Mi novio, mi héroe

Lieve, lieve allemaal,

Mariëlle schreef het al bij het vorige verslag en ik vind dat ze helemaal gelijk heeft. Wat zijn de reacties die ik op mijn verslagen krijg ontzettend lief! Van iedere reactie, lang of kort, word ik zo ontzettend blij! Dank jullie wel. De titel van deze week betekent: mijn vriend, mijn held.

vrijdag 2 januari 2015, Cusco - NOG 3!

Gisterenavond lag ik op tijd in bed, maar ik sliep heel laat. Ik kreeg namelijk een appje van mama... 'Moppie, ik sta dus vast op Lima, vliegtuig had vertraging.' SHIT! Ik vind het zo ongelooflijk rot voor mama. Door haar vertraagde vlucht vanuit Cusco, heeft ze het vliegtuig in Lima niet kunnen halen. Ik weet dat ik er niks aan kan doen, maar toch voel ik me schuldig. Pas na 23.00 uur is mama in een (gelukkig mooi) hotel aangekomen. Godzijdank wordt alles betaald. Ook haar nieuwe ticket. Pas vanmorgen om 11.15 uur vloog ze door naar Madrid. Arme mama. Om 9.30 uur ga ik mijn bed uit. Na een ontbijtje, FaceTime ik gezellig met Jaimy. Wat een heerlijk mens is dat toch. Ik word zo blij van haar! Ik heb haar beloofd dat ik volgend jaar bij haar verjaardag ben. Dit is namelijk al de derde keer achter elkaar dat ik er niet ben. Ik zit nu namelijk in Peru (o, ja? goh!), vorige jaar zat ik in Marrakech en het jaar daarvoor op Java, Indonesië. Klinkt wel een beetje verwend hè? Na het kletsen met Jaim, kijk ik een halve aflevering 'Wie is de Mol?' (YES! Het is weer begonnen), FaceTime ik met Thomas en daarna kijk ik de rest van de aflevering. Wat is fijner dan relaxt één van je lievelingsprogramma's kijken met een kop thee en een stroopwafel? Stroopwafel! Eigenlijk had mama stroopwafels meegenomen, zodat we die mee konden nemen als we nog een dag met Walter de bergen in zouden gaan. Dat is niet meer gebeurd, dus ik vind dat ik ze zelf mag opeten... (sorry, Walter) Verrukkelijk! Die ene stroofwafel worden er helaas VIJF... Met aanmoediging van Karlijn, die thuis een zak M&M's naar binnen zit te werken. Ik heb nog nooit zo'n luie dag gehad hier in Cusco. Ik FaceTime nog met papa, kijk een bijzondere aflevering van 'Floortje naar het einde van de wereld', app gezellig met het thuisfront en krijg een houten kont omdat ik uren op een harde stoel, achter de computer zit. Het is zelfs zo erg, dat ik rond 18.00 uur in mijn pyjama (die ik dus de hele dag al aan heb) naar de supermarkt ga. Bij gebrek aan broccoli in de winkel, ga ik voor een kant en klaar gesneden pakket worteltjes en doperwtjes. Het enige wat ik zelf doe, is de ui snijden voor door het gehakt. Weer huilen dus. Er gaat ook geen dag voorbij zonder tranen de laatste tijd. Nog wat tijdschriften lezen en op tijd naar bed. Nog maar drie nachten alleen!

zaterdag 3 januari 2015, Cusco - NOG 2! - Jaimy jarig!

