Glande, ¡baja en el excremento!

Hola todos,

De titel van deze week... Eikel, zak in de stront! Excuus daarvoor. Enorm letterlijk vertaald trouwens. De uitleg volgt later. Ik hoop dat met jullie alles goed gaat. Met mij in ieder geval wel! Ik ben hier alweer twaalf weken! Nog drie werkweken te gaan (muy rápido...) en nog een weekje 'niets' en dan komt mama al. Ik kan niet wachten. En allemaal bedankt voor jullie giften. De teller staat al op 365 euro!

zaterdag 15 november 2014, Cusco

Ik kan vandaag een beetje uitslapen, ik ontbijt rustig en FaceTime met mama om over de afgelopen dagen te vertellen. Daarna tik ik mijn verhaal over en neem ik een warme douche. Ik word gek van de haaruitval. Ik heb er nu al ruim vier maanden last van en het is extreem. Thuis had ik het ook al. Iemand tips? Ik houd namelijk niks meer over op deze manier... Waarom verdwijnt mijn beenhaar niet gewoon? Dat lijkt me geen probleem. Zo rond de lunch FaceTime ik ook nog met papa en héél even met Thomas, want dan is het tijd om naar Villa Maria te gaan. Het is niet echt een busrit om van te genieten. Het is een klein combibusje vandaag. Lang geen zitplek, dus een zere nek. Het scheelt een haar of we hadden een botsing gehad. Aangekomen in Villa Maria blijkt Julio er niet te zijn en blijken de kinderen de hele middag knuffels te gaan maken. Geen creales dus. Aan communicatie ontbreekt het hier soms een beetje. De oudere kinderen maken pinguïnknuffels en het idee is dat de jonge kinderen een sneeuwpop maken. Alleen is er geen wit draad, dus hebben zij niks te doen. Dus zit ik uiteindelijk toch nog met vijf kinderen te schilderen. Dayana en een ander meisje vinden blijkbaar wél dat ik nog genoeg haar op mijn hoofd heb en zij maken er vlechtjes in. Net een hoofdmassage. Heel ontspannen. Ook kleine Yudit van 3 heeft haar ontspanning gevonden. Ik vind haar hangend op een houten bank, staand en slapend. Ik neem haar bij me op schoot (lijkt me iets meer comfortabel) waar ze nog een uur verder slaapt. Om 18.45 uur heb ik met Wendy afgesproken om een pizza te eten. Om 19.15 uur arriveert ze. Je krijgt hier vanzelf geduld.

zondag 16 november 2014, Cusco

Vandaag gaat om 6.15 uur de wekker omdat ik deze ochtend met Mia naar Ollantaytambo ga. We lopen naar het marktje bij de Heilige Vallei, waar ik vandaag twee hoeden hoop te vinden. Een vilten hoedje dat gedragen wordt door mannen in de omgeving van Patacancha en een hoed voor vrouwen met een grote flap gekleurde stof er omheen. De eerste vind ik uiteindelijk ik een winkeltje en van de tweede kan ik geen mooie vinden. We lunchen nog wat en gaan dan richting het busje dat ons via Urubamba naar Cusco brengt. In het busje van Urubamba naar Cusco zitten Mia en ik achterin, met tussen ons in een erg brede vrouw. En dat is lief uitgedrukt. Ze plet ons nogal. De rit duurt erg lang en het is warm. Als we in Cusco aankomen en we eindelijk kunnen uitstappen, heb ik een rechter zweetbeen. De mevrouw tussen ons in heeft vast twee zweetbenen, dus het kan altijd erger. We zijn laat, dus ik kan niet meer naar San Isidro om een knuffel te maken. Ik FaceTime met Thomas en eet wat crackers als avondeten, omdat ik al warm geluncht heb. Het filmpje is eindelijk af, maar man... Het ging niet makkelijk. Laten we het erop houden dat ik de laptop uit het raam wilde smijten. Maar de laptop is niet van mij. En het raam ook niet. Ook maak ik nog even de badkamer schoon, want de kans is groot dat Mia vanaf morgen een aantal dagen hier logeert.

