Señora Punto sin dolares

Lieve mensen uit de lage landen,

De titel van deze week luidt: Mevrouw Stip zonder dollars. Ondanks een bezoek aan de dokter gaat het erg goed met me en heb ik het zo naar mijn zin... Ik wil nog niet naar huis! Gelukkig heb ik nog zo'n 4,5 week en nog veel moois in het vooruitzicht. Met jullie ook alles goed?

woensdag 18 februari 2015, Valparaíso - NOG 26!

Om 23.15 uur zou mijn nachtbus naar Valparaíso vertrekken. Vanaf 23.00 uur loop ik onrustig heen en weer. Er staan zo'n twintig bussen te wachten om te vertrekken. Twintig op rij. Soms vertrekt er één en komt er een ander voor op de plaats. Op de bussen zie ik de tijd van vertrek en de eindbestemming staan. Van de busmaatschappij waarmee ik zou gaan, staan er zeker vier bussen klaar. Vertrek om 23.10, 23.20, 23.30 en 23.45 uur. Geen 23.15 uur te bekennen. Een aardige buschauffeur van de bus 23.45 uur doet navraag voor me. Hij schijnt nog te moeten komen. Ik hoop het zo! Maar inderdaad, om 0.00 uur zit ik in de goede bus en val ik al snel in slaap. Tussendoor, tegen de ochtend, word ik wakker en vind ik ineens een opgevouwen dekentje op mijn schoot en is het gordijntje bij mijn raam dicht. In Valparaíso aangekomen, zo rond 6.30 uur, brengt een taxi me naar mijn hostel, waarik helaas te horen krijg dat ik nog 'even' moet wachten. Ik kan pas om 15.00 uur op de kamer. Ik plof tot 8.00 uur op de bank, maar dat maakt me alleen maar meer moe. Dan maar een ochtendwandelingetje door het wakker wordende, kleurrijke Valparaíso. Om 9.00 uur kan ik in een cafeetje terecht voor een ontbijt. Daar zit ik heerlijk ontspannen een boom te kleuren in mijn dagboek. Geinspireerd door de streetart die ik in de korte tijd hier gezien heb. Ondertussen denk ik veel aan jullie. Nog maar een kleine zes weken en dan ben ik weer thuis... Het gaat zo snel! Ik blijf ruim vier uur in dit cafeetje zitten. Ik zit zo lekker! Ik zet hier foto's op Facebook, typ mijn verslag en stuur foto's naar de Chileense meiden en naar Maria uit Canada. Het is altijd maar afwachten of je foto's terugkrijgt. Van Maria heb ik ze in ieder geval al binnen. Op de patio in het hostel kijk ik wat ik graag nog wil doen en ik ga het de komende 3,5 week nog druk krijgen. Eigenlijk is het weer tijd voor een planning. Die planning vertelt me dat ik overmorgen naar Puerto Montt ga, dus ik heb een busticket nodig. Ik vraag in het hostel hoe ik bij het busstation kan komen en na wat uitleg lijkt dit een uitdaging te worden voor mij. Zie je het voor je? Met een kaart op stap in een toch best grote plaats. Ik hoor sommigen van jullie al lachen. Ik begrijp het wel hoor. Al snel moet ik met een soort kabelbaantje naar beneden. Het is natuurlijk goed dat de jongen in het hostel me dat verteld heeft. Anders was ik er vast nooit gekomen. Eigenlijk doe ik het best aardig. Zonnetje, ijsje en lopen. Een superaardige jongeman helpt me met het boeken en we kletsen nog even over koetjes en kalfjes. Het fijne aan deze man is dat ik hem goed begrijp. En hij mij. Ik krijg zelfs een compliment voor mijn Spaans. En dat in Chili. Hoera! Met mijn busticket op zak (duuuuur... €42) loop ik helemaal gelukkig, glimlachend en neuriënd terug. Zonder kaart. In één keer goed. Oké... eigenlijk hoefde ik maar een lange weg te volgen. Als avondeten eet ik een soort tosti en drink ik een sapje. Goedkoop alternatief vandaag. Een heerlijk dagje zo.

donderdag 19 februari 2015, Valparaíso - NOG 25!!

