Un felíz y amarillo año nuevo. ¿Si? Okay!

Lieve iedereen,

Dat woordje 'lieve' voor iedereen is zo gemeend! Want net als de vorige keer tijdens het lange wegzijn van huis, besef ik nu weer hoe blij ik met jullie ben. Ik voel zo'n 100x meer hoe lief ik jullie vind! De titel van deze week betekent het volgende: 'Een gelukkig en geel nieuwjaar. Ja? Oké.' Hopelijk hebben jullie een goede jaarwisseling gehad. Hier in Cusco was de avond/nacht erg bijzonder...

vrijdag 26 december 2014, Cusco

We hebben een rustige ochtend, wachtend op water, want dat hebben we niet. Pas een paar uur later kunnen we douchen. Zo is het leven in Cusco. Tegen de middag gaan we naar het centrum, waar ik eerst mijn was wegbreng. Het is erg duur, maar dan is het wel vier uur later klaar. Onze tweede missie van vandaag is het vinden van een busticket voor de nachtbus naar Puno. Dat lukt. Voor vannacht was alles helaas al vol, dus we gaan morgen. Met de tickets 'in the pocket' lopen we naar het restaurantje met de goedkope (en lekkere) sapjes en een lekker broodje kip. Met gevulde magen voeren we missie drie uit: het kopen van de bedankjes voor de sponsors van HoPe. Voor de vierde missie lopen we naar het postkantoor, waat ik - eindelijk - het pakketje van Thomas op kan halen. Dus niet. Het is nu net 14.00 uur geweest en het kan pas na 15.00 uur. Waarom?! Geen idee. Dikke onzin, als je het ons vraagt. Dan maar wat drinken (en wat lekkers) bij het gezellige tentje 'La Valerina'. Iets na drieën lopen we terug naar het postkantoor. Het pakketje is er echt! Ik ben stomverbaasd als blijkt dat ik zeven soles moet betalen. Niet dat ik het erg vind, maar wel heel raar. Thomas heeft er een godvermogen voor betaald om het te versturen, ik heb er vijf weken op moeten wachten én moet het ook nog zelf komen halen. Belachelijk. Natuurlijk ben ik wel heel blij met het Sinterklaaspakket. Wat word ik verwend! Dank je wel, schat! Een grote zak pepernoten (was bedoeld om uit te delen in Villa Maria, maar dat kan nu niet meer), een kleiner zakje pepernoten, een pure (YES!) chocoladeletter, een leuk, stoffen hartje, de Linda. van november en een lieve brief. Waar vind je zo'n vriend? Ik heb er één!! Als we iets te vroeg aankomen bij de wasserette blijken we langer te moeten wachten. Op het bord bij de deur stond '3-uur service'. Dat werd al vier uur en nu dus nog een kwartier langer. Als we het hebben, gaan we met de taxi naar huis (regen + veel spullen). Thuis blijk ik al mijn ondergoed te missen, sokken, een handdoek, vestje, jurkje en drie shirts. Ik kook vanbinnen. Daar betaal je dus 15 (!!!) euro voor. Terwijl mijn vorige was maar 4 euro kostte. Maar toch ik voor die 'snelle' service, omdat we vanmorgen nog dachte dat we vanavond naar Puno zouden gaan. Terug in de wasserette is aan ons te merken dat we niet blij zijn. Waar ik vaak genoeg 'está bien' (het is goed) heb gezegd tegen de mensen hier, terwijl ik eigenlijk zeer ontevreden was, besluit ik nu niet de lieve goedzak te zijn. Soms heb je er gewoon genoeg van. Als ik binnenkom en zeg dat ik heel veel mis, weet ze meteen waar ik het over heb. Ze komt aan met de rest. Ik open de zak en controleer of alles erin zit. Nee dus. Mijn zwarte shirt met lange mouwen mist. Ze kijkt achter, komt terug en vertelt me dat het in de andere zak zat. 'Nee, dat zat het niet', zeg ik. Ze gaat nog eens kijken en komt dan inderdaad terug met mijn shirt. Pff. Dan vertelt ze ons dat ze vanmiddag 10 soles teveel heeft teruggegeven. Dat klopt, maar we doen alsof we van niks weten. Hoe durft ze het nog te vragen! Ze gaat er maar over door, dus ik eindig met: 'Als dat echt zo is, zijn dat de 10 soles die wij voor onze taxi hebben moeten betalen om hier weer terug te komen.' Die taxi hebben zij dus nu voor ons betaald en voor het lekkere gevoel gaan we terug goedkoop met het busje, waardoor we 5 soles van de wasserette 'gekregen' hebben. Ik hoop voor de twee jongens die al en uur extra zaten te wachten op hun tien kilo was, dat het bij hen beter gaat...