Dat 'op tijd naar bed' is weer niet gelukt. Ik was zo lekker bezig met het filmpje, dat ik maak over de twee weken met mama. Dat werkt voor mij zoals Candycrush voor sommige anderen. Verslavend. Daarnaast was ik ondertussen heel gezellig met Thomas aan het kletsen. Na wat uitslapen tot 9.30 uur, eet ik mijn ontbijt en ga ik verder met het filmpje. Ik wil het gewoon af hebben. En dat lukt! Mama is inmiddels thuis trouwens. Na een heerlijk, warme douche is het tijd om weer eens wat te gaan doen. Ik merk dat ik nog steeds in de luie modus ben. 's Middags lopen mijn plannen een beetje in de soep. Ik loop richting het centrum, maar kom er te laat achter dat ik mijn was vergeten ben mee te nemen. Net als wat dingen die ik wilde gaan opsturen. Het is niet helemaal voor niets geweest, want ik heb nog wel ergens twee paar sokken op de kop weten te tikken (lees: gekocht). Wel fijn als je geen schoon paar meer hebt. Na het eten nog even afwassen en dan maar weer in de relax-stand...

zondag 4 januari 2015, Cusco - NOG 1!

De wekker gaat om 8.30 uur, maar ik blijf lekker tot 9.00 uur liggen. Ik heb deze ochtend met Tineke afgesproken. Ik had namelijk nog een regenjas van haar en heb haar twee tasjes met spullen die ik over had gegeven. Eten, een plastic bewaarbakje, een boek, tijdschriften, douchegel... Zonde om weg te gooien. We kletsen even gezellig in een cafeetje, ook met Aldo erbij. Dan ga ik, dit keer wél met mijn was, wandelend naar het centrum, waar ik mijn was inlever. Voor nog geen vier euro. Ik kan het morgen ophalen. Thuis FaceTime ik gezellig met Steef. Zo leuk!! Dan is het toch echt tijd om de vloer te vegen en de badkamer schoon te maken. De rest van de dag verloopt erg rustig. Gek idee dat Thomas zich 's avonds al in hetzelfde land bevindt.

maandag 5 januari 2015, Cusco

's Ochtends wordt mijn geduld op de proef gesteld. Ik ben er helemaal klaar voor: de komst van mijn lieve vriendje. Maar dan krijg ik bericht. Vlucht gemist! Het moet niet gekker worden. Eerst mama al (op de terugweg, naar huis) en nu Thomas. Gelukkig kan hij met een vlucht van een uur later mee en hoeft hij niet eens extra te betalen. Dan nog maar even naar de grote supermarkt voor broodjes. Ook op het vliegveld duurt het wachten nog lang. Daar bedenk ik me het volgende. Je leest wel eens van die 'feiten' over hoe lang mensen gemiddeld wachten in hun leven. Ik denk dat reizigers na een half jaar reizen in niet-westerse landen al op het dubbele zitten. Maar het fijne is: het wachten wordt beloond. Want daar is dan eindelijk (vier maanden is toch best wel lang) mijn schatje :) Vol vreugde en blijheid vliegen we in elkaars armen. Zo fijn weer, die knuffel, die kus. Stralend kijken we elkaar aan en lopen we hand in hand het vliegveld af, waar we een taxi naar mijn appartement nemen. Het is zo fijn om weer samen te zijn! Na het lunchen gaan we richting het centrum, waar een aantal dingen geregeld moet worden. Naast dat we ook van de stad genieten en iets minder van de regen, zorgen we voor een betaling bij Rik (nu heeft Thomas gezichten bij de namen Rik en Norma), onze Peruhop bustickets en een gezellige middag met verbazing op de San Pedro markt. Ik ben er nu zeker tien keer geweest, maar iedere keer is er weer iets waar ikv ersteld van sta. Dit keer zijn dat ze levensgrote (morsdood) koeienkoppen die bebloed op tafels en op de grond liggen. De vrouw die we hier zien werken, trekt met al haar kracht enorme ingewanden uit een groot dier en de geur op deze vleesmarkt is niet te harden. Ongelooflijk dat de mensen hier vol plezier en watertandend (oké, dat beeld ik me alleen maar in) hun stukje (STUK) vlees voor vanavond kopen. Lekker voor bij de sperziebonen. We eten gezellig in de pub, daarna halen we mijn was op en gaan we gezellig lopen richting huis. Vannacht weer fijn samen in slaap vallen en morgen ook weer samen wakker worden. Hoe fijn!

