Teatro: ahí arriba a esta montaña

Lieve iedereen,

De titel van vandaag is niet zo spectaculair... Soms ben je gewoon inspiratieloos. Theater: daar boven op die berg. Dat is wat het betekent. Of waarvan ik hoop dat het dat betekent. Want 'daar boven op die berg' heb ik heel letterlijk vertaald vanuit het Nederlands en is waarschijnlijk fout, maar dat hadden jullie toch niet geweten als ik het niet verteld had.

zaterdag 27 september 2014, Cusco

Dit was nou een goede nacht. Doorgeslapen en ik kan me geen droom meer herinneren. Ik ben wel om 7.00 uur al wakker, maar dat neem ik voor lief op mijn zaterdag. Ik voel me uitgerust en daar gaat om. Ik tik mijn verslag (dan ben ik wel twee uur verder), stap onder de warme douche, plaats foto's bij mijn verslagen en eet mijn ontbijt. Dan ga ik met het busje (valt het jullie ook op dat ik niet zo veel meer loop?) naar het centrum. Ik vraag bij het soort VVV-kantoor naar een deelticket voor dingen die je in de buurt van Cusco kunt bezoeken. Verkopen ze niet en kan ik volgens deze mevrouw morgen ter plekke kopen in Ollantaytambo. Daar vertrouw ik dan maar op. In een winkeltje koop ik gekleurd papier en dan ga ik als de wiedeweer naar huis, waar ik nog het één en ander voorbereid voor vanmiddag. Whaa! Spannend man... De eerste theaterworkshop/les die ik ga geven. Dat vind ik vooral heel spannend vanwege mijn Spaans, maar ik ben goed voorbereid. Om 14.10 uur sta ik bij de bushalte en een half uur en drie voorbijgereden busjes later, zit ik dan wél in een busje op weg naar Villa Maria. Drie busjes. Mijn frustratie groeide bij ieder busje. Werkelijk. Ik zag ze alle drie op tijd, zwaaide naar de chauffeurs die me zéker zagen staan (de derde zwaaide zelfs terug), maar ze reden gewoon door. Ik sms na het eerste busje al naar Julio dat ik later kom. Ik zeg sorry en leg uit wat de reden is. Ik moet best lachen om zijn reactie: 'Paciencia'. Zeker. Geduld. Als ik het stukje berg naar beneden loop, richting de bieb, lopen vijf lieve, enthousiaste kinderen me tegemoet. 'Cindy!', hoor ik ze blij roepen. Ik moet er door glimlachen. Karina, een meisje dat er van maandag t/m zaterdag áltijd is (leuk kind), vertelt me dat we naar 'arriba' moeten. Zijn ze boven? Oké... Ik loop weer met ze mee omhoog en zie daar inderdaad kinderen die ik ken, maar geen Julio. Ik loop weer terug naar beneden om te kijken of Julio toch in de bieb is. Nadie. Ik bel Julio en kom erachter dat ik gewoon op de mopjes had moeten vertrouwen. Ze zijn boven. Dus loop ik als een hijgende labrador weer naar boven. Er zijn meer kinderen dan de vorige keer. Eerst doen we wat spelletjes en dan ben ik aan de beurt. Totaal zonder zenuwen sta ik daar met zo'n dertig kinderen en zes begeleiders in een kring met uitzicht over de bergen en de stad. Wat speciaal eigenlijk. Ik begin met een beweging- en geluidkring (met dank aan Sara van musical). Ik begin met een beweging en geluid en stap daarmee naar het midden van de kring. Het is de bedoeling dat iedereen me om de beurt in snel tempo nadoet. Daarna verzint een ander de volgende beweging en het volgende geluid. Het loopt niet helemaal soepel, omdat veel kinderen (en begeleiders) niet goed durven en lacherig worden. De kinderen in mijn groep 5 van vorig jaar deden dit beter. Dan vertel ik over de vier basisemoties in theater: bang (asustando), blij (feliz), bedroefd (triste) en boos (furioso). Ik begin met de emotie blij en zeg: 'Hola.' Maar ik begin heel klein, dus ik ben maar een beetje blij. Het kind naast me is ietsje blijer en zo wordt de emotie de kring rond vergroot. Dit doen we met alle vier de emoties. Ik merk nog steeds terughoudendheid, maar sommige kinderen worden nu losser. Dan leg ik de volgende opdracht uit. Er worden tweetallen gevormd en ieder tweetal krijgt van mij een briefje met daarop een locatie, twee personages, een probleem en twee emoties. Nu gaan de tweetallen aan de slag en bedenken ze een korte scène met deze gegevens. Hier en daar help ik wat kinderen op weg. Ik voel me helemaal in mijn element. Tot slot laat ieder groepje z'n scène zien. Leuk!!! Dat ik me hier nou zo druk om heb gemaakt. Volgende week weer en nu heb ik er zin in. Ik ga samen met Julio terug richting het centrum. Ik heb met hem echt een gesprek in het Spaans. Zo fijn is dat. Bij hem kan ik dat, omdat hij rustig en duidelijk praat en ik hem dus ook begrijp. Ik haal nog even wortels (avondeten) en ananas (voor morgen), eet en drink wat en ga nu snurken. Om 5.30 uur gaat de wekker!

