La 'm' grande y amarilla

Lieve familie, vriendinnen, kennissen en onbekenden,

De titel van deze week maakt me trots en hongerig tegelijk. De grote, gele M. Liefhebbers van Mcnuggets, gele saus (die ze nergens anders hebben dan in Nederland?!) en de patat van dit beroemde 'restaurant', weet meteen waar ik het over heb. Gaat er een lampje branden? Iets met -10 kilo? Iets met ongezond (maar verrukkelijk) eten? Veel leesplezier.

zaterdag 29 november 2014, Cusco

Een dag waarop we uitslapen. Rond 10.30 uur ga ik pas uit bed en dat is hier ongekend. Aan het einde van de ochtend lopen Mia en ik in het zonnetje en met blote armen naar het busstation om voor Mia een busticket te kopen. Ze blijft tot maandagavond. Het is best een stukje lopen naar het busstation. Onderweg zien we hoe een hond vanuit het niets een man aanvalt. Hij grijpt 'm bij zijn been. Scheur in zijn broek en de tanden in zijn been. Hij zal een prik moeten halen. Ineens ben ik wel blij met mijn dure rabiës-herhaling-inenting. Die (straat)honden zijn niet te vertrouwen. Nu niet bang worden, mam. We lopen richting het centrum, waar we bij een overdekte markt iets kopen waarover ik me niet verder kan uitlaten (souvenirs/cadeautjes voor vriendinnen) en hier vind ik eindelijk mijn Patacanchahoed. Ben je nog blij, mama? We drinken nog ergens een verse jus (niet slim met mijn buik, die van al het eten in mijn darmen nog steeds soepjes maakt) en doen de rest van de middag lekker niks. Het gas doet het een paar uurtjes niet, maar als we echt trek hebben, rond 19.00 uur, kunnen we gelukkig weer koken. Verder, je gelooft het vast niet, maar de beste, oude man (Sinterklaas) is speciaal voor mij - ik voel me vereerd - even langsgekomen in Peru! Bedankt voor de leuke cadeautjes: het nieuwste boek van Mees Kees en een gezelschapsspelletje. (Lees: Thomas en familie vierden samen Sinterklaas en hebben ook aan mij gedacht. Heel lief!!)

zondag 30 november 2014, Cusco

Ik heb weer goed geslapen. Wat ben ik blij dat het beter gaat. Na het douchen, boodschappen doen en ontbijten, is het helaas tijd voor de was. Nou vind ik 'de was' niet het meest vervelende huishoudelijke klusje (ik hoor je denken, mam). Maar hier wel. Ten eerste omdat ik drie trappen op moet naar de wasmachine. Ten tweede, omdat ik, als de was klaar is, een kwartier bezig ben om al die lange, blonde haren er tussenuit te plukken. Ten derde omdat er sinds deze week overal briefjes hangen met de vraag of we alsjeblieft de was een verdieping hoger (dan de wasmachine) willen ophangen en dat irriteert me. Ik heb ook geen wasmand, dus loop ik wel vier keer heen en weer de trap op en af om mijn was op te hangen. En ten vierde: mijn was wordt nooit écht schoon, lijkt het wel.

LES 120: WASVERZACHTER IS ER OM DE WAS TE VERZACHTEN EN VOOR HET LEKKERE GEURTJE. JE GEBRUIKT HET IN COMBINATIE, IN PLAATS VAN ALLEEN (bedankt, Mia).

's Middags is het tijd om naar San Isidro te gaan. Vandaag zullen Mia en ik met de kinderen de dromenvangers gaan maken waarvoor we vorige week alles al hebben gekocht en voorbereid. In San Isidro blijkt het plan toch weer even anders. Hoera voor de communicatie in Peru. Dus wordt het een middag helpen met het naaien van de knuffels die nog niet af zijn. We hebben gelukkig wel veel te doen en gaan pas om 18.30 uur weg. Gewoon omdat iedereen nog lekker bezig is. In de stad eten we weer bij het knusse, lekkere pizzeriatje. Mia trakteert als bedankje voor het logeren. Heel lief, maar niet nodig, want ze heeft veel voor me gedaan. Thuis nog even kleuren in mijn kleurboek voor volwassenen en waarschijnlijk weer niet zo laat onze bedden in.