Ook aan Thomas heb ik gevraagd of hij zijn hoogtepuntjes wil opschrijven in mijn dagboek. Hier komen ze voor vandaag: 1) Je vlucht missen omdat de informatieboren hier net even anders werken. 2) Gewoon het heerlijk bij elkaar zijn weer. 3) Een claxon heb je niet voor niets in je auto.

dinsdag 6 januari 2015, Cusco

Na het douchen en ontbijten nemen we een taxi die ons naar Calle Pavitos brengt, waar we de bus nemen naar Chinchero om daar de mooie ruïne te bekijken. De chauffeur weet dat we er daar uit willen, maar rijdt een heel stuk door. Ik zit ondertussen te twijfelkonten omdat ik het idee heb dat we er al voorbij zijn. En dat is dus zo. Ik zeg dat wij er in Chinchero uitwilden, hij stopt het busje en we stappen uit. uiteraard op een plek waar geen toerist ooit komt. Tijdens onze twinitg minuten durende wandeling terug naar Chinchero voelen we ons alsof we in een soort Peking Express/ Wie is de Mol aflevering zitten. Vind je weg maar terug. Nu is dat in ons geval niet zo moeilijk. Volg de autoweg en je komt er. En we hebben ook geen portofoons en spannende opdrachten, maar toch. De omgeving is prachtig. Bergen overal, overstekende, werkende boeren met hun vee, grote varkens in het gras. We voelen ons in ons element. Ik ben voor de derde keer in Chinchero en nog steeds vervelen de ruïnes niet. Het is hier zo mooi, idyllisch en zoals Thomas zei: schilderachtig. We wandelen door de ruïnes en de natuur en nemen af en toe tijd voor een foto of om gewoon even te zitten en te luisteren naar alleen de geluiden vanuit de natuur. We zitten er alleen en horen water stromen, vogeltjes fluiten en een zacht windje briezen. We hebben het weer aan onze zijde vandaag. Af en toe een paar dikke druppels waar we niet echt nat van worden en zelfs de zon laat zich even zien. Als we terug lopen, komen we onderweg een kolibrie tegen en even later voel ik me nog meer gelukkig dan ik al was. Op een afstandje zien we een moeder met draagdoek met bagage lopen met haar twee dochtertjes om haar heen. De twee prachtige meisjes, gekleed in traditionele kleding (rode, flapperende doeken om de schouders en de één een mutsje op, de ander een hoedje) met de meest stralende ogen rollen door het gras, huppelen en rennen achter elkaar aan en schateren het uit. De meest lieve en pure lachjes die je kunt treffen. Ik moet er zelf ook hardop van lachen. Ik kan hun geluk voelen, hun vrijheid. Puurder dan dit kan het niet. Zo'n klein, eigenlijk simpel momentje wordt voor mij het hoogepunt van de dag. Hier kan geen berg tegenop. Als we met het busje terug naar Cusco rijden, rijden we ineens langs Villa Maria. Ik vraag of we er mogen uitstappen, tot verbazing van de mensen in dit busje. Best logisch, want we stappen als twee toeristen uit in een achterstandswijk. De vrouw die voor ons zit, vraagt me of ik niet in het centrum wil uitstappen. Ik leg uit dat ik in Villa Maria gewerkt heb.Na een stukje lopen, komen we bij de bieb aan. Fijn dat Thomas nu ook een beeld heeft van waar ik veel tijd heb doorgebracht. Als ik er ben, kan ik alleen maar hopen dat Heidy, Yhisel, Sandra of Dayana er toevallig is. Helaas. Wel kom ik Solange tegen. Zo raar dat ik ze waarschijnlijk nooit meer zie... Ik vind dat echt een vreselijke gedachte. We lopen de berg af naar beneden en dan richting het centrum voor een sapje en een broodje kip. Thuis rusten we even uit. We hebben veel gewandeld vandaag. In en om Chinchero, van Villa Maria naar het centrum, van het centrum naar 'huis'. Aan het eind van de middag doen we boodschappen. We eten rijst met groenten en zullen niet al te laat ons bed in gaan. Morgen vroeg op!

