Estrellas

Lief thuis,

Misschien leuk om te weten dat ik er achter ben gekomen dat ik een 'langzame reizigster' ben. Ik maak een planning, maar loop erop achter. Gewoon omdat ik het fijn vind om soms ergens wat langer te blijven, rustig aan te doen, de omgeving op me in te laten werken. Daarnaast merk ik dat ik een stuk flexibeler ben dan tijdens mijn vorige reis. Ik laat het allemaal een beetje op me afkomen en me meenemen in hoe het loopt. Zo verandert mijn plan dagelijks, maar ik geniet ervan! Ik kom op plekken die ik vooraf niet bedacht had en hoe leuk is dat? De titel van deze week: 'Sterren'. Ik had een paar dagen geleden nog een heel andere titel in mijn hoofd, namelijk 'El desierto sin estrellas' (een woestijn zonder sterren), maar gelukkig heb ik die dus kunnen veranderen...

woensdag 11 februari 2015, San Pedro de Atacama

Oké, het klonk gisteren misschien wat negatief, maar die sterren... Dat kan ik gewoon moeilijk loslaten. Toch zie ik heus nog mijn (kleine) geluksmomentjes. Toen ik gisterenavond terug naar het hostel liep, zag ik een mooie regenboog aan de ene kant en een fel oranje/roze lucht aan de andere kant. Dat vind ik soms het lastige, maar ook het mooie aan (alleen) reizen. Het ene moment voel ik me zielsgelukkig en het volgende moment intens verdrietig. Er zit weinig tussen. Uiteraard overheerst het eerste gevoel, anders zou ik dit niet doen. Ik sliep gisterenavond met twee Belgen op de kamer (Wendy en Philippe). Super aardig en ik heb goede tips gekregen wat betreft het reizen in Argentinië. Ik kan vandaag lekker uitslapen en rustig douchen. Als ik klaar ben, loop ik naar de eigenaar van het hostel om mijn was in te leveren en te informeren naar zijn tours. Ik besluit vanmiddag naar Laguna Cejar te gaan en... ik sta voor vanavond op de lijst bij Space! Nu nog hopen op goed weer. Morgen ga ik waarschijnlijk paardrijden. Als dit allemaal geregeld is, ga ik naar het dorpje, waar ik slechts een paar ansichtkaarten koop (sorry, het is zo duur!!!) en dan zoek ik een terrasje om ze te schrijven. Verder dan een halve kaart kom ik niet. Ik ontmoet hier namelijk Kim (28), een jongen uit België en Esther (30) uit Goes. We praten de rest van de middag gezellig onder het genot van een drankje en een pizza en wisselen gegevens uit, zodat we misschien samen een tour kunnen doen. Leuk! Rond 15.15 uur is het tijd om naar mijn hostel te gaan vanwege de tour die ik 's middags heb. Ik hoef niet lang te wachten. Al snel word ik opgehaald en na zo'n twintig minuten rijden arriveren we al bij Laguna Cejar. Het is mooi. Diep groen/blauw water. Maar niet spectaculair. Je kunt ook niet echt dichtbij komen. Ik dacht dat we in dit meer zouden gaan zwemmen, maar dat blijkt niet zo te zijn. In het meertje iets verderop gaan we zwemmen. Meer dan welkom, want het is werkelijk bloedheet. Het water is verkoelend en zo zout dat je vanzelf blijft drijven. Na twintig minuten heb ik het wel gehad. Ik ga eventjes op mijn 'handdoek' liggen (ik houd niet zo van die reishanddoeken) en spoel daarna onder een heerlijk koude straal het zout van me af. Als ons groepje, dat bestaat uit zes Chilenen en ik, omgekleed en ontzout is, gaan we nog ergens zitten voor wat drinken met (hoe toepasselijk) een zoutje. En... Goudse kaas. De mensen in de groep zijn erg aardig en geïnteresseerd, maar een echt gesprek voeren gaat lastig.

LES 128: HET SPAANS IN PERU EN BOLIVIA IS VÉÉL MAKKELIJKER DAN IN CHILI. WAT PRATEN ZE HIER SNEL EN BINNENSMONDS. DAT ZEGGEN ZE GELUKKIG ZELF OOK.