Ook vandaag heb ik weer een fijne dag. Wat een goed leven... Gisterenavond ben ik in gesprek geraakt met de Australische Tammy (30). Meteen erg gezellig. Na tien minuten laten we elkaar zonder schaamte weten dat we graaaag samen naar Patagonië willen reizen. Na tien minuten! Zo gaat dat. We kletsen wat af en voor het slapengaan, vraagt Tammy of ik morgenochtend mee ga met de 'gratis' walking tour en 's middags naar het strand. Leuk! Dus na het lekkere ontbijt in het hostel lopen we naar de haven van Valparaíso, het verzamelpunt. We hebben een wandeling van drie uur door de stad, waarbij we veel stoppen en informatie krijgen. We bekijken veel streetart/graffity, krijgen een gratis 'alfagor' (een hemels lekker koekje met chocola en manjar, een soort karamel-achtig iets) en maken veel foto's. Het enige jammere van zo'n 'Free' Walking Tour vind ik dat ze wel van je verwachten dat je na afloop een fooi geeft. Ze hebben in het begin zelfs verteld dat het gebruikelijk is om tussen de 5.000 en 10.000 pesos te geven. 5.000! Dat vind ik veel voor een gratis tour. Noem me een gierige Nederlander, maar dat is zeven euro. Tammy en ik hebben het dure Patagonië nog in het vooruitzicht, dus we geven 5.000 pesos samen. Prima hoor. We nemen een lokaal busje naar het strand van Reñaca. Een mooi strand, omringt door rotsen en met prettig, warm zand om in te liggen. We kunnen hier niet zwemmen vanwege de hoge golven. Machtig. Ik kan er naar blijven kijken. Tammy is natuurlijk wel wat gewend van in Aussie. Na wat geschreven te hebben in het zand en met mijn voeten het water gevoeld te hebben, word ik aangesproken door een felgele strandwachter. We houden een gezellig praatje en wanneer ik terug ben bij Tammy en de handdoeken, besluiten we te gaan. In onze hostelkamer kletsen we nog wat met elkaar en met Lena. 's Avonds ga ik uit eten met Lena en als we terug in het hostel zijn, vullen we onze avond op de patio, kletsend in het donker, met z'n drietjes, tot een uur of elf. Het valt me opnieuw op hoe open mensen zijn tijdens het reizen. Zelf ben ik dat ook. Er worden best persoonlijke verhalen gedeeld terwijl je elkaar eigenlijk niett goed kent. Ik hou ervan.

vrijdag 20 februari 2015, in de bus - NOG 24!!!!!

Ik slaap uit tot ongeveer 9.30 uur. Heerlijk hoor. Ondanks dat het soms lijkt alsof het stapelbed het gaat begeven, slaap ik best goed. Na een gezamenlijk ontbijt (met z'n drietjes) voert Lena haar eigen plan uit en gaat Tammy met mij mee naar de dokter. Sí, el medico. We lopen naar een kliniek, waar we eerst zeker twee uur moeten wachten tot ik aan de beurt ben. Ik ben blij dat Tammy met me mee is, want gezelschap is fijn en ze is verpleegster, dus ze weet vast een beetje waar de mensen hier het over hebben. Bovendien is het denk ik nooit echt geweldig om alleen naar de dokter te gaan in een land waar je totaal vreemd bent.

LES 132: IN CHILI IS HET ALSOF JE NOOIT SPAANS GELEERD HEBT. EN DAT GEVOEL VERERGERT ALS ER IN MEDISCHE TERMEN WORDT GESPROKEN.