De hoogtepunten van Thomas: 1) Hoe gelukkig en puur natuur twee kinderen kunnen genieten. 2) Een huis bouwen wat niet af is en waarschijnlijk ook niet afkomt, soms zelfs in 'the middle of nowhere'. 3) De infrastructuur waar mensen zich niet druk om maken. En wij hebben al commentaar bij onze Zuiderburen.

woensdag 7 januari 2015, Aguas Calientes

De wekker gaat om 5.45 uur en na het douchen en ontbijten lopen we naar La Canasta, waar Juan Carlos ons komt oppikken. Daar staan we netjes om 7.00 uur klaar. Op de valreep nemen we allebei een shirt met korte mouwen mee en zonnebrand.Het ziet er veelbelovend uit op deze vroege morgen. Zonnig en een blauwe lucht. We rijden naar onze eerste stop van vandaag. Pisac. Met mama ben ik ook bij deze mooie ruïnes met een prachtige omgeving geweest, maar toen hebben we niet zo ver gelopen. Nu lopen we dus een heel eind verder en we genieten volop van de mooie uitzichten. Thomas is helemaal in zijn element en springt als een kind zo blij van de traptreden naar beneden. We bewonderen de ruïnes, de bergen, de rust en de vogeltjes die hier vliegen (I love kolibries). Op de markt van Pisac lopen we gezellig een half uurtje rond en loop ik natuurlijke kleurstoffen, gemaakt vanuit stenen en mineralen. Je kunt er gewoon mee verven! Hoe leuk. We rijden door naar Salineras, de zoutterrassen, waar we ook een stukje lopen (lees: balanceren) door terrassen. Ook hier komt het jongetje in Thomas naar boven. Hij loopt (lees: klimt) naar beneden door de terrassen. Ik doe het hem niet na. We eindigen in Ollantaytambo, bij de heilige vallei, waar we eerst even een waterijsje eten en ons shirt met korte mouwen aantrekken. Dan lopen we helemaal naar boven op de ruïne. Best even klimmen en het is behoorlijk warm. We hebben onze beweging weer gehad. Rond 15.30 uur is het dan tijd om naar Aguas Calientes te vertrekken. In de trein uiteraard. De zon schijnt volop en dat maakt de natuurschone rit nog mooier. We krijgen in de trein wat drinken en een chocoladecroissantje en een stuk fruit. Luxe hoor. Tegen verwachting in staat er op het station van Aguas Calientes iemand te wachten met op zijn bordje 'Cindy Verheij'. Van de hotelkamer worden we heel blij. Het ziet er mooie en schoon uit en er staat een kingsize bed in!! De douche valt wat tegen. Warm, koud, warm, koud, heet. 's Avonds gaan we gezellig uiteten in een leuk restaurantje en 's avonds vallen we vermoeid (en ik helaas met hoofdpijn) in slaap.

De hoogtepuntjes van Thomas: 1) Hoe hebben de Inca's het ooit allemaal boven op die bergen voor elkaar gekregen. 2) Ik houd van de bergen, de natuur en de uitzichten. 3) Foto's uploaden op Facebook, soms maar de lange adem hebben.