Mama's hoogtepuntjes van de dag: 1) Hoogte- diepte puntjes: eerst koud en even later geen water, veel heen en weer geloop en wachten op de post en de was. 2) En toch hebben we het vandaag ook weer gezellig gehad. Er later toch nog om kunnen lachen hoe alles is verlopen. 3) Ik blijf me verbazen over hoeveel armoede hier is, het is triest om te zien.

zaterdag 27 december 2014, Cusco

Vandaag weer een rustig dagje. Die moeten er ook zijn. Aan het eind van de ochtend (na een yoghurt met pepernoten-ontbijt) gaan we lopend naar het centrum. Ongelooflijk. In Nederland (in ieder geval in Brabant) ligt een pak sneeuw en wij puffen van de warmte. De zon doet goed z'n best. In de stad drinken we een sapje en daarna lopen we naar Violetta, die buiten klanten staat te werven. Ze heeft een makkie, want wij komen als twee klanten gewoon op haar afgelopen. Massagetijd! Mama en ik nemen allebei een fullbody massage van een uur. Af en toe te hard, maar vooral heerlijk ontspannen. Daarna nog een manicurebehandeling en we zijn weer als herboren. Inmiddels is het al bijna 16.00 uur en hebben we best wel trek. Na wat te eten, ontspannen we thuis wat, eten we 's avonds pannenkoeken en pakken we onze spullen. Straks met de nachtbus naar het Titikakameer.

Mama's hoogtepuntjes van de dag: Een heerlijk ontspannen dagje, lekker rustig aan beginnen, een wandeling naar de stad om daar een zalig ontspannen massage te ondergaan! We doen ook nog even een manicurebehandeling, dus we zien er weer tiptop uit.

