Het beste bewaar je voor het laatst

Lieve, trouwe volgers,

Het laatste Zuid-Amerika verslag. Meteen ook het enige verslag met een Nederlandse titel, maar ik weet eerlijk gezegd niet hoe ik dit netjes in het Spaans kan vertalen. Dus dan maar zo. Bedankt voor het lezen en de lieve reacties.

zaterdag 21 maart 2015, Buenos Aires

Met grote moeite kom ik 's ochtends mijn bed uit. Na het ontbijten gaan we pas douchen. We doen het rustig aan. Vandaag brengen we een bezoek aan de wijk Palermo. We gaan er lopend heen en dat is best een stukje lopen. Zeker een uur. Het is vandaag zo'n tien graden kouder dan de afgelopen dagen en eigenlijk is dat wel erg prettig om in te wandelen. In de schaduw en met wat wind staat er zelfs kippenvel op mijn armen. Onderweg bekijken we wat winkels en als we in Palermo aankomen, eten we in een parkje eerst onze broodjes kaas en bananen. Goedkoop maaltje. In Palermo lopen we wat rond. Leuk wijkje wel. Veel rustiger dan in het centrum. Veel flatjes met balkonnetjes, opgefleurd met planten. Als we over de helft van de terugweg zijn, nemen we even pauze en drinken we wat in een cafeetje. Zo gezellig. Dat is onder andere waarom ik zo gelukkig word van Koen. Hij maakt me als geen ander aan het lachen, maar we kunnen ook fijne, serieuze gesprekken hebben. Aan het einde van de middag komen we aan in het hostel waar we even relaxen en 's avonds gaan we heerlijk uit eten. We komen hier zeker nog een keer terug. Gegrilde kip voor twee personen met papas fritas. En helemaal niet duur. 's Avonds kletsen we nog wat met het lieve, Duitse meisje op onze kamer. En nu hebben we de kamer voor ons alleen. Koen zingt mee met zijn muziek. Muzikaal... Hij kan echt zingen hoor. Jammer dat hij dat volgens mij zelf niet echt beseft. Ik heb genoten van vandaag. Je hebt soms maar weinig nodig om je goed en gelukkig te voelen. Ik denk dat het geheim is om niet te zoeken naar grote geluksmomenten. Een klein geluksmomentje is soms groter dan je denkt. Als je je er maar bewust van bent. Hier sprak de filosoof.

Dag 6 van Koen: Het wandelen naar Palermo, de lunch in het park, de gezelligheid en openheid naar elkaar. Het avondeten was ook perfect.

zondag 22 maart 2015, Buenos Aires

We hebben wel weer oké geslapen. Als we na het ontbijten gaan douchen, zit de Argentijn in onze kamer met zijn vriendjes pretsigaretten te maken. Wij houden onze tassen in de gaten. Irritant. Van verschillende mensen heb ik de tip gekregen om op zondag naar een grote markt te gaan. Het is vandaag zondag, dus we hebben een doel. Ik vraag bij de receptie hoe we er moeten komen en dat blijkt niet zo moeilijk te zijn. De markt begint in het centrum bij Plaza de Mayo en loopt helemaal door tot het einde van de wijk San Telmo. Het is enorm. En ze verkopen er van alles. Van kleding tot souvenirs tot schoenen tot notitieboeken tot schilderijen tot sieraden tot nog veel meer decoratie. Hier en daar komen we muziekmakende mensen tegen. Dat maakt het lopen over de markt echt alsof ik in Buenos Aires ben. Wat natuurlijk ook zo is. We lopen/slenteren tot aan het einde van de markt, waar we op het plein wat drinken. Onderweg halen we ergens een empanada. Op de terugweg koop ik twee armbandjes en een heel mooi reisdagboek waar mijn naam in het leer gegraveerd wordt. Voor als ik weer eens naar Zuid-Amerika ga. Ik noem een Ecuador en de Galapagos eilanden ofzo... Of Brazilië... Het is vandaag heerlijk weer. Niet te warm en niet te koud. Een heel fijn zonnetje. In het hostel rusten we aan het einde van de middag weer een beetje uit. Dat lijkt ons ritueel geworden te zijn. Ik val zelfs even in slaap. 's Avonds bekijken we de belichte gebouwen op Plaza de Mayo en daarna eten we bij hetzelfde restaurantje als gisteren. Lekker en gezellig. En met een wijze les van mijn 'kleine' broertje. Een beetje als een klap in mijn gezicht, maar waar.