zondag 28 september 2014, Cusco

Gisterenavond deed ik mijn licht uit om te gaan slapen en nog geen minuut later maakt de natuur me bang. Ben ik nou gek of lig ik te schudden in mijn bed? Een beetje gek ben ik wel, maar dit is geen grap. Tineke heeft me ingelicht, dus ik ben op de hoogte. Het kan gebeuren. En nu gebeurt het dus. Ik vind het toch niet zo leuk en na het gebeef, stuur ik Walter een smsje: 'Ben ik gek aan het worden of schudde de aarde zojuist? En moet ik me zorgen maken of kan ik rustig gaan slapen?' Attent als hij is, belt hij me even op. 'Ben je geschrokken?' Hij stelt me een soort van gerust en ik ga maar weer proberen te slapen. Voor de zekerheid vul ik wel even mijn tas met belangrijke spullen en die zet ik bij de deur neer. Voor het geval dat. Ik ben bang dat het een ritueel voor de komende drie maanden in Cusco gaat worden. Schijterd. Ik val weer in slaap en als 5.30 uur m'n wekker gaat, vraag ik me af waarom ik dit ook alweer heb afgesproken. Een dagje op stap met Mia. Gelukkig weet ik 's avonds weer helemaal waarom. We hebben om 7.00 uur afgesproken bij de bushalte. Ik ben op mijn hoede, want om 6.30 uur in een taxi stappen en geen idee hebben hoe de taxi naar mijn bestemming moet rijden, brengt toch risico's met zich mee. Maar hij zet me keurig af op de gevraagde plek en daar tref ik Mia. Inmiddels heb ik al veel meer zin in vandaag. We stappen in een busje dat ons naar Chinchero rijdt. Het busje vertrekt pas als het vol is. Prima busritje, al betalen we uiteindelijk dubbel zo veel als nodig zou zijn. Afzetter. We zijn nog wat vroeg voor de lokale markt, maar het heeft ook wel iets om het opgebouwd te zien worden. We lopen wat rond en ik geniet van de typische producten die er liggen. De felle kleuren van fruit, groente en kleding, de stukken vlees die wij liever links laten liggen, de grassen met traditioneel geklede vrouwen die er tussen zitten. Ik hou van markten. Wat later lopen we naar boven, richting de ruïnes. Wat we daar aantreffen in het vroege zonlicht is immens. Dit is waarom we zo vroeg vertrokken zijn: er zijn nog geen toeristen. Het is prachtig. De onbegrijpelijke, mooie incaruïnes met daarachter een hoge berg in de mist... Mama en Thomas, hier gaan we ook naartoe. We lopen hier lekker rond en genieten van het uitzicht terwijl we kletsen. Gezellig. Dat laatste op de terugweg wat minder, want al die trappen zijn best heftig. We bekijken het kerkje nog even van binnen, maar helaas kun je hier geen kaarsje aansteken. Terug lopen we nog een rondje over de markt en daar koop ik een handgeweven portemonnee. Waarom nou weer, Cindy? Ongelooflijk. Maar zo verleidelijk.