Als ik eindelijk aan de beurt ben, word ik meegenomen naar een typisch ziekenhuiskamertje. Wit met fel licht. De onvriendelijke, emotieloze zuster meet mijn bloeddruk. Ze zegt niet wat ze gaat doen, geeft geen uitleg, niks. Dus vertelt zuster Tammy me dat mijn bloeddruk perfect is. Mam, je bent vast nieuwsgierig: 121 over 78. Zuster Chagrijn-ik-toon-geen-emotie vertrekt zonder uitleg en opnieuw wachten we een half uur. Dan komt vrouwelijke Dokter Zonneschijn binnen. Ze straat en is super vriendelijk. Ze stelt me wat vragen en vertelt me haar plan. Voor haar gevoel praat ze vast in slowmotion, maar zo begrijpen we haar tenminste. Allergie, injectie, uur wachten op reactie. Geen reactie? Doorverwijzing naar dermatoloog. Wel reactie? Medicatie. Ik krijg de injectie van Zuster Meelevend en we worden naar een wachtkamer gebracht. In de tussentijd hebben Tammy en ik onze samen-reis-mogelijkheden voor in Patagonië bekeken en een plan gemaakt. We gaan proberen elkaar in Esquel weer te treffen op zaterdag en kunnen dan de gletsjer en de vijfdaagse trek door Torres del Paine doen. Nog geen uur later komt de mannelijke Dokter Conclusie. De bulten zijn nog net zo rood, maar de jeuk is een stuk minder. Medicatie. Ik moet het ophalen in de apotheek iets verderop. Vijf dagen Prednison (dat wordt een plofkop) en daarna nog een week twee andere (Loratadina en Chorfenamina Maleato, het zal wel). De vrouw in de apotheek vertelt me dat ik geen ... mag (vergeten wat), geen chocola, geen banaan... ¡Qué! ¿NO CHOCOLATE? Ik kijk haar aan als een soort bang konijn. Of eerder een bange dalmatiër, gezien de vlekken. Ze moeten er in de apotheek erg om lachen. Ik lach mee, als een boer met allergie. Geen chocola. Dios mío...

LES 133: THINGS HAPPEN FOR A REASON.

Na dit medische avontuur zijn we uitgehongerd. We eten ergens pasta en een toetje, ik boek een hostel in Puerto Montt en we lopen terug naar het hostel. Helaas door al het wachten van vandaag geen tijd meer voor de lookouts. Je kunt niet alles hebben. Tijd voor mijn eerste dikmaakpil en een slaapje in de bus. Vijftien uur zonder muziek. Vergeten op te laden. Sukkel.

zaterdag 21 februari 2015, Puerto Montt - NOG 23!!!

Ik moet eerlijk zeggen dat ik het idee heb dat ik al met al best wat uurtjes geslapen heb in de bus. Af en toe even wakker, andere positie aannemen en door. 's Ochtends rond 8.00 uur zet ik mijn stoel rechtop, eet ik wat en neem ik dikmaakpil nummer twee. Tegen 11.30 uur kom ik aan in Puerto Montt. De omgeving is vooral groen en landelijk. Ik ben nu in het 'Lake district' van Chili en dat is te zien. Puerto Montt ligt dan ook aan een groot meer. Ik neem een (dure) taxi naar mijn knusse, kleine, houten hostel. Ik voel me er meteen thuis. Ik slaap op een kamer met drie bedden, waarvan twee bezet. Die van de Australische Ben en die van mezelf. Ik Facetime even met mama en Koen en besluit rond 14.00 uur even naar de stad te lopen. Dat blijkt niet heel dichtbij, maar dat geeft niet. Het zonnetje schijnt en zo zie je nog wat. Ik ga op zoek naar een leuk restaurantje. Hoog tijd voor een lunch! En dan loop ik plotseling tegen de grote, gele M aan. Twijfel, twijfel. Niet doen!! Ik geef mezelf een duw en loop door naar een gezellig cafeetje, waar ik een salade met kip eet en een heerlijk vers frambozensapje drink. Laptop erbij, foto update en alvast wat uit mijn dagboek overtypen. Ik kan daar zo van genieten. Ontspanning. Op de terugweg loop ik toch nog naar binnen... De MC Donalds. Gelukkig mag ik geen MC Flurry Snickers vanwege de medicijnen (things happen for a reason), dus neem ik een Sundea (hoe schrijf je dat eigenlijk? niet zo, ik voel het) manjar. Zwakkeling. Maar... beter dan een grote patat en tien kipnuggets? Ineens bedenk ik me dat ik nog een missie heb die snel uitgevoerd zal moeten worden. Over twee dagen ga ik naar Argentinië. Ik heb dollars nodig. Veel dollars. Dat zal ik even uitleggen. Ik wist er eerst niets vanaf, maar ben heel blij dat verschillende, aardige reizigers me geïnformeerd hebben. Argentinië is duur en juist daarom is dit goed om te weten. Er zijn in Argentinië namelijk drie manieren om aan geld te komen. De eerste is vrij logisch. Ga naar een pinautomaat en pin het lokale geld. Dat is zoals ik het altijd doe. Dan kun je geld ook wisselen. Normaal gesproken doe ik dat alleen als ik nog geld over heb uit het vorige land. Máár... Dit keer niet. Het is wat lastig uit te leggen, maar in Argentinië vind je twee wisselkoersen. Je kunt je geld wisselen in de gewone, legale wisselkantoortjes. Voor elke dollar die je daar zou inwisselen, krijg je ongeveer acht Argentijnse pesos. Je kunt er ook voor kiezen je geld te wisselen op de 'black market'. Hoe herken je dit? Dit zijn de mensen die op straat staan en 'Cambio, cambio!' roepen. Op deze manier kun je ongeveer 13/14 Argentijnse pesos krijgen voor een dollar, waardoor je dus enorm bespaard. Iets minder legaal, maar het wordt schijnbaar door de vingers gezien. Banken genoeg om te pinnen, maar uit deze apparaten kan ik helaas alleen Chileense pesos halen. En de wisselkantoortjes die ik hier zie, zijn gesloten. Morgen dan misschien? Het gaat erom hangen. Last minute werk. 's Avonds op de kamer Facetime ik met Iris, daarna lever ik mijn was in en ga ik lekker douchen. Schoon en in pyjama kruip ik in bed. Tijd voor aflevering 7 van 'Wie is de Mol?' Hilarisch!