LES 139: IK MOET AAN MEZELF DENKEN EN MEZELF BOVENAAN ZETTEN. OP NUMMER 1.

In het hostel doen we 's avonds nog gezellig een spelletje. De tijd vliegt...

Dag 7 van Koen: De markt, de churros, de zon, jouw eerlijkheid en humor. Dat ik twee keer heb gewonnen met Tutto :)

maandag 23 maart 2015, Buenos Aires

Vanmorgen even alleen aan het ontbijt. Koen wilde graag een ochtendje uitslapen. Aan het einde van de ochtend besluiten we eerst naar La Boca te gaan, de wijk met de gekleurde huisjes. Ik heb daar dinsdag een souvenirtje gekocht en even later zag ik iets veel mooiers. Dat ga ik vandaag alsnog halen. Ook Koen ziet hier nog iets wat hij leuk vindt, namelijk een broekje van het voetbalteam van La Boca. En zo hadden we allebei een doel. Het is vandaag afwisselend bewolkt en zonnig. Terug in het hostel ruilen we de teenslippers om voor iets waar we langer op kunnen lopen. We gaan terug naar waar we zaterdag waren. In de wijk Palermo zit namelijk een Nike winkel waar Koen een trainingsshirt van La Boca gezien heeft. Nu is zijn outfit compleet. Aan het eind van de middag heb ik het eigenlijk eventjes gehad. Waarschijnlijk hierdoor en doordat we voor ons gevoel wat te lang in deze stad zijn, verloopt de dag verder zoals het verloopt. Op het laatste moment besluiten we naar 'La Bomba de Tiempo' te gaan. Koen heeft daar eigenlijk al niet zo'n zin in, maar het is geven en nemen, zegt hij zelf ook. Als we in de taxi zitten en al vlakbij zijn, vertelt de chauffeur ons welke kant we vanavond op moeten lopen voor een taxi. In ieder geval niet de kant waar we vandaan komen. Niet echt een veilig buurtje... Nog geen twee minuten later zien we dan ook een aanhouding. Twee mannen met de handen tegen de muur en politie. Aangekomen bij Konex zien we een rij, die als we uitstappen nog veeeel langer blijkt dan we dachten. Koen heeft nu echt geen zin meer en bij mij verdwijnt de zin ook langzaam. Want hoe gaaf het ook schijnt te zijn, de avond wordt niet gezellig. We staan alleen maar chagrijnig in de rij. Ik hak de knoop door. We gaan. Zonde van het geld voor de taxi, maar dit wordt niks. Terug in de straat van het hostel is het tijd om te bedenken waar we dan heen gaan, want we moeten wel wat eten. Afschuwelijk, maar het wordt MC Donalds. Als we daar de kaart aan de muur bekijken, knap ik. We vinden het allebei niet leuk dat we zo tegen elkaar doen vandaag. Ik leg Koen uit dat het niet door hem komt, maar dat ik met wat dingen zit. Even barst ik in huilen uit, mijn lieve broertje slaat een arm om me heen en we vinden elkaar weer lief. We zijn blij dat we morgen naar de watervallen gaan. Even wat anders. En weet je wat ze zeggen? Degenen van wie je het meeste houdt, krijgen het vaak het meest te verduren. Laten we het als compliment proberen te beschouwen.