LES 99: IK BEN BEST EEN KLEIN BEETJE KOOPZIEK...

In Chinchero nemen we een busje naar Urubambaa, waar we moeten overstappen naar Ollantaytambo. Dit zijn plekken waar we afgelopen donderdag ook langs gereden zijn, op weg naar de scholen. Het plaatsje Ollantaytambo op zich is al prachtig. Tussen de grote, hoge bergen met kleurrijke winkeltjes en hier en daar de prachtige mensen vanuit de bergdorpen. Ook deze ruïnes zijn indrukwekkend en goed voor de conditie. Maar dat laatste is prima als je het allemaal in je eigen tempo kunt doen. Na de wandeling drinken we beneden bij het cacaomuseum nog een warme chocolademelk en nemen dan het busje terug naar Cusco, waar we in het donker, rond 18.30 uur aankomen. We lopen samen nog even naar het centrum, waar we bij de heerlijk warme 'Paddy's pub', met uizicht op Plaza de Armas, wat drinken en waar ik bijzondere verhalen hoor over het leven van Mia. Mooi, zo'n dag! Ik neem het busje naar huis en val rond 22.00 uur in slaap.

maandag 29 september 2014, Cusco

Helaas gaat de wekker vandaag een half uur eerder dan normaal gesproken, maar dat is mijn eigen schuld. Had ik mijn huiswerk maar eerder moeten maken. De Spaanse les van vandaag vind ik eigenlijk ronduit slecht. Ik vind Wendy een lieverd, maar ze praat graag over wat ze allemaal heeft meegemaakt en daardoor gaat er naar mijn idee veel lestijd verloren. Ik zou degene moeten zijn die veel aan het woord is tijdens de les. Ze vertelt vandaag over haar jeugd en dat is dan wel weer sneu. Ze moet er zelf van huilen. Ook laat ze me een Spaans liedje horen en daarna houdt ze zo'n tien minuten de muziek aan, terwijl ik me op de opdracht in mijn werkschrift moet concentreren. Dat gaat dus niet meer. Na de les koop ik een geweldige muts van alcapa wol en even later heerlijk warme, vrolijk gekleurde beenwarmers (die ik thuis nooit meer aan zal trekken). Ik heb met Elizabeth (Aussie) afgesproken in het centrum om de Engelse les voor vandaag voor te bereiden. Grace en Alexandra zitten deze week in de jungle, dus zou Elizabeth de Engelse les zelf moeten geven, maar haar Spaans bevat misschien 10% van wat ik beheers (goh, dit klinkt wel opschepperig), dus geven we deze week samen les. 's Middags gaan we samen met het busje richting Villa Maria en Elizabeth vertelt me over een sportschool in het centrum waar zij heen gaat. Wat je nooit zou verwachten, gebeurt. Ik word enthousiast! Dus ga ik woensdagavond met haar mee om te kijken. De Engelse les bestaat vooral uit herhaling van wat ze al gedaan hebben (kleuren, lichaamsdelen en familieleden). Ik voel me er heel goed bij. De tijd gaat snel en ik merk dat ik het voortouw neem. Gaat best aardig in het Spaans. Ik merk de laatste dagen dat ik vooruitgang boek. Als we de berg af willen lopen, komen er ineens een stuk of 25 honden agressief blaffend omhoog rennen. Marybell pakt meteen een steen, dus Elizabeth en ik ook. Marybell rent de traf af naar beneden, dus Elizabeth en ik ook. En ik kan je vertellen dat deze treden niet echt gemaakt zijn om vanaf te rennen. Ik doe nog wat boodschappen, bak verrukkelijke pannenkoeken en ga slapen.

