er maar tien dagen zit. Wat een klootzak. Met tranen die achter mijn ogen prikken, zeg ik dat ik er nog even over na zal denken. In het busje moet ik me inhouden niet te gaan huilen. Zodra ik thuis ben, vraag ik aan mama of ik haar kan bellen op FaceTime. Ik barst in huilen uit. Ik voel me echt intens boos en verdrietig. Mama stel me, zoals altijd, gerust. Ik voel me daarna ook echt rustiger. 's Middags bel ik erover met Walter. Hij vindt het ook echt niet kunnen. Zijn woorden 'dat ga je niet doen', stellen me gerust. Hij raadt me aan op met Tineke te bellen, omdat zij Gorge beter kent en met hem zou kunnen bellen. En dan is het tijd voor Villa Maria. De laatste keer met de bijzondere, lieve kinderen hier. Voor de laatste keer word ik hier enthousiast en liefdevol begroet door hen. We hebben eerst nog heel wat voor te bereiden. Rond 16.00 uur beginnen we met warme chocolademelk. Ook krijgen de kinderen allemaal een broodje. Zeg gerust brood. Er zijn rond de 80 (!) kinderen. Ik hoor je denken: je hebt maar 70 cadeautjes. Inderdaad. Ik vind dat heel erg, maar Maribel en Carla lossen dat later voor me op door de kinderen die bijna nooit komen 'aan te wijzen'. We slaan hen dus over. Best kut. Er worden praatjes gehouden, cadeautjes uitgedeeld en ik klets hier en daar met nog wat kinderen. Heidy blijkt me maar knuffelen en kusjes geven en laat me heel oprecht weten dat ze niet wil dat ik wegga. Ik moet wel even slikken. Lieve, spontane, vrolijke Heidy. Ik ga haar oprecht missen. Wanneer de tranen ook even in mijn ogen springen, is als ik aanschouw hoe profesor Horacio kinderen met een speciaal daarvoor gemaakte leren ding kinderen slaat. #!^&~/? Hij zakt meteen 100% in mijn 'aardigheidsmeter'. Bijna loop ik naar hem toe om er iets van te zeggen, maar iedereen lijkt het normaal te vinden en de kinderen lachen er zelfs om. Ik denk terug aan Malawi, waar Jenny en ik ook geschokt in de klas zaten toe te kijken hoe dit gebeurde. Later heb ik het erover met Maribel. Ze vertelt me dat ze het al vaker met Horacio gehad heeft over dit gebeuren. Zij keurt dit ook echt niet goed. Aan het einde gaat alles ineens zo snel. Ik deel mijn glittersterren uit, maar heb te laat door dat de kinderen daarna naar huis gaan. Het doek met de foto's heb ik dus niet meer kunnen overhandigen waar de kinderen bij waren. Dar vond ik echt heel jammer, want ik was benieuwd naar de reacties. Hij heeft al wel een plekje gekregen, dus dan zien de kinderen het in maart. Ook heb ik ze niet meer kunnen vertellen over het opgehaalde geld. Ik heb het wel aan Maribel en Carla verteld uiteraard. Dit alles zorgde voor mij toch wel voor een beetje teleurstelling. Maribel heeft wel in het bijzijn van de kinderen een lief woordje gehouden. Ik kreeg groot applaus. Plong. Tranen in de ogen. Wat ben ik toch een emotioneel wrak af en toe. Toch vind ik het fijn dat ik niet in huilen ben uitgebarsten. Het is vast beter om me groot te houden tussen de bedroefde gezichtjes van Heidy, Sandra, Yhisel, Dayana... Dit schreef ik op het briefje dat aan de ster vastzat: Tú eres como una estrella. Iluminas con tu luz y haces realidad tus sueños. Eres especial. Muchas gracias y con cariño, Cindy. Voy a extrañarte. Ofwel, in het Nederlands: Jij bent als een ster. Laat je lichtje schijnen en maak je dromen waar. Je bent bijzonder. Heel erg bedankt en liefs, Cindy. Ik ga je missen. Ik hoop dat het ze lukt. Het waarmaken van hun dromen. Pas als de kinderen allemaal weg zijn, dringt het tot me door. Ik zal ze niet meer zien. Ik neem mezelf voor om naar sommige kinderen een brief te schrijven als ik weer in Nederland ben. De terugweg in de bus kletst Maribel non-stop. Ik kan me moeilijk inspannen, snap de helft niet, maar knik maar gewoon ja en amen en lach als zij ook lacht. Erg he? Ik heb twee cadeautjes gekregen. Een stoffen, Peruaanse baby (knuffel) en een superleuke sjaal (Peruaanse sjaal nummer 4...) Ik heb een mooie, bijzondere tijd gehad en ik weet zeker dat ik dit nooit meer zal vergeten. Het heeft me verrijkt, het heeft me liefde gegeven en het heeft me doen realiseren hoe gelukkig ik ben eb hoe blij ik ben met mijn mooie, rijke en fijne leven. En nu mag mama gauw komen. Het is de hoogste tijd.

zaterdag 13 december 2014, Cusco - NOG 6!

Om 5.55 uur gaat mijn wekker. Om 6.00 uur zal het extra bed gebracht worden. Ik ga er al vanuit dat ze later zullen zijn, maar toch wil ik zelf voor de zekerheid op tijd zijn. Ik ontvang ze in pyjama. Kan mij het schelen. Om 7.00 uur arriveren ze. Ik tik alvast wat uit mijn dagboek over, ontbijt rustig en douche heeeel lang en lekker warm. Daarna FaceTime ik gezellige met Joke, de moeder van Thomas, doe wat boodschappen en FaceTime met mijn lieve broertje die geen schaamte kent. Zit gewoon te poepen waar ik 'bij ben'. 's Middags ga ik naar de talenschool en vanuit daar even langs het huis van Rik. Dan gaan we (Rik, Norma, zoontje Robbert, Karina en zoontje en ik) met de taxi richting het Sinterklaasfeest. Sinterklaas lijkt verdacht veel op Walter. Bij binnenkomst komt de geur van pepernoten en taaitaaipoppen me al tegemoet. Er worden sinterklaasliedjes gezongen, cadeautjes aan de kinderen uitgedeeld, ik dans me teen klein, raar mannetje op klompen (ik had geen keus helaas) en we eten van de lekkernijen. Rond het begin van de avond is het afgelopen en gaan Walter en ik samen met de taxi naar huis, waar ik de Nederlandse middag afsluit met pannenkoeken.

Dit was het voor deze week. Wat heerlijk om te kunnen zeggen dat mama hier tijdens het plaatsen van mijn volgende verslag is! Ik kan niet wachten...

Saludos y hasta luego, Cindy.