zondag 28 december 2014, Cusco

De nachtbus viel erg mee. De stoelen zijn erg ruim, lekker zacht en je kunt behoorlijk languit. We beginnen de rit met een lachbui. Ken je dat gevoel dat je eigenlijk heel hard moet lachen, maar dat dat niet kan? Er hangt namelijk een soort 'NS-stiltecoupé-sfeertje'. En dat maakt dat we het bijna (ingehouden) uitproesten. De acht uur durende rit voelt helemaal niet als acht uur, wat zal betekenen dat we best wel wat geslapen hebben. Wanneer we aankomen in Puno regent het pijpenstelen. Al snel komt er een vriendelijke mevrouw naar ons toe die vraagt of we een taxi nodig hebben. Nou, graag. Ze blijkt een manusje van alles, want ze kan ons ook een tour naar de eilanden aanbieden. We vinden het eigenlijk wel makkelijk en we hoeven er omgerekend maar €12,50 per persoon voor de betalen, dus we doen het gewoon. Dus zo worden we rond 5.30 uur naar ons prima hostel gereden en om 7.00 uur worden we opgepikt voor het tripje. Waar we 's ochtends spijt hadden van onze snelle boeking, omdat het zo regende, blijkt dat later nergens voor nodig. We hebben de hele dag zon. Zo fijn! We hebben ene heerlijke dag met als enige minpuntje: de gids. Die heeeeel langzaaaam praaaat en zijnn woooorden uitsmeeert en na elke zin: '¿Sí? ¡Okay!' zegt. Met als variant: 'Yes? Okay!' We besluiten daar maar vooral om te lachen. ALs eerste varen we naar de drijvende eilanden van Uros. Van tevoren wiaten we dat dit een toeristisch tripje zou worden, dus daar ergeren we ons niet aan. We gaan zo'n eilandje op, gemaakt van een soort aarde/turfachtig iets met daarop dikke lagen riet, waardoor de grond een beetje veert. We worden ontvangen door ongeveer zes mensen die op dit eiland wonen. De gids, die zichzelf graag hoort praten, vertelt het één en ander over deze eilanden. Daarna mogen we de huisjes vanbinnen bekijken, want rondlopen en foto's maken en eventueel wat kopen. Wij vinden de rieten bootjes erg leuk, maar kunnen ze niet voor de prijs krijgen waarvoor we het willen. Op het volgende eilandje lukt dat wel. Al dat riet, de bootjes (van hetzelfde materiaal) die ronddrijven, de mooi geklede mensen en de prachtige kinderen. Het heeft wel weer iets speciaals. Nu is het tijd om verder te varen naar Isla Taquile. Dit is geen drijvend eiland, maar een groter, groen, mooi eiland richting de grens van Bolivia. Onderweg zitten mama en ik achterin de boot. Het beste plekje als je het ons vraagt. In de zon, spelletje Beverbende, pepernoten. Heerlijk. En dan nog het mooie uitzicht. Dit tochtje duurt 2,5 uur. Na een uur in de felle zon, gaan we toch even binnen zitten, in de kajuit. Daar vallen we even in slaap. Toch best een kort nachtje achter de rug. Op het eiland Taquile vind je (Inca)terrassen, stenen muurtjes, poortjes en mensen in kleding, typisch van daar. Zo dragen alle mannen een muts en an die muts kun je zien of iemand single is (rood/wit), getrouwd (rood) of leider (zwart). De meisjes en vrouwen met hun gekleurde rokken en een soort van zwarte nonnendoeken op het hoofd. Het is een mooi gezicht. Eerst moeten we een pittig stuk omhoog klimmen. Af en toe even uithijgen en genieten van een prachtig uitzicht over dit grote, hoogstgelegen meer (we bevinden ons bijna op 4000 m hoogte) is geen straf. Uiteindelijk komen we aan bij de 'Plaza'. Vanuit daar gaan mama en ik lekker onze eigen gang. We zitten niet heel erg te wachten op een lunch met de groep en het luisteren naar de gids. Vanaf de Plaza mogen we zelf richting de haven lopen. Een wandeling van een uurtje met de mooiste uitzichten. Onderweg komen we vooral oudere, bedelende mensen tegen en jonge kinderen die armbandjes maken en verkopen. Het geld verdienen aan toeristen wordt er met de paplepel ingegoten. Kinderen van een jaar of drie zitten zo dus al op straat om te verkopen en als twee kleine jongetjes de camera om mijn nek zien hangen, vragen ze of ik een foto van ze wil maken. Dat wil ik dolgraag, maar ik weet wat eraan vast hangt. Dan zou ik ze daarna een sol moeten geven en dat doe ik niet. Niet om het geld, maar om het principe. Ook op de terugweg in de boot kunnen we onze ogen niet openhouden. Inmiddels regent het weer, dus het is niet zo erg dat we even een tukje doen. In het hotel boeken we de bustickets voor terug naar Cusco morgen en gaan we eten ine en fijn restaurant, waar we weer lachen met buikpijn en tranen over de wangen. Zoals dat alleen met mama kan. Nu maar lekker slapen. Een beetje gloeiend en verbrand... Mijn neus lijkt op die van Rudolph (het rendier, ja...)