maandag 1 december 2014, Cusco

Weer een uitslaapochtendje. Wel gek, de laatste ochtend dat ik 'naast' Mia wakker word. We hebben een rustig ochtendje. We lunchen een donut en cappuccino bij Dunkin' donuts (eerste keer in drie maanden). Als ik bij de voordeur kom, zie ik het al van een afstandje. 'YES!!' Er liggen maar liefst zes (!) kaarten op de (denkbeeldige) mat. Zes! Ik word er zó gelukkig van. Dit keer twee kaarten van mama, een van mijn lieve broertje, een van Marja, een van ome Martien en Karin en een van ome Dick en tante Greet. Heel erg lief! Bedankt allemaal! Al die kaartjes leuken mijn appartementje nog meer op. 's Middags lopen we nog even naar de grote supermarkt, waar we voor elkaar een klein kerstcadeautje kopen als aandenken. Een lief knuffeltje: een speculaaspopje met kerstmuts. 's Middags ga ik naar Villa Maria. Ik heb daar een dubbel gevoel bij. Alleen al doordat ik nu 'alleen' ben met de vaste leerkrachten. Geen Grace meer. Daardoor besef ik dat het er echt bijna op zit. Zo'n gek idee en ook wel vervelend idee dat ik, na deze twee weken, de kinderen - eerlijk is eerlijk - waarschijnlijk nooit meer zal zien. Terwijl ik zo graag een oogje in het zeil wil houden. Ik wil blijven weten of het wel goed met ze gaat. Eigenlijk zou ik een aantal kinderen gewoon naar huis willen nemen... Ik ben op tijd thuis vandaag. Het voorlopig laatste avondmaal met Mia. We spreken af dat we nog een keer gaan eten samen als ik in Lima ben. Een lieverd is het. Mia, bedankt voor de gezelligheid en alle goede zorgen. Al snel nadat ze weg is, ontdek ik iets wat me heel gelukkig maakt. Daar, naast mijn bed, staat één Tevasandaal van mij. Met daarin een zelfgemaakt pietenmutsje (staat nu in mijn kast) en twee cadeautjes en een gedichtje. Wat een lief gebaar!! Ik heb verder een rustig avondje. Radio aan en een beetje kleuren in mijn kleurboek voor volwassenen.

dinsdag 2 december 2014, Cusco

Vandaag vind ik het wel weer eens tijd om te sporten. Eigenlijk ben ik vooral heel benieuwd of ik de -10 kilo bereikt heb. Moet bijna wel na de afgelopen week. Ik word blij gemaakt. Er is nu in totaal 11,1 kilo af! Mijn verpercentage is omlaag en mijn spiermassa is omhoog. Ik kan tijdens het sporten wel merken dat ik een weekje ziek ben geweest. Na het sporten haal ik een verse jus en ga ik naar de supermarkt. Daar koop ik deel 1 van mijn afscheidscadeautjes voor de kinderen en mijn eten voor vanavond. Na een warme douche, mijn lunch en het snijden van de sperziebonen, facetime ik gezellig een uurtje met Jaimy. Daarna is het tijd voor Villa Maria. Nou Jaim, we hadden het er nog over... Het was inderdaad zo'n klein, vol busje waarin ik zeker tien tot vijftien minuten moest staan (voor zo ver dat dus lukt) en waardoor ik nu een halve nekhernia heb (overdrijven is ook een vak). Het is redelijk rustig in de bieb. Ik help Yesika en schrijf vast in mijn dagboek. De kinderen gaan om 17.00 uur naar huis. Het laatste uur vergaderen Maribel, Carla en ik over de laatste week. Het schiet echt op. Nog 17 nachtjes...

woensdag 3 december 2014, Cusco

Vandaag ben ik een beetje chagrijnig. Ik merk dat ik er meer dan klaar voor ben dat mama komt en dan is zestien dagen toch nog best lang. Ik heb vandaag Spaanse les, waar ik ook echt geen zin in heb. En dan valt het altijd mee. Na de les klets ik nog even met Rik en er is kans dat ik 13 december Sinterklaas ga vieren! In Peru! Hoe leuk? Ik blijf na de les in de stad, omdat het weinig zin heeft om naar huis te gaan. Straks weer Villa Maria. Na even twijfelen, besluit ik het gewoon te doen. Beloofd is beloofd en ik heb het eerlijk verdiend. Ik lunch bij Mc Donalds. En ik geniet er volop van. Jammer genoeg hebben ze geen milkshakes, maar dat mag de pret niet drukken. Ik eet alsof ik een week niks gegeten heb en voel me er zo goed bij. Want deze calorievolle maaltijd heb ik verdiend. Ik heb er mijn best voor moeten doen. Na dit verrukkelijke maal, loop ik nog even over de San Pedro markt. Hier blijf ik me verbazen. Naast de koeiensnuiten en varkenskoppen, zie ik nu ook 'gewoon' hele varkens liggen. Ik besluit er vandaag een feestdag (lees: snoep/vreetdag) van te maken. Moet een keer kunnen. Als ik 's middags in Villa Maria aankom, schrik ik toch wel een beetje. Er staat een man met een bloedend hoofd. En niet zo'n beetje... Om hem heen staat een hele groep mensen. Hoe veilig ik me hier ook voelde, dit is het bewijs: mijn gevoel was niet helemaal terecht... Het blijft een achterstandswijk en daar moet je gewoon oppassen. Er gaan verschillende verhalen rond. In ieder geval is de man overvallen door twee jongens. Hij is dus mishandeld en zijn geld is afgepakt. Ik neem in het vervolg dus maar zo min mogelijk spullen mee... De één zegt dat hij met een glazen fles op zijn hoofd is geslagen en later hoor ik dat de jongens een pistool bij zich hadden. Hoe dan ook: er is nu toch een momentje waarop ik me niet zo veilig voel. Gelukkig kom ik bovenaan de berg een moeder en kind van de bieb tegen en hoef ik niet alleen naar beneden te lopen. Ik houd me vanmiddag vooral bezig met Yhisel. Bij thuiskomst word ik weer blij gemaakt. Drie kaarten! Yvonne (alweer! En wat een leuke!), Manou (en Nolda) en Saar: bedankt. Ze hebben een mooi plekje gekregen. Na een gezonde pastasalade, maak ik mijn feestdag af met een toetje, een zakje Doritos en een Snickers. Morgen weer aan de bak.