maandag 17 november 2014, Cusco

Ik heb vandaag geen zin om te schrijven, dus ik probeer het - waarschijnlijk tot jullie vreugde - kort te houden. Ik heb Spaanse les van 11.00 tot 13.00 uur. Daarna ga ik rechtstreeks naar Mia om haar en haar spullen op te halen. We halen snel nog wat water en fruit en gaan dan samen naar Villa Maria. Daar is vandaag niet heel veel hulp nodig, dus Mia en ik gaan iets eerder weg. We doen nog even boodschappen en thuis - wat een mazzel - maakt Mia een heerlijke maaltijd klaar. Rijst met gehakt, ui, sperziebonen, chilipeper, lente-ui en paprika. Krijg je al trek? Precies. Zeker voor herhaling vatbaar. En wat een mazzel: we hebben veel over, dus morgen weer. Ik ga nu maar eens afwassen. Dan laat ik me van mijn goede kant zien!

dinsdag 18 november 2014, Cusco

Ik ben gisteren helemaal vergeten te vertellen dat ik weer twee kaarten rijker ben. De hond had de enveloppen al opengemaakt, maar de schade aan de kaarten viel gelukkig reuze mee. Thomas en Yvonne, heel erg bedankt! Toch grappig om 's ochtends goedemorgen te kunnen zeggen als je wakker wordt. Rond 8.00 uur gaan we ons bed en slaapmatje uit. Tijd voor ontbijt. Ik ben blij om al snel te merken dat het filmpje wél te bekijken is. Behalve als je het op een Apple-apparaat wilt afspelen, geloof ik. Bedankt voor alle leuk en lieve reacties hierop. Na het ontbijt vind ik het wel weer eens tijd worden voor de sportschool. En voor de algehele bodycheck. Ik ben er een beetje bang voor, maar dat blijkt nergens voor nodig. Er is nu 9,5 kilo af!! Nog maar een halve kilo en dan mag ik naar de MC Donalds! We lunchen samen, ik neem een douche en hang de was op. Dan is het al gauw tijd om naar Villa Maria te gaan. Daar ben ik vooral druk bezig met het tekenen en uitknippen van sterren. Ik houd ervan. Naast mij zitten Yhisel en Katterin, die om mijn hulp hebben gevraagd bij hun huiswerk. Thuis teruggekomen is het eten al bijna klaar (met dank aan Mia). We eten weer heerlijk en van de overgebleven rijst van gisteren maakt ze ons toetje. Rijstepap met gekarameliseerde appeltjes. Smullen geblazen. Ik vraag me af of ze niet een maandje kan blijven.

woensdag 19 november 2014, Cusco

Vandaag staan we vroeg op, zo rond 6.15 uur, want er staat een scholenbezoek gepland. Vertrek van 7.30 uur wordt 8.00 uur, maar daar zijn we inmiddels aan gewend. Dus vertrekken we wat later. Mia, Nayruth (directrice HoPe), Oscar, de chauffeur en ik. We gaan vandaag naar Churo, wat op ongeveer 1,5 uur rijden ligt van Cusco. Een makkie dus. De omgeving is weer om over naar huis te schrijven. Die bergen blijven toch indrukwekkend. In de omgeving van Churo loopt weer veel vee over de weg met daarbij iemand die met ze meeloopt, vaak gekleed in traditionele kleding. Ook lopen er vrouwen rond in de kleding die we in Patacancha ook veel zagen. Met die mooie hoeden waarvan ik er dus ook nog één wil hebben. Prachtig gekleurd. We komen aan bij een mooie school, waar Nayruth en Oscar overleg hebben met de directeur en waar we een klein beetje rondkijken. Eerlijk gezegd hebben Mia en ik weinig aan dit bezoek. Behalve dan die mooie omgeving. Het is vandaag warm, de autoramen staan open en het ruikt naar eucalyptus. Er staan hier namelijk langs de weg eucalyptusbomen. Als ik mijn ogen dichtdoe, lijkt het net alsof ik in Australië ben, waar ik precies twee jaar geleden wél was. Terug in Cusco ben ik blij dat ik uit mag stappen. Of vooral mijn benen. Als we thuis zijn, ploffen we op een stoel. We zijn helemaal gaar. Eerst maar eens lunchen, ik heb honger (sorry, trek) als een koe. Ook maken we de rijstepap op. Smullen! Dan besluiten we een stukje te wandelen, want anders komt er niks meer van ons terecht vandaag. Onderweg naar de stad koop ik wat knutselspullen om mijn eigen kerstversiering mee te maken. Op de San Pedro markt drinken we een sapje (3 soles voor in totaal 3 glazen = nog geen euro), we gaan nog wat kraampjes af en ik koop een nieuw dagboek, omdat deze bijna vol is. Op de markt zie ik misschien nog wel iets gruwelijkers liggen dan de varkenskoppen waaraan ik inmiddels (bijna) gewend ben geraakt. Koeiensnuiten... We eten in een schattig restaurantje met heel vriendelijk personeel een pizza en gaan dan naar huis. Ik denk dat we voor 21.00 uur allebei slapen. Mia ligt al.