Mama's hoogtepuntjes van de dag: Het was weer een prachtige dag! De drijvende eilanden waar je verend op loopt, de mooie mensen en hun 'huisjes'boten, alles gemaakt van hetzelfde materiaal, riet. Het grote eiland waar de bevolking gewoon werkt zonder wat te verdienen, ze leven daar met en voor elkaar. Een super groot eiland/berg met geen auto's, fietsen, etc. en met een prachtig uitzicht! Een grote groep (ongeveer 12 mensen) hints zien spelen.

maandag 29 december 2014, Cusco

Om even op het hintsspel van mama terug te komen. In het restaurant vroeg mama zich af of het niet raar zou zijn als we aan tafel een potje Beverbende zouden spelen, maar aangezien een groep van twaalf mensen al de hele avond Hints speelde, besloten wij dat een spelletje Beverbende ook prima kon. Oké. Dit heeft misschien wat uitleg nodig. Deze twaalf mensen zijn doof. We slapen op tijd en na een simpel ontbijtje (wat wil je voor negen euro per persoon voor een privékamer en ontbijt) en twee spelletjes Tutto op de kamer, lopen we richting het centrumpje van Puno, waar we ons de rest van de dag zullen moeten vermaken. Pas om 22.00 uur gaat de nachtbus terug naar Cusco. Al snel zien we vrouwen rondlopen met de mooiste, fleurigste hoeden op. Helaas heb ik er al drie en zal een vierde echt niet meer in mama's koffer passen. Na wat rondgelopen te hebben, ploffen we even neer op een bankje. Mensen kijken. In Nederland is dat al leuk. Hier is het nog leuker. Wat lopen er nog veel mensen in klederdracht. In een restaurantje vermaken we ons de volgende 2,5 uur met wat drinken, wat eten en uiteraard: Beverbende. Ik ben dol geworden op (niet sterke) koffie en geniet hier van de moccachino. De rest van de middag zitten we bij de kathedraal in het zonnetje, op een bankje in het zonnetje, in een restaurant voor een drankje en wat zachts onder de billen en ik een restaurantje voor iets te eten. En maar spelletjes spelen. Achteraf viel deze wachtdag best mee. Nu zijn we onze laatste wachtfase ingegaan. Op het busstation. Nog een uurtje...

Mama's hoogtepuntjes van de dag: Vandaag was een dag van spelletjes doen, veel spelletjes doen, wat drinken, wat eten, wat mensen kijken, wat drinken, spelletje doen, wat eten. Gelukkig viel het nog mee hoe lang de dag duurde.

dinsdag 30 december 2014, Cusco

's Ochtends komen we om 4.30 uur aan in Cusco. Waar ik gisterenavond in de bus nog blij was met de dekens die ze uitdeelden, lijkt het 's ochtends vroeg alsof we in een soort woestijn aangekomen zijn. Het is bloedheet door de loeiende verwarming die zo te voelen al een paar uit aan stond. Bah. We zijn blij dat we eruit mogen en lopen een stukje, zodat we verwijderd zijn van het busstation, waar ze belachelijke prijzen vragen voor een taxi. Uiteindelijk gaan we voor een bescheiden bedrag van 5 soles naar huis, waar we in bed kruipen en nog zo'n vier uur bijslapen. Heerlijk, we hebben het nodig. Pas na de lunch (we wachten de onweersbui even af) gaan we naar het centrum, waar ik na wat heen-en-weer-geloop entreetickets voor Machu Picchu (voor met Thomas) en treintickets naar Aguas Calientes boek. Ook geregeld gelukkig. Rik vertelde me dat er nogal wat gedoe was om de entreetickets en kon het deze keer niet allemaal voor me regelen, omdat hij zelf in Lima zit. We eten weer niet zo gezond (ik laat even in het midden waar en wat) en gaan dan met de taxi naar de grote supermarkt. Na de boodschappen lopen we naar huis en onderweg komen we Maribel (lieverd!), Oscar en Emilio tegen. Een kort praatje en dikke 'gelukkig nieuwjaarsknuffels' en dan komen we thuis moe aan. Ik boek ook een hotel voor Machu Picchu en dan is bijna alles geregeld. De rest zal Rik voor me doen (de chauffeur). De rest van de middag is lekker rustig. We eten 's avonds heerlijke Bobotie (meegebracht door mama) en zullen vroeg ons bed in gaan. Het is nu 21.00 uur en we slapen eigenlijk al bijna.