donderdag 4 december 2014, Cusco

Morgen Sinterklaas pakjesavond. Toch mis ik de winteravonden. Voor de televisie, kaarsjes aan, het Sinterklaasjournaal, pepernoten, schuimpjes... En een aanrader: AH snoepgoed. Ik wil gewoon warme chocolademelk met slagroom. Maar misschien, misschien moet ik maar blij zijn dat ik hier zit (wat ik ook ben natuurlijk). Want als ik bovenstaande teruglees, voel ik de kilo's er weer aan vliegen. Ik heb weer lekker geslapen. Na mijn ontbijt kleed ik me om voor de sportschool. Het is de bedoeling dat ik me daar uitsloof na de 'feestdag' van gisteren. En dat lukt aardig. Na het sporten, loop ik nog even naar de San Pedro markt, waar ik iets voor iemand koop. Hoe geheimzinnig. Oke, het is voor Koen. Mijn 'hermanito' (broertje) leest mijn verslagen toch niet. Voor iemand anders, die mijn verslagen wel leest, koop ik ook nog een kleinigheidje. Verse jus in de hand en richting huis, waar ik lunch, douche en Lisa mentaal probeer te ondersteunen met haar - jawel - buikgriep. Ik kan erover meepraten. 's Middags Villa Maria, waar ik Heidy en Yhisel aan het schateren krijg met een kietelbui. Vanmorgen op de crosstrainer moest ik steeds aan lieve Heidy denken. Als Marco (Borsato) dan met het mooie 'Was mij' door mijn oortjes klinkt, moet ik mijn tranen even bedwingen. Haar wil ik dus mee naar huis nemen. 's Avonds heb ik een makkelijke maaltijd: de pastasalade van gisteren. Verder maak ik vast een beginnetje aan mijn kerstversiering. Je moet iets bij gebrek aan Sinterklaas.

vrijdag 5 december 2014, Cusco

Ongelooflijk. Vandaag is het pakjesavond. Ik kan er niet over ophouden, maar dat is dus zo'n avonds met warme chocolademelk (met heel veel slagroom), bij de kachel, met pantoffels aan. Ik hoorde gisteren op het nieuws op de radio dat het bij jullie zo rond het vriespunt ligt, de temperatuur. Over naar Cusco. Ik zit hier, in de zon, in mijn hempje te zweten. Het is vandaag denk ik zo'n 25 graden. Jaloers? Mooi zo. Ik ook op jullie. 's Ochtends gaat de wekker om 8.00 uur. Ik heb videoupdates van Lisa en haar buikgriep. Arme juf Lisa moet het Sinterklaasfeest met haar klas missen. Ook Koen heeft me een foto gestuurd van hem en Maurice. Zij zijn vandaag 'in dienst' van de Vredeburg. Iets met pepernoten, zeg maar. Na het douchen en ontbijten ga ik even naar de grote supermarkt.

LES 121: IK KAN EEN LAMP VERVANGEN.