Dag 8 van Koen: La Boca, de Nike winkel + het CABJ shirt. Ik hou van jou!

dinsdag 24 maart 2015, in de bus

Vanmorgen douchen, ontbijten en spullen pakken. Na het uitchecken, hebben we een missie. Het wisselen van de laatste dollars. Onze cambiovriend is er helaas niet, maar voor hem natuurlijk genoeg anderen. Dit is de meest vage wisseling die we hebben gehad. We worden een gebouw mee ingenomen, een lift in, naar de vierde verdieping in één of ander achteraf kamertje. Deur dicht en daar gaan we. In het kamertje staat een enorme kluis, een geldteller en er liggen stapels geld. Het blijft een gek gebeuren. Maar goed, we hebben alweer betaald met het geld en het wordt aangenomen. Als je iets betaalt in Buenos Aires, checken de meeste mensen het geld. Na het wisselgedoe gaan we even naar het MC Café. Geen patat en kipnuggets deze keer, dus. ;) Vooral omdat we hier wel Wifi hebben. In het hostel werkt het voor geen meter. Rond 13.00 uur gaan we op zoek naar een taxi. Als we zijn ingestapt, horen we iets bekends. 'Suave, la puerta. Suave...' De taxichauffeur van gisterenavond staat ineens naast de auto en zegt ons gedag. Hij heeft ons gisteren uitgebreid uitgelegd dat de autodeuren hier zachtjes dichtgetrokken moeten worden en niet zoals in Europa: met een harde ruk. Dit zei hij weliswaar op een leuke manier. Op het enorme busstation boeken we de bustickets voor de terugweg vanuit Puerto Iguazú. We hebben perfecte stoelen. Bovenin de bus, helemaal vooraan. We kletsen een beetje, ik kijk een film (een leuke zowaar!) en we luisteren muziek. Hopelijk slapen we goed vannacht. Zou lekker zijn.

Dag 9 van Koen: Bus.

woensdag 25 maart 2015, Puerto de Iguazú

Dat slapen was voor allebei niet zo'n succes. Amper. En Koen nog minder dan ik. Na een busrit van 18,5 uur komen we aan in Puerto de Iguazú. We hebben de backpacks niet mee, alleen onze kleine (en zware) rugtassen. Ons eerste doel: op zoek naar een bus die ons naar de Braziliaanse kant van de watervallen kan brengen. Dat is eigenlijk al snel geregeld. Ik heb van meerdere mensen gehoord dat de bussen niet stoppen bij de grenskantoortjes, dus dat vraag ik voor de zekerheid even na. Geen probleem. En dat blijkt inderdaad zo te zijn. Stempel Argentinië-uit. De douanemensen kijken de laatste tijd wat moeilijk en verward bij het zien van de vele Argentinië stempels in mijn paspoort. Ik ben steeds een beetje bang dat ze op een gegeven moment zeggen: 'Joh, nu is het wel genoeg.' En de Braziliaanse-in-stempel. Aan de Braziliaanse kant van de watervallen heb je vooral een panorama uitzicht. Velen hebben me verteld dat de Argentijnse kant indrukwekkender is. Ik kan het me niet voorstellen. Het is hier prachtig. Overdonderd lopen we hier rond. Een route waar je zo'n twee uur voor nodig hebt. Tenzij je in een keer door zou lopen, maar dat is onmogelijk. Het is te mooi. Je wilt blijven kijken. Ik heb al veel foto's gezien van de watervallen, maar dit overtreft alles. Het is nog zoveel mooier en groter dan ik had verwacht. Onderweg komen we zeker twintig 'coati's' (neusberen) tegen. En ontzettend veel vlinders in de prachtigste, felle kleuren, Oranje, geel, blauw, rood... De perfecte plek om van je vlinderangst af te komen. Hoe verder we lopen, hoe dichterbij we bij de watervallen kunnen komen. Wat een kracht, wat een geluid en wat een water! Waar komt het vandaag? Hoe kan het dat het niet minder wordt? Is het water hier nooit op? En vooral: hoe heeft de natuur dit óóit gemaakt? We lopen een soort steiger op en daar ben je nog redelijk op afstand van het water dat naar beneden klettert, maar nat worden we. Ik besluit hier met enig risico gewoon mijn camera te gebruiken. Aangezien hij me de laatste tijd toch in de steek laat. Af en toe heb ik werkelijk de neiging om hem op de grond écht stuk te gooien. Als we achteraf de foto's bekijken, blijken deze bespetterd en bedrupt. Past in ieder geval bij de omgeving. Tot slot gaan we de toren op, waar je van bovenaf nog even al die moois kunt bewonderen. Heel bijzonder! Terug in het hostel kan de dag niet beter worden afgesloten. In een heerlijk, warm zonnetje in het zwembad. Net vakantie...