Mama's hoogtepuntjes van de dag: Een rustige dag, wat best fijn is, want nog twee nachten te gaan en dan zit dit mooie avontuur er al weer op! Het gezellig samenzijn is al heel mooi.

woensdag 31 december 2014, Cusco

We hebben weer een rustig ochtendje. Zo merk ik dat - ook al doen we op vier meter afstand allebei wat anders - alleen mama's aanwezigheid al zo fijn is! - Mama schrijft tussendoor in mijn dagboek: Moppie, ik hou zo veel van je! - In het begin van de middag lopen we naar Real Plaza, waar we wat eten. Ook doen we nog wat boodschappen. Op de heenweg zie ik een meisje van een jaar of negen alleen op straat zitten. Ze is gele bloemen aan het verkopen voor nieuwjaar. Ze zit daar, alleen, op een hoekje van de straat. Het is nat buiten door de enorme regen- en onweersbui van twee uur geleden. Op de terugweg naar huis koop ik bij een kraampje een rolletje snoep. Ik loop met de snoepjes naar het meisje toe. Ze steekt meteen het bosje bloemen naar voren en vraagt of ik het wil kopen. Ik zeg van niet, glimlach naar haar en geef haar het rolletje snoepjes. 'Dit is voor jou en voor haar.' Ik wijs naar het meisje waarmee ze nu samen op straat zit. De blik in de ogen van dit meisje... Ze glundert. Het maakt me diep ongelukkig om de kinderen op deze manier tegen te komen. Op straat, verkopend. Maar heel even heb ik haar gelukkig gemaakt vandaag. En zij mij. Tegen vieren gaan we naar de stad en wel met twee taxi's, want ik was even in de war. Ik zei dat we naar Plaza Santiago wilden, maar ik bedoelde Plaza San Francisco... Oepsie. We lopen nog even naar de San Pedro markt. We kunnen wel merken dat het nu al druk is in de stad. Overal op straat zitten mensen. Bedelende mensen, maar vooral verkopende mensen. Er wordt van alles in het geel verkocht. Bloemen, slingers, gekke brillen en hoeden en vooral... ondergoed! Mensen dragen dat vandaag, want het schijnt geluk te brengen. We doen hier niet aan mee (flauw hè?), maar kopen wel een gele slinger voor om onze nek. Na het bezoek aan de markt halen we een sapje en maken we een 'gelukkig nieuwjaarsfilmpje' voor iedereen in Nederland, omdat het daar al zover is. Rond etenstijd trakteer ik mama op het schattige en lekkere pizzeriatje (Mia, je weet waar ik het over heb). We hebben het er heerlijk en genieten volop. Het is er lekker warm door de steenoven, het personeel is hier erg vriendelijk en we smullen van de pizza's. Ik word nog gelukkiger als we even met Koen bellen en als ik zie dat Iris me ook geprobeerd heeft te bellen en ik haar stem uiteindelijk ook nog hoor, kan het geluk helemaal niet meer op. In de stromende regen lopen we na het eten richting Plaza de Armas. Als we onderweg langs een kerk lopen en een koor prachtig horen zingen, besluiten we even naar binnen te gaan. Hier word ik overvallen door emotie. Waarom precies weet ik niet. Waarschijnlijk een combinatie van de plotselinge rust die ik ervaar in de kerk (buiten is het zo druk in de stad..), het koor dat prachtig, meerstemmig zingt, mensen die elkaar liefdevol omhelzen en een mevrouw die ik binnen zie komen, die plaatsneemt op een kerkbank, twee kruisjes slaat en in alle rust, in zichzelf gekeerd, begint te bidden. Ik ga er niet spontaan van in God geloven (sorry, oma's! Maar ik geloof wel dat jullie nog ergens zijn!), maar ineens vind ik het zo iets moois hebben. Het geloof, dat zo veel mensen rust, houvast en hoop geeft. Opnieuw ben ik zo blij dat mama naast me staat en me even een knuffel geeft. Buiten de kerk bevinden we ons meteen weer in een andere wereld. Drukte, regen, bedelende mensen, verkopende mensen en kinderen die erbij zitten of met hun ouders meelopen. Het is nog vroeg, dus we drinken nog ergens even wat en doen weer een spelletje - uiteraard - Beverbende. Wanneer we daarna weer op het plein aankomen, is het al een stuk drukker. Hier en daar wordt al wat vuurwerk afgestoken. We wachten nog zo'n anderhalf uur op dezelfde plek. Ik ben het een beetje zat (lees: doodop, last van mijn buik en bedekt in een poncho), maar hoe meer vuurwerk er komt, hoe meer afleiding en hoe minder ik het gevoel heb dat ik aan het wachten ben. Wat velen van jullie misschien niet weten, is dat ik een beetje bang ben voor vurwerk. Vroeger (tot een paar jaar geleden) stond ik liever achter het raam om twaalf uur en het was voor mij een enorm avontuur om mijn lieve buurmeisje aan de overkant gelukkig nieuwjaar te gaan wensen. Iep, je weet er alles van. En ik kan je vertellen dat dit een zeer geschikte plek is om die angst te overwinnen. Hoewel ik er nog niet vanaf ben, eigenlijk. Van voorzichtig doen en uitkijken, hebben ze hier niet echt gehoord. Regelmatig zie ik een vuurpijl de mensenmassa inschieten. Een vrouw op een metertje afstand heeft zelfs een gat in haar jas, trui en shirt hierdoor. Tegen twaalven, wanneer het stamp- en stámpvol is op het plein (echt dui-zen-den mensen), vragen we ons even af hoe we weten wanneer het nu echt twaalf uur is. Maar gelukkig! Er wordt afgeteld. Ik hou van aftellen. Er was al veel vuurwerk, maar nu knalt her er echt op los. Prachtig!! Terwijl de mensenmassa traditioneel een rondje om het plein loopt (rennen is onmogelijk), geven mama en ik elkaar een dikke knuffel. De tranen staan in onze ogen, want woow... Dit is toch wel heel bijzonder. Er wordt geklapt en gejoeld en een lieve, Peruaanse vrouw en dochter geven ons een dikke knuffel en kus en wensen ons al het goeds voor 2015. Dit soort momenten maken me intens gelukkig. We krijgen van haar ook nog twee vuursterretjes en zo is de avond compleet. Ik durf trouwens ook pas sinds een paar jaar een sterretje vast te houden. Als we rond 0.15 uur de drukte uitlopen, scheuren we vanbinnen. Het is weer een achtbaan aan emoties vandaag. Dit keer tranen van verdriet wanneer we de mensen op straat zien zitten. Op een koude, natte grond. Moeders met baby's, oude mensen en kinderen, helemaal alleen. Voor hen geen feest vanavond en waarschijnlijk ook geen gelukkig nieuwjaar. Vreselijk. En wat ontzettend oneerlijk. En wat hebben wij het, als soms toch wel klagende Nederlanders, ontzettend, ontzettend goed... Gelukkig nieuwjaar, lieve allemaal! ¡Felíz año nuevo!