Tijdens de terugrit zien we in een donkere lucht (dat worden geen sterren) een prachtige regenboog. De onderkant ervan is iets verschoven door een regenbui. Onderweg horen we dat er in San Pedro de Atacama een aardverschuiving is geweest. Hebben we niks van gemerkt. Terug in het hostel schuif ik aan bij een meisje dat in haar dagboek aan het schrijven is. Dat is ook mijn plan. We raken aan de praat. Duitse Lena, vandaag naar het ziekenhuis geweest voor haar knie. Ze was een dag eerder dan ik bij de 'Train Cementary', wilde een springfoto maken en kwam verkeerd terecht. Over dat ongeluk had mijn chauffeur het dus en daarom moesten we voorzichtig doen... De kans bestaat dat ik met Lena een stukje naar het zuiden zal reizen. Zo snel is dat geregeld. Ik vraag bij de receptie nog even na of mijn kamer en bed al gecheckt zijn. De insectenbeten die ik heb, worden alleen maar roder en het lijken er ook meer te worden. Ik heb ze niet meer alleen op mijn arm, maar ook op mijn benen, buik en rug. Het zijn er zeker zestig, het jeukt en het ziet er niet uit. Als ik het laat zien aan de vrouw bij de receptie, weet ze genoeg. Allergische reactie. Een Frans meisje eerder deze week had hetzelfde. Muggen, bedbugs en vlooien komen hier niet voor. Ze hebben het over een ander insect, in het Spaans, dus ik heb geen idee. Lena en ik zitten nog even bij het kampvuur, waar we aan de praat raken met twee Amerikaanse jongens. Dan is het tijd om mijn voor de zekerheid verschoonde bed in te stappen. Na twaalven. Zo, zo...

donderdag 12 februari 2015, San Pedro de Atacama

Ik kan opnieuw fijn uitslapen. In de ochtend rommel ik eigenlijk maar wat. Vanaf 13.00 uur zit ik op een pleintje te wachten tot Esther en Kim terug zijn van hun excursie. Als ze er zijn, zoeken we een restaurantje om ergens wat te eten. Rond 16.00 uur worden we bij het hostel van Esther en Kim opgehaald voor de tour van deze middag. We rijden naar 'Valle de la Luna' (maanvallei) en hebben daar verschillende stops. Deze trip is een stuk goedkoper dan de trip naar Laguna Cejar, maar veel mooier! Echt een soort maanlandschap. Overal rotsen met verschillende kleuren (onder andere door zout). De foto's spreken meer dan mijn uitleg, want ik kan het eigenlijk niet zo goed uitleggen. Dan rijden we naar 'Valle de la Muerte' (death valley) en ook dat is prachtig. Misschien nog wel mooier. We lopen over een pad tussen hoge, bruinkleurige rotswanden. Ik krijg er een Western-gevoel van. Tot slot worden we naar een punt gebracht voor zonsondergang. Prachtig! Aan de andere kant is de lucht overigens donker en bewolkt. Vast weer geen sterren... In het hostel blijkt Space niet gebeld te hebben om te annuleren. Zal het dan toch...? Ik raak in gesprek met een Franse jongen, die de tour bij Space zelf geboekt heeft. Helaas pindakaas. Ook vandaag is het geannuleerd. Ik baal ontzettend. Vooral omdat de sterrenhemel vanaf 21.30 uur kraakhelder is. Bij het hostel kan ik er al duizend zien. Waarom besluiten ze dat om 20.00 uur al? Ik klets op de kamer nog even met een Braziliaans meisje en ga dan slapen.