Dag 10 van Koen: De wilde watervallen, het uitzicht, de ervaring, de loslopende dieren. Het genieten van de zon en het zwembad.

donderdag 26 maart 2015, in de bus

We hebben goed geslapen en zitten netjes iets voor achter klaar om naar de Argentijnse kant van de Iguazú watervallen te gaan. We zullen met twee anderen een taxi delen. Dat is dan goedkoper dan met de bus. Geregeld door het hostel. Rond 8.30 uur vragen we maar eens hoe het zit met de taxi. We moeten nog even wachten. Om 9.00 uur zijn we het wel zat. Weer naar de receptie. Wat blijkt? De andere twee mensen zijn spoorloos. Niet te vinden. 'Jullie kunnen anders ook met de bus gaan.' Wát? Ik dacht het niet. 'Of met de taxi, maar die gaan uit van vier personen, dus dan wordt het voor jullie wel duurder.' Uh? 'Ik geloof niet dat dat ons probleem is. We zijn nu al een uur aan het wachten.' Geregeld. Zij betalen voor de andere twee personen. Die er dus niet zijn. De Argentijnse kant is nog veel groter dan de Braziliaanse. Vandaag hebben we de hele dag nodig. We gaan eerst met het treintje naar het verste punt. Daar moeten we nog een stuk lopen over stijgers. Overal rivierwater en jungle-achtige bomen en planten. We komen uit bij Gargante del Diablo. Bovenaan de waterval, waar het water met veel geweld naar beneden stort. Adembenemend. Ik denk dat ik best mag zeggen dat ik al veel moois gezien heb, maar ik enk niet dat er iets is dat deze watervallen overtreft. Ongelofelijk. Ook hier worden we nat door het opstuivende water. Dit is een groot paradijs. Hierna bekijken we de volgende uitzichtpunten. Allemaal anders, allemaal o zo mooi. Ook hier zien we de neusberen en honderden, duizenden vlinders. Sommigen zijn enorm! We zien apen, een toekan, een hagedisje. Echt regenwoud. We lopen naar de opstapplaats van de boot. Ja, we gaan met het bootje. Best een duur grapje, maar de kans is te groot dat we hier maar één keer in ons leven komen. Dus. Feitelijk gezien vaar je nog geen vijf minuten. De andere tien minuten kunnen er foto's gemaakt worden. Feitelijk gezien, betalen al deze ongeveer vijftig mensen (op één boot, het gaat aan de lopende band door) €27 euro om zeik- en zeiknat te worden. Feitelijk gezien is dit geldklopperij. Maar wat maakt het uit? De ervaring is echt waanzinnig. Nu hebben we niet alleen boven, naast, onder en voor de watervallen gestaan. We zijn er ook in geweest. Dichterbij kan niet. Ik lach me rot op de boot. Koen joelt als een gek van vreugde. Ik voel me op en top vrij en gelukkig. En nat. Zelfs mijn ondergoed kan ik een paar uur later nog uitwringen. Maakt niet uit. Als we het bootje uitgestapt zijn, begint het te regenen. En niet een klein beetje. Een tropische regenbui. Nat zijn we toch al. De kans op drogen, wordt nu alleen wel erg klein. En het wordt ook een beetje koud in slechts een korte broek en een hempje. Maar we mogen niet klagen. De weersvoorspelling was niet zo best en dat is tot nu toe reuze meegevallen. De taxi is er netjes op tijd en goed voorbereid. Plastic op de achterbank en karton op de grond. Rond 17.30 uur zijn we terug in het hostel. Douchen! Heerlijk warm. Droge kleren aan en richting het busstation. Koen schreef het al in mijn dagboek. En dat was vóór 31 augustus. 'Het beste bewaar je voor het laatst.' We wisten toen nog niet dat we samen de reis zouden afsluiten. Hij schreef dat, omdat hij op de laatste bladzijde in mijn dagboek schreef. Maar we wisten niet dat het zo zou zijn. Misschien inderdaad wel: saved the best for last. En dan samen met misschien wel de grootste kanjer ter wereld. Lucky me.