donderdag 8 januari 2015, Cusco

Wat een heerlijk bed. Heer-lijk. Dit is het lekkerste bed waar ik ooit op geslapen heb. Het overtreft zelfs m'n eigen. Om 4.30 uur gaat de wekker, maar het is gewoon niet mogelijk om dit lekkere bed al te verlaten. Ons plan was om om 5.00 uur aan het ontbijt te zitten, maar dat wordt een uur later. Na een prima ontbijt, verlaten we het hotel en lopen we naar de bus die ons naar Machu Picchu brengt. Dit keer geen regen als we naar boven rijden. Als we na de busrit en de wandeling omhoog ons eerste zicht op Machu Picchu hebben, is het zicht al beter dan ik met mama heb gehad (sorry, mama). We lopen wat rond en maken foto's. De lama's voelen zich hier meer dan thuis. Het opperhoofd, de opperlama lijkt het overzicht te houden en ligt in het gras over Machu Picchu uit te kijken. Hij heeft nog net geen fluitje om, zoals de 'parkwachters' hier die alle mensen in de gaten houden. Een andere lama loopt, alsof het niets is, de trappen af naar beneden. Nadat we onze Chinese vrienden uit de trein zijn tegengekomen, lopen we naar beneden door de Incastad en richting de ingang van Waynapicchu. Het begint nu te regenen, maar niets lijkt onze dag stuk te kunnen maken. Om 10.00 uur begint onze tocht naar Waynapicchu, de berg achter Machu Picchu, die we zullen gaan beklimmen. We hebben allebei geen idee wat ons te wachten staat. Ik weet alleen dat Rik het me wel eens heeft afgeraden. De tocht begint al mooi met een paadje door jungle-achtig gebied. Al snel hebben we prachtig (maar echt adembenemend) uitzicht op Waynapicchu, omliggende bergen (hoog, steil, groen), mysterieuze, laaghangende wolken en een rivier die tussen de bergen doorloopt. Wauw... Ik probeer woorden te kiezen die vertellen hoe het was. Prachtig, mooi, schitterend, adembenemend. Maar op een gegeven moment zijn de woorden op en ze vertellen half niet hoe het echt was. In Pisac zeiden we al tegen elkaar dat dit de mooiste plek is geweest waar we elkaar hebben kunnen zoenen. Hier overtreffen we het. Als we doorlopen, kunnen we zien hoe het pad op de berg ongeveer loopt. Hier weten we al dat het een behoorlijke klim gaat worden. Uitdaging. Daar houden we van. De heenweg is inderdaad vermoeiend met heel, heel veel treden van slechts een meter breed, die steeds wat gladder worden door de regen. Hoe hoger we komen, hoe heftiger het wordt. Al eerder zagen we een man met handicap met veel moeite, op handen en voeten de trap oplopen. Later komen we hem weer tegen, maar nu loopt hij naar beneden. Ik zeg hem dat hij het supergoed doet, maar hij vertelt dat hij nu naar beneden gaat, omdat hij het qua tijd niet zal redden. We bieden hem aan om met ons mee te lopen, maar hij kiest er toch voor om terug te gaan. Achteraf een goed besluit. Als we boven bij de huisjes aankomen, blijken we nog een stukje verder omhoog te kunnen. De treden zijn hier nog slechts een halve meter breed. Het is hier echt heel smal. We komen aan bij een grotje, waar we doorheen kruipen en waar de rugzak af moet om de uitgang door te komen. Na de grot is het niet meer alleen een spannende uitdaging, het wordt nu eigenlijk gewoon onverantwoord. We komen aan bij een rotspartij, helemaal bovenaan de berg. Niet alleen Thomas en ik, maar ook mijn vriendinnen. Mijn (denk ik) Portugese vriendinnen die niet weten dat ze mijn vriendinnen zijn. Ze zijn het eigenlijk ook alleen maar omdat we toevallige op hetzelfde bizarre punt van de berg zijn en omdat zij dit, net als ik, reuze spannend vinden. Thomas vindt dit namelijk geweldig en huppelt zo ongeveer deze berg af. Oké. Dat is overdreven. Nu het meest gevaarlijke stuk van de wandeling. Steil naar beneden, op treetjes van een half metertje smal en naast je een afgrond van honderden meters diep. Geen hekje, geen touw, niks. Inmiddels regent het hard, worden de stenen gladder en ga ik doorweekt, op mijn kont naar beneden. De beloning: een zeiknatte broek, toch wel het gevoel van competentie (ik kan dit!) en uiteindelijk mooi uitzicht op Machu Picchu, maar nu dus vanaf de andere kant. Rond 13.20 uur zijnw e weer terug en zetten we opnieuw onze handtekening. Dit moesten we ook doen voor we de wandeling begonnen. Dat doen ze niet voor niets... Nu snap ik wel waarom Rik dit afraadde, maar ik ben zo blij dat we het wel gedaan hebben!