vrijdag 13 februari 2015, San Pedro de Atacama

Ik heb weer heerlijk geslapen. Het is een goed bed moet ik zeggen. Om 11.00 uur staan Esther, Kim en ik klaar bij mijn hostel om opgehaald te worden door een ware cowboy. De look is helemaal compleet: halflang haar, cowboyhoed, cowboylaarzen, geruite blouse en leer. Ook de paarden en de zadels maken het plaatje helemaal compleet. Net als de omgeving waar we in rijden, blijkt later. Het is echt een waanzinnige rit. Door riviertjes, stijl omhoog en naar beneden, met uitzicht op een besneeuwde vulkaan, overal bruine rotsen... Als we eenmaal een plat, recht stuk met enorme snelheid in rengalop zijn gegaan, zijn de paarden moeilijk te houden. Dat was leuheuk!! Zij hebben het blijkbaar ook naar hun zin. Dit is zo stoer!! Het enige nadeeltje is de bloedhitte. Oh, en de pijn in de benen en op wat andere plekken. We hebben twee uur gereden. En die pijn was het zeker waard! Na afloop eten we ergens een ijsje om af te koelen en dan loop ik naar mijn hostel voor een koude douche en schone kleren. Om 16.00 uur heb ik met de Duitse Lena afgesproken op het busstation. In principe was mijn plan om vanuit hier rechtstreeks naar Santiago te gaan. Plannen zijn er om gewijzigd te worden. Ik ga helemaal niet meer naar Santiago. Het is mij te groot en het schijnt niet zo bijzonder te zijn. Het enige jammer is dat ik de Chileense meiden dan niet meer zal zien. Mijn plan is gewijzigd naar La Serena, omdat ze daar dichtbij (Vicuña) ook sterrentours doen en het weer schijnt daar wél mee te werken. Maar La Serena moet nog even op me wachten, want Lena hoorde dat Caldera ook de moeite waard is. Dus daar gaan we heen. Strand als in het Caraïbisch gebied, dat klinkt niet verkeerd. We vertrekken morgenavond. Lena (33 trouwens) en ik drinken nog wat op een terrasje en gaan dan ieder onze eigen weg. Ik ga naar een fijn restaurantje, waar ik lekker eet en in het ondergaande zonnetje in mijn dagboek schrijf. Als ik hier naar de lucht kijk, heb ik best een béétje goede hoop. Eenmaal in het hostel heb ik dat niet meer. Heel veel wolken. Shitzooi. Dat was mijn laatste kans op sterren in San Pedro de Atacama. Nu geloof ik dat God niet bestaat. Zo wel, dan heeft hij het vast niet zo op me. Ik heb hem niks misdaan.

zaterdag 14 februari 2015, San Pedro de Atacama

Ik ben gisterenavond nog wel even naar een donker stukje gelopen om de sterren de bekijken. Er was inderdaad wel wat bewolking, dus vooruit, dit keer geef ik ze gelijk. Ik heb wat minder geslapen dan de afgelopen nachten, omdat het leek alsof de aarde af en toe heel licht aan het beven was. Kan ook komen doordat ik nu iemand boven me heb in het stapelbed. Wie zal het zeggen. Na het douchen, inpakken en uitchecken, bestaat mijn dag uit rondlopen en zitten op terrasjes. Ik kom Esther en Kim ook nog even tegen. Om 18.45 uur zullen Lena en ik de bus naar Caldera nemen.

zondag 15 februari 2015, Bahía Inglesa

De nachtbus naar Caldera samen met Lena. Dat loopt op zich soepel. We zitten boven en helemaal voorin, dus dat is fijn. Uitzicht. Dat uitzicht betekent de eerste tijd vooral woestijn en een prachtig ondergaande zon. Daarna zien we een donkere woestijn, een vrij lege, rechte weg en sterren! Nog lang niet zoveel als je er hier zou kunnen zien, maar toch leuk. Om 5.15 uur arriveren we in Caldera. Niet bij een busstation, maar gewoon ergens aan de kant van de weg. En nu? Het is nog pikdonker en daar staan we dan. We zijn hier voor mooie stranden, maar op dit moment is er geen strand te bekennen. Gelukkig vinden we al gauw een taxi, waar we met z'n vieren instappen. Twee Engelse meiden, Lena en ik. Op naar Bahía Inglesa. We gaan langs zo'n vijf hostels, maar alles zit vol. De twee Engelse meiden zullen hier blijven, wij in principe niet, maar we moeten op dit moment toch ergens heen. We vragen in een hotel of we even in de lobby mogen blijven. We worden naar een soort tuinhuis gebracht, ploffen daar op een bank en proberen nog wat te slapen. Een zoemend insect maakt het me niet makkelijk. Ga WEG! Ik heb verdorie al zo'n 150 bulten/rode vlekken. Genoeg! Rond 8.30 uur gaan we even naar de wc, poetsen we onze tanden en vragen we of we misschien onze tassen mogen achterlaten in de bagagekamer. Daar zijn ze niet heel blij mee, maar het lukt uiteindelijk wel. We lopen naar het strand. In de boeken hebben ze het over turquoise water en witte stranden. Dat valt reuze tegen. Misschien doordat de zon nergens te bekennen is...