zondag 22 februari 2015, Castro - NOG 22!

Wat een fijn bed. Ik heb heerlijk geslapen. Als ik wakker word, valt het me op dat Ozzie Ben nergens te bekennen is. Het is nog maar 7.30 uur. Zijn bed ziet eruit alsof hij er helemaal niet geslapen heeft. Vreemd. Beneden aangekomen, staat er een lekker ontbijt klaar. Broodjes, yoghurtjes, thee, een sapje. Fijn wakker worden zo. Alleen erg jammer dat het meisje tegenover mij aan de keukentafel ontzettend zit te smakken. Maar echt. Ik pak mijn spullen en loop naar het busstation. Ik probeer daar wel vier keer geld te pinnen, maar er zijn alelen maar apparaten van dezelfde bank en - jippie - daar werkt mijn pas blijkbaar niet. Later zie ik dat het wisselkantoortje ook nog niet open is. Vanaf 11.00 uur pas en tot 21.00 uur. De vraag is of ik dat vanavond ga halen. Het zal erom hangen. Nu eerst maar naar Castro op het eiland Chiloé. De bus vertrekt om 9.15 uur en om 13.00 uur kom ik, na een ferrytochtje en een rit door groen, heuvelachtig landschap met veel water, aan. Waar de ochtend bewolkt en frisjes begon, is het hier nu zonnig. Ik loop al heel snel tegen een felgekleurde kerk aan, maak er een foto van en haal een kaartje bij het toeristen informatie bureautje. Nu eerst maar eens wat eten en plassen. Mijn oog valt op een bord patat, maar ik ga voor een salade. Trots. En het is nog erg lekker ook. Na de lunch loop ik naar waar ik voor kom: de gekleurde, houten huisjes, gebouwd op palen en stijgers aan het meer. Schilderachtig wel. Even voel ik me gelukkig en loop ik zingend over straat. Dat gevoel houd ik niet voor lang. Ik pin het maximale bedrag aan Chileense pesos, nog steeds met als doel het te wisselen voor dollars, voordat ik morgen naar Argentinië vertrek. Helaas blijkt dat hier in Castro onmogelijk. De mensen nemen de zondag erg serieus en er zijn ontzettend veel restaurants en winkels gesloten en zo dus ook alle wisselkantoortjes. Ik merk dat het me onrustig maakt, het drukt mijn dag. Tijdens de rit terug naar Puerto Montt kan ik bijna nergens anders aan denken. Ik weet dat het enige wisselkantoortje op het busstation tot 21.00 uur open is en ik hoop van harte dat we dat gaan redden. Ik vreet mezelf op in de bus en ik kan er niks aan doen, maar even heb ik een hekel aan iedere Chileen in de bus. Onderweg stappen er zomaar mensen in en uit, gewoon langs de kant. Kan allemaal. Dat gebeurt zo regelmatig, dat er nu allemaal mensen in het pad staan. Zo'n soort bus is het niet mensen. Het is geen Zuidtangent. Het is een bus waar je voor reserveert. Reserveert. Hoort u mij? Zo'n twintig minuten voor Puerto Montt kan ik het wel uitgillen van frustratie. Om de minuut, misschien wel minder dan een minuut, stop de bus. Mensen eruit... Mensen erin... Ik voel de tijd wegtikken. Rode stoplichten. Tik tak, tik tak. Snappen ze het niet? Ik moet dollars. Dat bespaart me 30 procent!! Werkelijk waar, om precies 21.00 uur komen we aan. Ik ren naar het wisselkantoortje. Er brandt nog licht, maar er zit niemand. #?!