LES 123: SOMS IS HET BETER OM NIET TE WETEN WAAR JE AAN BEGINT.

Bij Machu Picchy maken we nog wat laatste foto's en dan nemen we de bus terug naar Aguas Calientes, waar we in een restaurant wat warms drinken en waar ik een droge broek aantrek. Mijn pyjamabroek. In de trein terug naar Ollantaytambo kan ik mijn ogen niet meer dicht houden. Wat fijn om dan tegen iemand aan te kunnen liggen. Het busje naar Cusco maakt me misselijk en ik heb echt barstende hoofdpijn. In Cusco eten we bij Bembos (de Peruaanse MC), nemen we een opwarmdouche en vallen we snel in slaap.

De hoogtepuntjes van Thomas: 1) Waynapicchu beklimmen, ik ben toch echt wel wat gewend, maar op de top voor mij toch ook wel westerse begrippen sommige stukken onverantwoord zijn. 2) Het geweldige uitzicht op Machu Picchu en de oude stad aanzich. Hoe hebben ze het ooit verzonnen. 3) Je verheugen op echte warme chocolademelk, maar toch wat anders qua smaak krijgen. Nu snap ik ook die 'spleetogen' in het restaurantje in Cusco.

vrijdag 9 januari 2015, Cusco

We slapen vandaag heerlijk uit. Tijdens het ontbijt kijken we gezellig de tweede aflevering van Wie is de Mol (ik zeg Marlijn of in ieder geval een vrouw). Dan is het tijdom alle foto's van de muur te halen en alle lieve kaarten te verzamelen (ze gaan met Thomas mee naar Nederland) en de tas te gaan inpakken. Gek hoor, na vier maanden. We brengen samen nog even de slaapzak die ik had geleend bij Walter terug en gaan dan bepakt en bezakt richting het centrum met de taxi. Ik ben nog redelijk in de stress, want ik moet januari nog betalen aan Jorge en we moeten nog eten en op tijd zijn voor de bus. Dit alles zorgt voor het volgende... We stappen uit de taxi, ik betaal en de taxi rijdt al een stukje van ons weg. En al heel snel weet ik het. 'Kut!!! (Excuus, Jack) Mijn camera!' Shit, shit, shit, shit. Ik heb mijn camera in de taxi laten liggen met in de cameratas ook nog mijn telefoon!! Het eerste wat ik denk: die ben ik kwijt. Het eerste wat Thomas zegt: 'Blijf hier!!' Ik blijf braaf en met tranen in mijn ogen bij de tassen staan. Thomas rent op zijn snelst de taxi achterna. Er gaat van alles door mijn hoofd. Dat lukt niet, ik ben ze kwijt... Of zal het hem lukken? Nee, ik ben het kwijt. Wat voor nieuwe camera moet ik dan kopen? Shit, al mijn foto's... Dan zie ik dat Thomas mijn kant op komt lopen. Met... Niks in zijn handen. Maar zie ik dat goed? Ja!! Ja! Hij lacht naar me. Dan moet hij het wel hebben. Toch? En dan zie ik het hangen. YES! Hij heeft het! Het is gelukt. Mijn held! Ik betaal het appartement bij Jorge, die wel vijf keer vraagt of ik wel wil betalen en als blikken konden doden, zou ik niet meer levend naar Nederland komen. Dan brengen we onze backpacks even naar het kantoortje waar we de bus geboekt hebben en we eten gezellig bij het knusse pizza restaurantje. En dan: op naar Arequipa met de nachtbus!

De hoogtepuntjes van Thomas: 1) Op 3400 meter kan ik nog steeds heel hard rennen. 2) Busritten hier zijn toch wel anders dan ik gewend ben, zeker als je jezelf niet helemaal lekker voelt.

Dat was het voor nu! Het gaat goed met ons, we hebben het heerlijk met elkaar en er staat nog van alles op de planning. Daarover later weer meer!

Veel liefs, Cindy.