dinsdag 30 september 2014, Cusco

Ik sta weer een half uur eerder op om mijn huiswerk te maken en word meteen na het douchen gebeld door mijn leuke vriendje. Dat is nog eens leuk wakker worden. De Spaanse les is een stuk nuttiger dan gisteren. Na de les loop ik in het zonnetje naar huis. Heerlijk! Tijdje geleden ook. Zodra ik thuis ben, begint het te regenen. Tussen de middag eet ik mijn restje pannenkoeken en FaceTime ik met het liefste, leukste, grappigste broertje op aarde. Als ik hem vertel over de busjes hier en het feit dat ik soms niet rechtop in kan staan en dat vrouwen met kinderen 'voorrang' hebben bij het verkrijgen van een zitplaats, krijg ik een gouden tip.

LES 100: KOOP EEN BABYBORN EN DRAAG HET IN EEN DOEK OP JE RUG. GEGARANDEERD EEN ZITPLEK.

Koen, als je mijn verslagen zou lezen, zou je weten dat de Australische Elizabeth ook erg om je grap moest lachen. De Engelse les bestaat uit een bingo van de Engelse woorden die de kinderen geleerd hebben. Ze vinden het erg leuk en ik daardoor ook. Thuis zet ik de vitaminen (broccoli) weer op het vuur en geniet ik van een lekkere, warme maaltijd.

woensdag 1 oktober 2014, Cusco

Een nieuwe maand en een nieuw dagboek. Een typische Peruaanse dit keer. Dit is een boekje waarbij ik mijn perfectionisme kan trainen. En dan bedoel ik eigenlijk dat ik mezelf train minder perfectionistisch te zijn. Want ja, ja, dit boekje heeft geen lijnen waar ik op kan schrijven en ik wil het dan natuurlijk alsnog heel netjes recht doen. Vanmorgen weer in het busje naar Spaans, compleet opgepropt en geërgerd. De les vloog voorbij. Het was vandaag nuttig én gezellig. Wat hebben we weer hard gelachen. dit keer om anekdotes uit ons leven. Ik heb de smaak weer helemaal te pakken en ik ga weer wandelend naar huis. Dan doe ik gezonde boodschappen (ananas, mango, appel, yoghurt) en thuis maak ik bloemkool met kip. Ik eet vandaag op z'n Peruaans tussen de middag warm, omdat dat vanavond niet goed uitkomt. Want het gaat vanavond echt gebeuren. Ik ga naar de sportschool! Ik FaceTime nog even met mama (vanmorgen al met Thomas en z'n moeder Joke) en ik bedenk me hoe blij ik ben met alle mogelijkheden van tegenwoordig. Het is zo fijn om goed in contact te kunnen blijven met het thuisfront dat me zo dierbaar is. Dat zal met het reizen wel anders zijn, maar voor nu is het heerlijk. Het busje naar de bieb is rampzalig. Ik heb het idee dat de chauffeur nog niet zo vaak gereden heeft en dat zorgt voor een oncomfortabel ritje waarbij je dient te beschikken over een goed evenwichtsorgaan. Ik ben blij als ik na 40 minuten eindelijk het busje uit kan. Ik heb me laten vertellen dat Peruanen wel degelijk een rijbewijs moeten halen, maar dat het examen bestaat uit de theorie en even op een leeg terrein laten zien dat je een auto kunt besturen. Deze beste man achter het stuur lijkt verkeerssituaties lastig te vinden en drukt zonder overdrijven wel zo'n 40 keer op zijn toeter. Geen idee waarom. In de bieb gaat alles goed en ik merk hier weer mijn Spaanse vooruitgang. Heerlijk gevoel. Ik stap op de terugweg uit in het centrum en eet op een donker (maar nog steeds druk) Plaza de Armas mijn fruit en lees een boek. Dan heb ik het toch wel erg koud en ik heb nog een klein half uurtje voor ik met Elizabeth heb afgesproken, dus besluit ik een warme caramel cappuccino te drinken. Mmm! En dan, op naar de sportschool. Ik betaal de €30 en dt betekent dat ik 40 keer kan sporten de komende maanden. Ongelooflijk dat ik (!) uitgerekend hier (!) naar de sportschool (!) ga. En dan het moment van de waarheid... De weegschaal. Mijn vetpercentage is echt nog te hoog (goh!), maar... Ik ben sinds de dag van vertrek 5,8 (!!!) kilo kwijtgeraakt! Wat een uitroeptekens allemaal. Dat maakt me blij joh. Na het sporten loop ik in het donker naar de bushalte en heb ik een rit in het meest volle busje ooit, waar iedereen op mij denkt te kunnen leunen. En bedankt. Nou, ik ga gauw slapen. Een latertje, want het is al 22.43 uur! Record!