-^@/ Houd je in, Cindy. Waag het niet om te gaan huilen. Ik zie een briefje hangen op het raam. Ik begrijp niet goed wat er op staat, maar lees wel iets over kantoor nummer 35. Ik geef niet op. Na zeker twintig minuten in de rij voor kantoor nummer 35, ben ik eindelijk aan de beurt. De meneer vertelt me dat de mevrouw van het wisselkantoortje over zeven minuten terug is. Goed. Die kunnen er nog bij. Het blijken zeven Chileense minuten. Het zijn er twintig. En dan ineens zie ik de alleraardigste Chileense vrouw die ik ontmoet heb. In het wisselkantoortje!! En ik mag nog wisselen. Ik had graag meer willen hebben dan de 325 dollar die ik nu heb, maar ik kon helaas maar één keer pinnen. Ik vraag mijn reddende engel hoe laat ze morgen open is. Pas rond 11.00 uur. Ik vertel haar dat ik zo graag nóg 200.000 pesos zou wisselen, maar dat ik morgen pas weer kan pinnen en dat mijn bus al om 8.15 uur vertrekt. Ze heeft een plannetje. Zo'n plannetje waarmee ze met een wijsvinger haar rechter onderooglid (bestaat dat?) een beetje naar beneden trekt. Ze stopt nog eens 325 dollar in een envelop en brengt dat naar een kioskje dat morgenochtend al om 7.00 uur open is. Als ik zorg dat ik de pesos daar morgen heen breng, krijg ik de dollars. Ik bedank haar hartelijk, ze geeft me een zoen op mijn wang, regelt een taxi en zwaait me uitgebreid uit. 'Ciao, mi amor!' YOU MADE MY DAY. Ik ben zo in de war, verstrooid en in de na-stress, dat ik niet meer helder na kan denken. Ik vraag de taxichauffeur, die maar niet ophoudt over klompen en niet begrijpt dat we ze helemaal niet meer dragen, of hij even naar de bank wilt rijden. Ik denk slim te zijn. Dan heb ik die pesos nu al en hoef ik morgenochtend vroeg niet te pinnen. Hij vindt dat best, maar dan moet ik wel 2.000 meer voor de rit betalen. DOM. Zodra ik de deur van de bank open, weet ik het weer. Ik kan maar één keer per dag pinnen... Na 22.00 uur kom ik aan in de hostelkamer. Ozzie Ben ligt al in bed, maar zegt dat ik het licht nog wel even aan mag doen. Had hij niet een slaapshirt aan kunnen trekken?! Ik word afgeleid door zijn gorilla-look, maar stort toch even mijn hele verhaal over hem heen. Hij lijkt het allemaal wel grappig te vinden. 'You look a little bit stressed, Cindy.' Meen je dat nou? 'I am.' Ik besluit, ook al is het laat, nog even een fijne, warme douche te nemen. Een goed besluit. Ik volg het advies van Evelien op, die in mijn dagboek het volgende schreef: '...en mocht het even wat moeilijker zijn, sluit dan je ogen, haal diep adem en laat de revue passeren. Blaas uit wat je niet mee wilt nemen en ga verder op reis met al het moois dat je hebt ontvangen.' Het helpt. Ik ontspan. Voel me rustig. Geen tranen. Die had ik vanavond in de bus al. Gewoon omdat ik jullie zo dankbaar ben voor wie jullie zijn en wat jullie voor me betekenen. Combineer dat met mooie muziek en - plop - tranen.

maandag 23 februari 2015, Bariloche - NOG 21 BRO!