Mama's hoogtepuntjes van de dag: Lieve, lieve Cindy. Dit is de laatste keer dat ik wat in je dagboek schrijf. Dankjewel!! Dankjewel voor deze onvergetelijke vakantie. Wat hebben we veel mooie dingen gedaan, gezien. Wat een prachtige natuur, wat een geweldige kleuren en wat een mooie mensen. Wat heb ik vaak met een brok in mijn keel gezeten en met tranen in de ogen. Niet alleen van al dat mooie, maar ook van ons samenzijn en van de mindere, hartverscheurende gebeurtenissen. Daar kan ik slecht tegen; het zien van zoveel armoede, bedelende mensen, oud en jong. Het doet me weer beseffen hoe goed ik het heb!! Het was ook fijn om te zien wat en waar je de afgelopen maanden mee bezig bent geweest. Een aantal mensen heb ik mogen ontmoeten, dus er zijn gezichten bij de namen gekomen. Ik heb het je al eerde rgezegd moppie, maar ik heb echt diep respect voor je, wat je hebt gedaan en wat je doet! Ik ben er super trots op dat je mijn dochter bent! Het was heerlijk om je weer te zien en zal je de komende periode weer gaan missen, maar gelukkig duurt dat niet meer zo lang. Lieverd, geniet van de tijd die komen gaat. Geniet straks van de drie weken met Thomas! Heel veel plezier samen! En geniet van de weken die daarna nog komen en natuurlijk ook de laatste periode met Koen. Nogmaals: DANKJEWEL! Mijn absolute hoogtepunten van alles: 1) Kerstavond 2) Oud en Nieuw 3) Alle prachtie uitstapjes! Ik hou van je! Dikke, vette knus en heel veel liefs!