donderdag 2 oktober 2014, Cusco

Goed, ik sliep dus laat, maar werd om 2.30 uur en 6.00 uur ook nog even wakker. Spaanse les was prima. Na de les loop ik naar de bushalte en ik weet dat ik onderweg altijd een muziekwinkeltje tegen kom. En die heb ik vandaag nodig. Wel jammer dat het uitgerekend nu dicht is. Dus ga ik op zoek naar een ander winkeltje. Die zijn er genoeg. Ik ben alleen wel een half uur verder, maar ik heb ze. Gitaarsnaren. Villa Maria heeft een gitaar die ik zaterdag bij mijn theaterles mag gebruiken, maar er is een snaar van gebroken. Dus dat speelt wat lastig. Tussen de middag FaceTime ik gezellig met papa. In de bieb heb ik het weer leuk. Ik vind het heerlijk om met de lieve Elizabeth Engelse les te geven en vooral deze week merk ik dus mijn vooruitgang in het Spaans. Maar dat heb ik geloof ik al drie keer gezegd. Ik kan veel meer uitleggen en helpen. Ook begrijp ik steeds beter wat ze me zeggen. Zo fijn! Ik denk dat ik nu zeker zo'n 50% begrijp van met mensen me vertellen. Terwijl de kinderen lekker bezig zijn, zet ik ook vast nieuwe snaren op de gitaar. Op één na. Nieuw probleem. Er mist een stemschroefje. Ik kan die snaar er dus niet afdraaien. Terug in het busje smelt ik als ik kijk naar Emilio (zoontje, 2 jaar, van Marybell) die contact maakt met de baby naast hem. Ze pakken elkaar handjes en lachen lief naar elkaar. Daarna heeft Emilio mij weer in het vizier. Dat is iets nieuws van deze week: samen spelletjes spelen en daarbij ontzettend bekeken worden door de andere mensen in het busje. Als hij daarna aan de nieuwe snaren probeert te trekken, verandert mijn stemming wel een beetje. Maak het niet stuk, por favor. Thuis eet ik weer bloemkool en maak ik mijn huiswerk en duik ik in mijn bed. Voor degenen die het zich afvragen: ik zet nog steeds mijn aardbeving-tas-met-belangrijke-spullen bij de deur.

vrijdag 3 oktober 2014, Cusco

Lekker geslapen vannacht. Bij de Spaanse les geef ik aan dat ik vanaf volgende week wat wil minderen. Van vijf naar drie keer in de week (maandag, woensdag, vrijdag). Vooral omdat het toch best wel wat kost en ik graag geld overhoud voor als ik weer thuis ben (ik zeg IJsland, papa), maar ook omdat ik op die twee ochtenden dan vrij ben om af en toe iets anders te doen. Voor mezelf of voor HoPe. Waar ik thuis het idee had dat ik zeeën van tijd over zou houden, blijkt dat (gelukkig) niet zo te zijn. Of het er dus van komt dat ik hier een kinderboek ga schrijven... Ik denk het niet. Om 11.15 uur sta ik op Elizabeth te wachten, want we hebben nog even afgesproken ter voorbereiding op vanmiddag. Om 11.35 uur nog steeds geen Elizabeth... Ik ga maar naar huis. 's Middags blijkt waar te zijn waar ik voor vreesde. Zij dacht dat we om 11.50 uur hadden afgesproken. We hebben dus op elkaar staan wachten zonder resultaar.