Dag 11 van Koen: Het jungle gevoel, de boot met alle gevolgen die erbij horen. De aapjes, toekan, hagedis, het uitzicht op alles wat natuur is en de chille busrit.

vrijdag 27 maart 2015, Buenos Aires

Een dag waar ik weinig te vertellen heb. Ik ben dan ook vergeten te schrijven, dus dit is achteraf-werk. Een veel betere busreis dan de heenweg. Het duurt wel lang. We staan dan ook veertig minuten stil bij een of andere controle. In Buenos Aires doen we eigenlijk vrij weinig. Het einde is dan toch in zicht...

Dag 12 van Koen: Goed geslapen in de bus.

zaterdag 28 maart 2015, op het vliegveld van Buenos Aires

Gisterenavond alvast de tassen ingepakt. Voor de laatste keer. Over een paar dagen heb ik weer een kledingkast. Best prettig. Lekker geslapen, douchen, ontbijten en uitchecken. In de lobby naai ik de laatste twee vlaggetjes aan mijn tas. Uruguay en Patagonië. Alleen die van Brazilië mist helaas nog. Om 13.00 uur staan we klaar om opgehaald te worden door de shuttle die ons naar het vliegveld brengt. We zijn veel te vroeg, maar de shuttle rijdt maar vier keer per dag en een taxi is een te dure optie voor iemand die nog slechts 80 euro op haar bankrekening heeft... Of op welke rekening dan ook. En dan begint het wachten op het vliegveld, waar maar weinig te beleven is. Lunchen bij MC Donalds, een beetje zitten... Inmiddels weten we dat er bij de Iguazú watervallen gemiddeld anderhalf miljoen liter water gemiddeld van 64 meter hoogte naar beneden valt. En er zijn ruim 270 watervallen te vinden. Groter heb je het niet op de wereld. Om jullie een beetje een idee te geven. We spelen een spelletje Beverbende en achteraf is de tijd best snel gegaan. Iets voor de verwachte tijd gaan we de lucht in. Op naar Atlanta.

Dag 13 van Koen: Ongekende lage score Beverbende. Milkshake!

zondag 29 maart 2015, Atlanta

Dit was geen geweldige vlucht. Het begin is prima. We zitten gelukkig naast elkaar. We dachten even dat dat niet zo zou zijn. Ik kijk Frozen en probeer daarna te slapen. Dat lukt totaal niet. Ik heb het warm, ik zit krap en niet lekker en ik heb last van mijn buik. Fijn om 10 uur later dan te landen. Atlanta, Georgia, Amerika. We belanden in een lange rij, waar we wachten op een stempel. Check check dubbelcheck. Dat is Amerika. Een paar rijen verder is alles geregeld. Het wachten kan beginnen. We zijn om 5.30 uur geland en vliegen pas om 22.15 uur naar huis. Het plan was om hier de stad in te gaan, maar ik heb geen geld meer. We blijven hier. Gek hoor, vanavond terug naar Nederland. Naar jullie. Met KLM. Heerlijk.

Dag 14 van Koen: Goede vlucht, chips en vervelen.

Dit was het. Er zal nog één verslag volgen. Een kortere. Over een weekje, denk ik zo. Ik vertel jullie dan graag nog over mijn thuiskomst en ik zal nog wat feitjes op een rij zetten over de afgelopen zeven maanden. Tot morgen!! Om 12.45 uur landen we op Schiphol, mocht je je geroepen voelen: je bent van harte welkom.

Heel veel liefs van mij. En van Koetje&Koetje.