El baño es mi mejor amigo

Lieve, leuke allemaal,

De titel heeft - na de verklaring - misschien niet eens zoveel uitleg nodig. Het betekent namelijk: 'Het toilet is mijn beste vriend.' Ik wens jullie veel leesplezier. Of eigenlijk vooral misschien wel veel leedvermaak... Of misschien allebei niet en denk je: wat een gezeur.

De ochtend begint weer vreselijk saai. Om 8.00 uur begint de vergadering weer en ik heb tot 14.30 uur niks kunnen doen. Niks! Ik zal jullie besparen hoe het verder was, want dat zal voor jullie ook om in slaap te vallen zijn. Toch wil ik twee dingen kwijt.

LES 119: HET IS MOGELIJK OM JEZELF OP TE VRETEN.

Ik had gisteren gevraagd of ik om 12.00 uur weg zou kunnen. Dat was goed. Vandaag bleek dat er al voor mijn lunch betaald is. Dus blijf ik maar weer braaf. We zouden om 13.00 uur lunchen. Dat wordt 13.40 uur. Om 12.15 uur begon het opvreetproces al. De weegschaal in de sportschool zal me morgen wel blij maken, want na anderhalf uur aan jezelf te vreten, moet je toch zijn afgevallen. Verder wel grappig dat een mevrouw ineens aan mij vraagt: 'Alles goed?' Ze blijkt in Nederland te wonen. Na de drie-gangen-lunch waarbij mijn mond in de fik vliegt omdat ik iets roods aanzie voor paprika en er een grote hap van neem (lach maar), loop ik naar huis. 's Middags loop ik nog uren door de stad met Mia, op zoek naar de knutselspullen voor mijn creales in San Isidro morgen. Wat gaan we morgen wat leuks maken! Maar daarover morgen meer. Ik ga nu met mijn rommelende buikkrampen mijn bed in.

zondag 23 november 2014, Cusco

Wat een vreselijke nacht. Ontzettende buikpijn, rillen van de kou, moeten overgeven terwijl er niks uitkomt, dan weer warm, draaierig. Ik weet niet waar ik het zoeken moet. Na een aantal pogingen op de wc, kruip ik mijn bed in en val ik, met een aspirine uiteindelijk gelukkig in slaap. Als ik 's ochtends wakker word, voel ik me een stuk beter, maar in de loop van de dag wordt dat weer minder. De eerste diarree is een feit (alsjeblieft), mijn buik blijft zeuren, ik krijg last van mijn rug en van mijn keel en ik heb het koud. Ik besluit de thermometer erbij te pakken. Een ervaren reiziger is voorbereid. Mijn vermoeden wordt bevestigd: 38,5 graden koorts. Ik bel Julio om me af te melden voor vanmiddag. Zonde van de paar uur voorbereidingen die we er gisterenavond aan gehad hebben, maar volgende week weer een zondag. Later blijkt het maar goed dat we niet gegaan zijn. Ik lig drie uur op bed 's middags en mijn eetlust is totaal verdwenen. Bijkomend voordeel: dit is de enige dag dat ik niet hunker naar een Twix of een zak biggetjes. Ik eet tien happen spaghetti en drie stukjes ananas en de wc is vandaag vriend en vijand tegelijk. Om 19.00 uur liggen we op bed. Ik met 39,3 graden koorts en Mia die zich ook niet lekker voelt.

maandag 24 november 2014, Cusco

* Rent naar de wc * Ik heb opnieuw een afgrijselijke nacht gehad. Misschien wel erger dan de nacht ervoor. Zittend op de wc kreeg ik het bloedheet en het werd helemaal zwart voor mijn ogen. Ik wist gewoon niet wat ik met mezelf aanmoest. Toen ben ik heel voorzichtig op gaan staan, heb ik Mia geroepen en ben ik naar mijn bed gelopen, waar ik net op tijd aankwam, want ik zakte door mijn benen en viel op mijn bed neer. Daar lag ik dan zwaarademend. Voelde me zó klote. Mia - de held - heeft voor mij een grote mok met water gevuld. inclusief O.R.S. en Norit. Tegen uitdroging en voor verstopping. Ook dit zit in mijn reis-gezondheidstasje. Je kunt maar voorbereid zijn. In de loop van de dag gaat het wat beter. Geen hoge koorts meer, alleen verhoging. Nog wel erg slap. Tussen de middag nestel ik me nog een uur in mijn bed en 's middags halen we nog wat boodschappen. De cassiere kan wel ruiken (oke, ik hoop het niet) waarom we hier zijn. Chloor, toiletpapier, water... Tel uit je winst. Ik eet 's middags een broodje ei en daarna maken we onze dromenvangers. Lekkere bezigheid even. 's Avonds heb ik zowaar trek. Ik FaceTime eerst nog even met mama en eet daarna met meer smaak dan gisteren de spaghetti. Helaas komt dat er een half uurtje later met dezelfde vaart (eigenlijk nog sneller) weer uit. Het gaat dus beter, ik ben nog niet de oude en mijn buik rommelt nog. Prima. Als ik vannacht maar een betere nacht heb.