LES 101: 'FIFTY' AND 'FIFTEEN' LIJKEN NOGAL OP ELKAAR. ZORG DAT JE HET ALLEBEI OVER HETZELFDE HEBT.

In de bieb laten we de kinderen de toets maken die ze een week eerder heel slecht deden. We zijn deze week volop in de herhaling gegaan en dat heeft z'n vruchten afgeworpen. We hebben snoepjes getrakteerd en vonden dit helaas zelf ook erg lekker. Met een schuldig gevoel lopen we de berg af en stappen we in het busje naar huis, waar Emilio me weer gevonden heeft. Lucky me. Geloof me, tweejarigen houden hetzelfde simpele spelletje een half uur lang vol...

zaterdag 4 oktober 2014, Cusco

Mijn uitslapen thuis betekent tot 11.00 uur in bed liggen. Hier is dat een beetje anders. Zo rond 8.45 uur ben ik er wel uit. Na mijn ontbijt ga ik verder met mijn gitaarproject. Die rot D-snaar... Ook de nieuwe snaar knapt als ik 'm met de tang erop wil zetten. Dat is ook bijna onmogelijk, maar ik heb geen andere keus. Ik baal enorm. Mijn les van vanmiddag is zo veel leuker mét gitaar. Met toestemming van Walter koop ik nog een nieuwe set snaren in het centrum en zo voorzichtig mogelijk probeer ik 'm er weer op te zetten. Pang! Wéér geknapt. Inmiddels heb ik zin om de gitaar tegen de muur te rammen. Agressieveling ben ik, hè? Geen gitaar dus vandaag. Ik ben vanmiddag trouwens nog even richting 'Real Plaza' gelopen. Dat is een klein kwartiertje van huis. Het is een soort luxe shoppingmall met een megasupermarkt (inclusief televisies, koelkasten en kleding) en een bioscoop. Wat ik hier allemaal laat liggen, is om trots op te worden. Dunkin' Donuts loop ik voorbij terwijl het kwijl uit mijn mond loopt. Ik ren in de supermarkt met ogen dicht langs te snoepschappen (ik zeg zure wormen van Haribo...) en ik laat de pot Nutella staan. Ze hebben hier bouillon, dus Iep, ik ga jouw macaroni binnenkort maken. Helaas zonder smack en met grovere, zelfgesneden groenten i.p.v. de soepgroenten, maar toch. Het is vanmiddag trouwens hartstikke warm. Blote armen weer. Terug naar de gitaar. Chagrijnig stap ik 's middags in het busje naar Villa Maria. Met tussen mijn benen een gitaar met vijf snaren. In mijn oren hoor ik Marco Borsato (voor de liefhebbers: Doe wat je altijd deed) en ik kan niets anders dan dit liedje de hele weg lang op repeat zetten. En dat terwijl het voor een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen zorgt. Ik moet eigenlijk ontzettend huilen, maar dat kan niet. De mensen in het busje zullen wel denken... En waarom? Om een teleurstelling met een gitaar? Je kan overal wel om gaan huilen. Ik loop naar beneden richting de bieb en daar komen wat kinderen en de oudere Isabel voorop (ik vermoed dat ze iets heeft, een syndroom of iets dergerlijks) op me af rennen. '¡Señorita!' Oké, dit klaar mijn emotionele donkergrijze lucht al een beetje. Iets later lopen we met z'n allen naar boven (hijg, hijg) en daar beginnen de kinderen onder begeleiding van Julio met een spel. Ondertussen komt Elizabeth er ook aan. Ze gaat vandaag alles van de Engelse les even organiseren. Dan begint het te regenen en gaan we weer naar beneden, naar binnen. Daar ben ik aan de beurt. Oefening 1 is het spiegelen van