donderdag 1 januari 2015, Cusco

En dan ineens is er een nieuw jaar aangebroken. Een jaar waarvan ik de eerste dag doorbeng met de liefste moeder van de wereld. Een jaar waarvan ik de eerste drie maanden zal vullen met het rondreizen door een prachtig continent. Een jaar waarin ik hopelijk met papa twee weken naar IJsland ga en waarin ik dolgraag zo snel mogelijk weer aan het werk kom. Het liefst met een eigen groep na de zomer. Een jaar waarin ik een jaar samen ben met Thomas en waarin Stephanie en ik ons 5-jarige vriendinnenjubileum kunnen vieren! Wat heeft 2014 me veel gegeven. Of misschien heb ik voor sommige dingen ook wel zelf gezorgd. Ik sloot een waanzinnig schooljaar af als juf van 23 fantastische kinderen op een geweldige school met fijne collega's. Ik leerde mijn lieve vriendje en zijn warme, lieve familie kennen en ik besloot mijn hart te volgen, het werk af te slaan en af te reizen naar Zuid-Amerika, waar ik nieuwe mensen heb ontmoet, veel kinderen in mijn hart heb gesloten en een nog groter besef kreeg van mijn gelukkige leven. Ik begon 2014 met een heel bijzondere vriendin, Steef, in Marokko op een dakterras. Alleen wij tweetjes onder een sterrenhemel, onze dromen uitsprekend. Ook dit jaar is speciaal begonnen met mama, hier in Cusco. Ik hoop dat het een mooi jaar gaat worden. Vandaag het laatste dagje met mama. Gek hoor. We zorgen dat mama alle foto's op USB kan meenemen, alle spullen zijn gepakt en we doen nog even wat boodschappen. Om 15.15 uur gaan we met de taxi naar het vliegveld, waar we nog zo'n anderhalf uur wachten. Na een paar dikke knuffels, kussen en lieve woorden, zwaaien we voor een laatste keer naar elkaar. Tot over drie maanden, lieve mama. Het was onvergetelijk bijzonder. Even een diepe zucht en dan met de taxi naar 'huis'. Nee. Naar mijn appartement in Cusco. Want mama gaat naar huis. Mam, de taxi terug kostte me maar 5 soles en ik hoefde daar niet eens voor te onderhandelen (hoezo nieuwjaarsdag, blabla?). Zodra ik mijn appartement in loop, barst ik in tranen uit. Wat een jankerd ben ik ook. Gelukkig FaceTime ik daarna gezellig met Koen en voel ik me een stuk beter. Nu lekker eten en een avondje rommelen. Alleen dus. Heel alleen. En toch weer niet. Want alleen, dat zijn die lieve kinderen en oude mensen en moeders met baby's die met Oud en Nieuw op die koude, natte grond in een hoekje zitten en hopen nog iets te verkopen of te krijgen...

Het waren twee indrukwekkende weken. Dat reizen, het bezoeken van andere landen... Ik zou het iedereen aanbevelen.

Een dikke knuffel, Cindy.
En... Nog maar vier nachtjes voordat Thomas komt!!!!!