dinsdag 25 november 2014, Cusco

Vannacht heb ik gelukkig stukken beter geslapen. Ik voel me dan ook een stuk beter. Wel nog wat slapjes. Na het ontbijten en douchen doe ik rond het middaguur boodschappen voor het avondeten. 's Middags besluit ik naar Villa Maria te gaan. Daar blijkt dat toch niet zo'n goed idee geweest te zijn. In het busje voel ik me eigenlijk al niet zo goed. Toch blijf ik een beetje lachen om de werklui langs de weg. Ze zitten daar als soort zeven dwergen te hakken, op zoek naar diamanten (eigenlijk hakken ze gewoon stenen in vorm, maar soms kun je je fantasie de vrije loop laten gaan). Die stenen geven ze elkaar door naar boven. Als ik langsrijd, kan ik ze horen zingen. Echt. 'He hooooo, he ho, he ho..' Ze gebruiken ook dezelfde bijlen. Ik blijf maar een uur in Villa Maria en kom doodmoe thuis. Ik kook vandaag, maar heb helemaal geen trek. Rond 20.30 uur lig in in bed.

woensdag 26 november 2014, Cusco

Nog steeds heel slapjes word ik wakker. 's Ochtends heb ik Spaanse les. Het is geen nuttige les vandaag. Na de les loop ik nog even door het centrum. Ik drink ergens een verse jus en koop een kersthanger voor Grace. Dan ga ik naar huis en merk ik dat ik toch weer te veel heb gevraagd van mezelf. Als Mia en ik 's avonds Yathzee spelen, zie ik ineens een vleermuis in de kamer rondvliegen. Oke... Een mot. Maar hij is wel groot. Dus ik noem het een vleermuis. Mia probeert 'm voor het slapengaan te vangen. Als ze 'm heeft en naar buiten laat, vliegt ie meteen weer naar binnen. Sukkel. En nu onvindbaar.

donderdag 27 november 2014, Cusco

Ik heb weer niet zo'n fijne nacht gehad. Slecht geslapen, buikpijn, hoofdpijn, spierpijn... Blijkbaar moet ik de buikgriep iets langer de tijd geven. Mia is deze ochtend naar Urubamba i.v.m. een eventuele baan. Ik bel mama om mijn tranen even kwijt te kunnen. Wanneer ik me zo belabberd voel, wil ik gewoon dat ze bij me is. Ik zit weer regelmatig op het toilet. Ik eet zo weinig, hoe kan dit er allemaal uitkomen? Van douchen knap ik wel wat op. 's Middags toch nog niet naar Villa Maria. Even een dagje niks. Ik klets gezellig met Denise op Skype en de rest van de middag staat Qmusic gezellig op. We eten worteltjes, doperwtjes en een soort schnitzel. Mmm!

vrijdag 28 november 2014, Cusco

's Ochtends heb ik Spaanse 'les'. Ik voel me nog steeds heel moe en energieloos (zeurpiet, hè?) We hebben het over de waarde van het leven. Wendy vertelt over haar nare jeugd. Haar ouders stierven al heel jong en zij kwam als meisje bij haar tante te wonen, die haar heel slecht behandelde. Een soort Assenpoesterverhaal. Dan zegt ze: 'Daarom word ik ook zo gelukkig van mensen zoals jij, die kinderen in zulke situaties liefde geven. Dan krijgen ze thuis namelijk veelal niet.' Ze begint er zelfs door de huilen. Hiermee zet ze me wel even aan het denken. Ik heb me niet altijd nuttig gevoeld in Villa Maria wat het begeleiden van de kinderen met hun huiswerk betreft. Maar dit is iets wat ik ze al die tijd wel heb gegeven, denk ik. Liefde. En dat is misschien wel veel belangrijker. Na de les ga ik weer even langs het postkantoor om het één en ander te versturen. Ik drink ergens een thee en eet een koek en ga dan naar Villa Maria met de energie in mijn tenen. Het is vandaag de laatste dag van Grace (de Amerikaanse vrijwilligster). Wat gaat de tijd toch snel. Ik heb voor haar een kaartje en cadeautje (Peruaanse kersthanger) en ook voor Maribel, die morgen jarig is, heb ik wat mee. Maribel nodigt me uit om morgen op haar en Emilio's (zoontje) verjaardag te komen. Super lief, maar het is op een uur rijden van Cusco en ik voel me dus nog steeds niet grandioos. 's Avonds maken Mia en ik Yathzee af onder het genot van Qmusic. Dit keer win ik.

Nou lieve allemaal. Waarschijnlijk kan ik, zoals je nu begrijpt, zeer binnenkort naar de MC Donalds. Gedraag je, anders komt de Sint niet bij je langs. Ik hoef me niet te gedragen, want Peru is veel te ver en dat trekt de oude man niet meer.

Liefs, Cindy.