elkaars bewegingen, in tweetallen. Verlegen staan ze tegenover elkaar en er gebeurt vrijwel niets. Hmm, dit gaat 'm niet worden. Ik vraag de kinderen om in een kring te komen staan en met z'n allen tegelijk mijn bewegingen na te doen. Dat gaat een stuk beter. Nu doen ze allemaal mee. Daarna doen we het opnieuw in tweetallen en de meeste kinderen zijn nu over de drempel heen. Ik heb het vorige week met Julio gehad over hun verlegenheid en wil daar graag iets aan doen. Het is de bedoeling dat iedereen om de beurt, alleen, ophet podium komt staan. Dan vertel je heel kort iets over jezelf (je naam, leeftijd, waar je woont en wat je leuk vindt om te doen), maar dan heel hard. Ik doe het voor en ze zijn verbeisterd. De meeste kinderen praten nog niet zo hard, maar voor hen zal het al een overwinning zijn dat ze alleen op het podium staan en wat zeggen. Ik improviseer de volgende oefening. We doen hetzelfde, maar vertellen nu met een van de basisemoties. Ik doe het voor met 'triste' en begin ongelooflijk overdreven huilend te vertellen. De kinderen moeten erdoor lachen en kijken me geboeid aan. Sommigen doen het erg goed, anderen laten totaal niks aan emotie zien. Als ik een jongen vraag zijn emotie (boos) opnieuw te doen, wil hij dat liever niet. Ik ga 'm uiteraard niet dwingen. Ik stap op het podium en laat zien wat 'furioso' is. Ik schreeuw zo boos mogelijk en gooi daarbij het schriftje dat ik in mijn hand heb op de grond. Ik schep niet graag op, maar ze zijn onder de indruk. Tot slot dan toch nog het liedje, a capella dan maar. Het idee van de les is, dat we allemaal uniek en bijzonder zijn. Met het spiegelen zagen we dat al, want niemand doet exact hetzelfde. Maar we mogen er allemaal zijn, dus hebben we flink van ons laten horen op het podium. Nu zingen we op de melodie van 'The lion sleeps tonight' mijn in het Spaans geschreven liedje: 'Soy importante y soy bonito, tú puedes ver quién soy.' Het betekent: 'Ik ben belangrijk en ik ben mooi, je mag zien wie ik ben.' 'Primero, voy a cantar solo y después cantamos juntos.' Als ik dat zeg, is het meteen muisstil en kijkt iedereen me verwachtingsvol aan. 'Eerst zing ik alleen en daarna zingen we samen', zei ik. De kinderen knippen in hun vingers, zodat er toch een ritme ontstaat. Buiten vallen grote druppels op het gebouw en hoor ik het zachtjes donderen. Eigenlijk heeft dit iets heel knus. Ik geniet ervan. En dat zonder gitaar. Een paar kinderen willen het ook graag eens met mij samen zingen, dus met z'n tweetjes. Zo hoor ik de mooiste stemmetjes naast me, bijvoorbeeld van de 14-jarige Jasmin, die me later vraagt of ik professioneel zing en die me vertelt dat ze zelf wel eens liedjes schrijft. Als ik haar vraag of ik er volgende week een mag lezen, glundert ze. Marco Borsato doet het goed vandaag. Op de terugweg luister ik 'Was mij' en ik bedenk me dat ik deze lieve kinderen al in mijn hart heb gesloten. Net als toen in Malawi bij het weeshuis. Haar zal ik ook nooit vergeten, net als deze mopjes. Kleine Sofia bijvoorbeeld of Celia, Luis, Diego, Dayana, Yhisel, Heidy... En nog zo veel meer.

Heel veel lieve groetjes vanuit Peru, Cindy.