Dan richting Spaanse les. Mijn een na laatste. Na de les haal ik een verse jus (ik begin er verslaafd aan te raken) en eet ik mijn broodjes die ik had meegenomen. Ik had mijn huur nog willen betalen, maar helaas was hij er niet. Dat betekent dat ik nu met veel geld op zak loop. Niet prettig (iets met een man en een bloedend hoofd). Als ik 's middags naar Villa Maria loop, kom ik, zoals altijd, honden tegen. Ineens begint er een hard naar me te blaffen en voor ik het weet, heb ik drie honden achter me aan. Angstaanjagend. Ik ren naar het gebouw van de bieb. Probleempje. Er is nog niemand. Ik kan het gebouw dus niet in en de honden blaffen nog steeds woest naar me. De ene, de grootste, komt steeds dichterbij. Voor de houten deur van het gebouw zit een hek. Past precies in het deurgat en tussen hek en deur zit zo'n twintig centimeter. Ik ga tussen de deur en het hek staan, want het hek kan open. Ik tril van angst, kijk de hond vooral niet aan en moet ondertussen ook wel om mezelf lachen. Je zou het moeten zien. Het ziet er niet uit. Maribel moet dan ook lachen als ze me zo ziet staan als ze aankomt. Maar hij kan me zo in ieder geval niet bijten. In Villa Maria is vandaag een middag voor ouders. In principe is het niet de bedoeling dat er kinderen meekomen, maar dat is toch het geval. Ik ben erg blij als ik lieve Heidy, aan de hand van haar vader, aan zie komen lopen. Ik vind het gewoon fijn dat hij er is en er de tijd voor neemt. Carla heeft haar manicureset meegenomen en gaat vandaag mijn nagels doen. Echt een liefje. Ze mag nog wel een beetje oefenen. 's Avonds heb ik met Tineke afgesproken. Eindelijk weer eens. En wat is het gezellig! We eten een pizza in het kleine restaurantje en kletsen gezellig over van alles. Daarna lopen we naar huis. Ik vind Tineke echt zo lief.

zaterdag 6 december 2014, Cusco

Vandaag vind ik het wel weer tijd om te sporten. De sportschool denkt daar zelf helaas anders over. Dicht. Laat ik maar zeggen: dit is niet de eerste keer dat dit gebeurt. Het is vandaag weer heerlijk zonnig en warm. Ik loop in mijn hempje rond in de stad. Op zoek naar cadeautjes voor Tineke. Ze viert morgen haar verjaardag en ik ben uitgenodigd. Ik koop een mooie dromenvanger en het boek 'The fault in our stars'. Ik ga met tegenzin lopend naar huis. Na mijn lunch heb ik contact met het thuisfront. Mama en Koen vieren Sinterklaas met lieve familie Bolleboom, zoals ieder jaar. Ik word best een beetje jaloers van het gourmetstel en de pruttelende pannetjes. En natuurlijk mis ik de gezelligheid. Ook hier heeft de Sint aan me gedacht. Zo lief! 's Middags ga ik naar Villa Maria, waar de kinderen nog steeds met hun knuffels bezig zijn. Weer geen dromenvangers dus. Ik besluit om zelf ook nog aan een sneeuwpop te beginnen. De tijd vliegt. Lekker freubelen. Pas na 18.30 uur gaan we naar huis. Ik ben dus laat thuis. Te Laat om het eten klaar te maken dat ik had bedacht. Dus dan maar pannenkoeken. Dan nog afwassen en de cadeautjes voor Tineke inpakken en tot slot ga ik moe mijn fijne bed in.

zondag 7 december 2014, Cusco

Wat een lekker dagje vandaag. Ik ben al overdreven vroeg wakker voor op de zondag (7.15 uur), dus ik blijf tot 9.00 uur nog lekker in bed. Rustig ontbijten en douchen, Skyradio aan (kerstliedjes!) en opruimen. Het ziet er spik en span uit. Morgen schoonmaken en dan is het helemaal af. Rond 11.30 uur komen Tineke en Aldo (haar vriend) me ophalen. We rijden met de auto naar de wijk San Sebastian, waar haar verjaardag gevierd wordt. We komen in een soort tuin terecht, waar we zullen barbecuen. Tot een uur of 14.00 is het heerlijk weer. Lekker zonnetje, fijn sfeertje. Een geluksmoment. Als we rond 14.00 uur beginnen met eten, verandert het weer compleet. Onweer, hagel (knikkers), keiharde wind... Je ziet afval en een golfplaat door de lucht vliegen. Net als de bliksem. Best een beetje eng. De regen blijft tot een uur of 18.30 aanhouden. Het is nu ook erg koud, maar van Aldo krijg ik een dikke deken aangereikt en dat maakt het een stuk aangenamer. Ik haat mezelf om het feit dat ik in dit soort situaties op slot raak. Helemaal in het Spaans. Ik verander dan in een stille, teruggetrokken versie van mezelf. Bah. Met de zwager van Tineke kan ik wel gezellig kletsen. Hem heb ik al eerder gezien, toen we in het begin zijn gaan wandelen. Hij vraagt of ik ben afgevallen (YES) en zegt dat mijn Spaans zo enorm verbeterd is (YES). Er wordt echt heel veel gegeten. Als ik aan het einde van de middag niet meer hoef, zijn de meesten redelijk verbaasd. Ik heb echt genoeg gehad. Rond 20.15 uur ben ik weer thuis.

Een langer verslag dan de vorige keer. Maar gelukkig heb ik deze week ook wat meer kunnen doen dan vorige week. Staan de kerstbomen al bij jullie?

Con cariño, Cindy.