donderdag 20 november 2014, Cusco

We sliepen inderdaad voor 21.00 uur. Lekker hoor! Na het ontbijten en douchen, begin ik alvast aan het versieren van mijn piepschuimen sneeuwpop. Heerlijk ontspannen werkje. Ik bedenk dat ik dit zondag ook wil doen met de kinderen in San Isidro. Maar dan met piepschuimen ballen om kerstballen van te maken. Dan is het tijd om naar Spaanse les e gaan. Ik heb vandaag weer les van Norma en dat vind ik eigenlijk heel fijn. Na de les eet ik ergens een broodje kip met groenten en drink ik een verse jus. Daarna loop ik naar de San Pedro markt, waar ik 'romero' (rozemarijn) koop. Een kruid dat ik zal koken en het water gebruik ik dan voor mijn haar. Norma vertelde dat dat goed is voor uitvallend haar. Ik ga het gewoon proberen. Ik neem het busje naar Villa Maria, waar ik veel kan helpen. Vooral lieve, kleine Yesika heeft hulp nodig. Ik smelt als ze me tussendoor zomaar een kus op mijn wang geeft. 's Avonds kom ik thuis en ben ik niet alleen, want Mia is er natuurlijk nog gezellig. Het is wel verwennerij, want de boodschappen zijn al gedaan en als ik thuis kom is het eten ook al bijna klaar. 's Avonds spelen we nog even Yathzee en dan gaan we moe onze bedden in.

vrijdag 21 november 2014, Cusco

Vandaag sta ik op tijd op. Na het douchen voel ik me even helemaal niet lekker. Ik heb het warm, benauwd en ik ben duizelig. Om 8.20 uur heb ik met Oscar afgesproken. Vandaag hebben Oscar en Nayruth een vergadering/presentatiedag met soortgelijke organisaties uit verschillende regio's. Ze hebben me gevraagd om te helpen. Al snel blijkt dat ik na het uitdelen van het één en ander en na het ophangen van papieren niets meer te doen heb. Dat betekent dat ik vanaf 10.00 uur/10.30 uur werkelijk maar een beetje zit te zitten. Dan duurt de dag laaaaaang en is het vooral heel saaaaai tot 18.00 uur. Ik probeer mezelf te vermaken door sterren te tekenen, lijstjes te maken en te appen met het thuisfront. Als een of andere botte eikel me na de lunch zegt dat hij vindt dat ik maar weinig Spaans spreek voor iemand die hier al ongeveer drie maanden is, kan ik wel huilen. Ik moet moeite doen om mijn tranen te bedwingen. Wat een klootzak. Ik zal nog eens mijn best doen. 'Spaans leren' heeft nooit echt op mijn enorme bucketlist vol wensen gestaan. Dat deed en doe ik speciaal voor HoPe. Mama stelt me gelukkig gerust: 'Laat die man drie maanden naar Nederland komen. Eens kijken wat hij er dan van bakt.' Dat is waar ook. Hij spreekt waarschijnlijk alleen Spaans en ook niet eens Engels. Dus. De bullebak. Steef laat me met haar reactie weer glimlachen. 'Nou, zeg tegen die eikel dat hij in de stront kan zakken.' Helaas is dat, zoals die vent natuurlijk al wist, nog te hoog gegrepen in het Spaans. Het eten deze dag in dit mooie hotel maakt wel wat goed. Een beetje dan. Ik zeg een driegangenlunch van heb ik jou daar en 's middags thee met twee gebakjes per persoon!

Nou, hier houd ik het weer even bij.
Hasta luego lieve allemaal!
Knuffel en liefs uit Peru, Cindy.