LES 129: WOLKEN KUNNEN DE BOEL GOED VERPESTEN.

We ontbijten wat en maken het plan om inderdaad deze middag al verder te gaan naar La Serena. We waren even in twijfel, maar het weer is ook niet geweldig, we hebben geen hostel en een eventuele dagtrip naar Bahía Virgen is ook niet goedkoop. Na het ontbijt lopen we naar het toch wel mooie strand en gaan daar even zitten. Ik loop ook even door het koude water en zoek mooie schelpjes (roze en paars!) waar ik een hartje mee leg. Ik maak er een foto van en bewaar de schelpjes. Goedkoop souvenir uit Chili. En waarschijnlijk een gebroken souvenir als ik terug ben in Nederland, maar het is te proberen. 's Middags lopen we terug naar het hotel om onze tassen te halen en we boeken hier op internet een hostel in La Serena. Dat is niet makkelijk met traaaag internet en veel volle hostels. Dan nemen we een taxi naar Caldera, waar we een busticket kopen naar La Serena. Helaas gaat de bus pas om 17.15 uur en komen we 's nachts pas aan. Normaal gesproken hebben we allebei de afspraak met onszelf om niet 's nachts te arriveren. We besluiten het toch te doen, want we zijn nu samen en wat moeten we anders? Helaas blijkt de bus waar we om 17.15 uur in zitten niet onze bus te zijn. Dus we moeten er weer uit. Inclusief alle bagage uiteraard én de 'patat om mee te nemen' die ik net voor ons heb gehaald. Zéér onhandig. Een uur later zitten we dan echt in de juiste bus. Op naar La Serena en Vicuña en hopelijk naar een overvolle sterrenhemel...

maandag 16 februari 2015, Vicuña - NOG 28!

In die echt juiste bus ging de tijd eigenlijk best snel. Nog ietsje voor middernacht komen we aan. Het is voor ons een opluchting dat we deze keer aankomen op een redelijk groot busstation waar we al best snel een betrouwbare taxi(chauffeur) vinden die ons naar het hostel brengt. Daar ontstaat toch nog een probleem. We kunnen het hostel niet in. Behalve een Engelssprekend meisje dat daar ook te gast is, zien we niemand. Het hek is op slot, de eigenaar is nergens te bekennen. We zeggen het meisje gedag en daar staan we dan. In een donkere straat, passerende, vreemde, junkachtige mensen. Met onze tassen. En inmiddels is het al 0.30 uur geweest. TOP. We besluiten langs een drukkere weg naar het centrum te lopen. Van het meisje kregen we het telefoonnummer van de eigenaresse. Als we langs een luxe hotel lopen, vraag ik of ze het nummer daar kunnen bellen. Helaas. Het liefst zou ik de rest van de nacht hier doorbrengen in een geweldig schone kamer en een fijn, groot bed, maar het ziet er belachelijk duur uit. We lopen verder en zo'n tien minuutjes later zien we een hostel. Niet goedkoop (28 euro per persoon) en zeker niet voor de kamer die je krijgt, maar hé, het is na 1.00 uur en je moet iets. Na het douchen en ontbijten de volgende ochtend, gaan we op zoek naar een restaurantje met Wifi om een hostel in Vicuña te boeken. Dat lukt niet, alles vol. Dan maar op de gok. We gaan naar het busstation, waar we de eerstvolgende bus naar Vicuña nemen. Die vertrekt om 13.00 uur. In de tussentijd ga ik nog even gauw naar de apotheek, want ik heb geen goed gevoel over de beten/bulten/vlekken op mijn lijf. Het worden er meer en meer, de teller staat zeker op 200. De twee vrouwen in de apotheek hebben er duidelijk ook geen goed gevoel over. Je hoeft geen goed Spaans te spreken om hun reactie bij het zien van mijn arm te begrijpen. Ik krijg zalf tegen de jeuk en pillen tegen de allergische reactie met daarbij het advies om naar de dokter te gaan als het niet lijkt te helpen. Gedoe. De busrit naar Vicuña duurt maar ongeveer een uur. Heel snel vinden we een hotel. Tweepersoonskamer, prijs is oké en de twee vrouwen die ons ontvangen, zijn erg vriendelijk. Op het plein staat een marktje waar ze de mooiste en meest leuke (handgemaakte) dingen verkopen. Probeer je dan maar eens in te houden. Het is hier heel zonnig en dat belooft veel goeds voor vanavond, want dan is het eindelijk zover... STERREN!

dinsdag 17 februari 2015, La Serena - NOG 27, KOETJE!