Om 6.00 uur gaat de wekker. Vroegertje. Na het aankleden en spullen pakken, bedenk ik aan de ontbijttafel ineens dat die dollars misschien toch niet zullen lukken. Ik kijk op de website van ING wat er precies met een 'dag' bedoeld wordt. Betekent het 24 uur later of gewoon een nieuwe dag, een nieuwe datum? ING vertelt het met niet. Hulplijn mama. Mama denkt: nieuwe dag, nieuwe datum. Je kunt weer pinnen. Ik denk (HOOP) dat ook.

LES 134: IN CHILI KAN IK MAAR EEN KEER PER 24 UUR GELD OPNEMEN. DAT ER WAT DATUM BETREFT EEN NIEUWE DAG IS AANGEBROKEN, MAAKT ZE NIET UIT. DAT IK VOOR NIETS NU VEERTIG MINUTEN SNELGEWANDELD HEB IN HET NOG DONKERE PUERTO MONTT MET AL MIJN BAGAGE (EN DUS PIJNLIJKE SCHOUDERS) OOK NIET.

Laat ik het zien als calorieverbranding en een vroege ochtendwandeling. Fuck. 'Ik heb een heel zwaar leven, heeeel heeeel zwaar. Moeilijk, moeilijk, moeilijk...' Bij het grenskantoortje in Chili is het na tien minuten geregeld. Chili, je was mooi. Tot volgende week! Bolivia (vanaf Uyuni) voelde voor mij meer als Chili dan Chili zelf. Nu rijd ik richting Patagonië en dat voelt zoals ik dacht dat het zou voelen. Een steeds groenere omgeving met mooie meren en lichtblauwe riviertjes. Mijn verwachtingen zijn hoog. We rijden vanaf mijn Chileense uit-het-land-stempeltje naar de Argentijnse in-het-land-stempel. Ik snap dat nooit. Het land waar we drie kwartier reden, tussen de twee stempels in, wat is dat? Niemandsland? Vertel het me als je het weet. Rond 16.00 uur komen we aan in Bariloche. Onderweg wordt het voor mij al bevestigd. Patagonië is magisch mooi. En dan zie ik de bergen, meren en riviertjes alleen nog maar vanuit de bus. Op het busstation wissel ik mijn restje Chileense pesos in voor Argentijnse, zodat ik in ieder geval met de taxi naar mijn hostel kan. En van mijn hostel word ik blij. Schoon, leuk ingericht, top locatie. Als ik me heb omgekleed (het is hier heerlijk zonnig en warm), ga ik richting het centrum. Ongelofelijk na gisteren, maar ik voel me intens, intens gelukkig en op mijn plek. Ik weet nu al dat ik hier langer had willen blijven. Hij komt op mijn reis-herhaal-lijst. Patagonië, maar dan in gezelschap en met de vrijheid van een auto en een tentje mee. En zeeën van tijd. Nu eerst mijn dollars inwisselen. In het hostel geven ze 12,40 voor de dollar, wat al best goed lijkt. In de stad hoor ik ze al snel roepen. 'Cambio, cambio!' Ik vraag een paar mensen wat ze ervoor geven en kom niet beter tegen dan 12,50. Ik heb nu geld nodig, dus ik doe het. In Buenos Aires schijnt het beter te zijn (Koen, you know what to do). Things happen for a reason. Ik hoef niet lang door het centrum te lopen. Chocoladewinkels. Overal. Ze roepen naar me, lachen me toe. Ik hoor de bonbons gewoon juichen als ik langsloop. Maar. Ik mag het niet. Lang leve de Prednison. De gele M stemt me ook niet heel gelukkig. Hopelijk weet ik me in te houden. Hongerig loop ik naar het meer. Wauw... Ik vind een bankje in het zonnetje. Aan de rand van het meer. Ik sluit mijn ogen en luister naar het licht golvende water. Dit is het. Ik koop voor de laatste keer wat ansichtkaarten en een armbandje en kies een fijn restaurantje uit. In het zonnetje. Genot.

Voor de geïnteresseerden: het gaat een stuk beter met de bulten. Het zijn nu eerder vlekken en ze lijken langzaam te verdwijnen. Veel liefs vanuit een mooi stukje wereld, mevrouw Stippel.