Ik heb er even op moeten wachten, maar dan heb je ook wat. Om 20.45 uur worden we naar een donkere plek op een berg gereden, 17 kilometer van Vicuña vandaan. Daar kunnen we twee uur lang genieten van een volle, schitterende sterrenhemel. Duizenden, duizenden sterren, planten Venus, Mars en Jupiter, de melkweg... Het is allemaal te zien. Af en toe nemen we een kijkje door de telescoop en wordt ons verteld wat we zien. Dode sterren, sterren met gas, sterren in verschillende kleuren en Jupiter van een stukje dichterbij. Gaaf om eens gedaan te hebben. Maar toch bewonder ik de lucht vol kleine lichtjes liever met het blote oog. Ongelofelijk hoeveel het er zijn. Af en toe zie ik een vallende ster voorbij komen. Dat blijf ik helemaal bijzonder vinden. Tegen het einde van de avond ben ik zo moe, dat ik mijn ogen amper open kan houden. Dat is wel jammer. Waarschijnlijk een bijwerking van de pillen tegen mijn bulten. 's Avondslaat keren we met z'n drietjes terug naar onze hotelkamer, want bij ons sterrengroepje zit een jongen uit Israel die hier geen slaapplek heeft kunnen vinden. Alles zit vol. Wij hebben in onze kamer een éénpersoonsbed en een tweepersoonsbed en zouden ons schuldig voelen als we heb onze 'extra' slaapplek niet zouden aanbieden. Dus slaapt hij in het éénpersoonsbed en Lena en ik in het andere. Tamir houdt blijkbaar van gezelschap, want hij praat de oren van onze hoofden. Ik val als eerste in slaap en word als laatste wakker. Tamir is er al vroeg weer vandoor en Lena en ik ontbijten ergens wat (de meest goddelijke appeltaart ooit) (als ontbijt, ja) en lopen nog wat rond. Iets voor 13.00 uur nemen we de bus terug naar La Serena. Ook hier kan ik mijn ogen gewoon niet openhouden. Op het busstation aangekomen, koop ik vast een ticket voor vannacht en dan ga ik met Lena mee naar haar hostel. De backpack kon ik gelukkig op het busstation achterlaten. 's Middags ontdekken we een heel andere, leukere kant van La Serena. Het centrum in het zonnetje. Lena wil nog 'even' naar het strand lopen. Ik heb er eigenlijk geen zin in, maar ga toch mee. Tijdens het lopen bedenk ik me om dat niet meer te doen. Als ik ergens geen zin in heb, heb ik geen zin en ga ik doen waar ik wel zin in heb. Zo'n drie kwartier later komen we op het strand aan, waar we maar ongeveer een kwartiertje zitten, want dan begint het kouder te worden. We lopen naar het busstation (weer een half uur) waar Lena een ticket koopt voor morgen en waar ik nu aan het wachten ben op mijn bus. Nog een kleine twee uur... Lena en ik hebben elkaar gedag gezegd, maar de kans is groot dat we elkaar overmorgen weer zien in Valparaiso.

LES 130: SOMS WIL IK GEWOON NIETS LIEVER DAN MET RUST GELATEN WORDEN. DUS, MANNEN UIT CHILI, PRAAT VOORAL NIET TEGEN ME.

LES 131: IK BEN VERSLAAFD AAN SUIKER EN EIGENLIJK WIST IK DAT AL EN IK HAAT HET. HEEL, HEEL ERG.

Nog maar 3,5 week voordat mijn lieve broertje komt (vandaar het aftellen) en nog maar 5,5 week en dan ben ik thuis. Muy rapido... Hopelijk hebben jullie het ook naar je zin. Jullie zijn lief! Knuffel en gegroet, Cindy.