Agua fría y aceite sobre el fondo

Lieve allemaal,

De titels zijn niet meer wat het geweest zijn: 'Koud water en olie op de grond.' Meer kan ik er niet van maken. Allereerst: wat is het toch fijn om reacties op mijn verslagen te krijgen. Eerlijk is eerlijk: als je dan toch al zo ver bent gekomen dat je m'n hele verslag hebt gelezen, is dat nog een kleine moeite waar ik super gelukkig van word (hint)!

zondag 5 oktober 2014, Cusco

Een dagje 'niets' vandaag. Heerlijk kneutelen dus. Ik heb de wkker om 9.30 uur gezet, maar dan wil ik er dus helemaal niet uit... Alle dank gaat daarvoor naar superseñorita, die gisteren zin had om te feesten. Alweer ja. Keiharde boem-boem muziek en luide stemmen. Om 1.30 uur vind ik het genoeg geweest en ga ik mijn bed uit om haar te vertellen dat dit onmiddelijk op moet houden. Grapje, zo dapper ben ik niet. Ik pak mijn oordoppen en merk dat ik dat eerder had moeten doen. Na mijn ontbijt ga ik aan de slag met mijn verslag op internet en met de foto's. Eigenlijk niet de goede volgorde, want prioriteit voor vandaag is het schoonmaken en opruimen van mijn appartementje... En dat is echt hard nodig.

LES 102: ER BESTAAN WELDEGELIJK GOEDE FEETJES DIE JE WENSEN LATEN UITKOMEN. JE VINDT ZE IN PERU.

'Klop, klop', op de deur. Een jongeman vraagt me of ik soms schoonmaak nodig heb. Hij komt als geroepen. Jullie denken vast dat ik een grapje maak, maar het is echt zo. Als hij weer weg is, hoef ik alleen nog maar wat af te wassen en op te ruimen. Ik doe nog wat boodschappen, omdat ik heel veel zin heb in de macaroni van Iris voor vanavond en omdat het wcpapier op is en een mens af en toe toch moet poepen. Niet dat dat lukt, maar dat terzijde. Excuus. Als ik dan ook nog heb afgewassen, pak ik mijn spullen en ga ik lopend naar het centrum. Blote armen en een zonnetje. Muziekje op en het kan niet beter. Hoewel, bijna niet. Ik was even vergeten dat de verkiezingen vandaag zijn en dat heeft tot gevolg dat de stoepen op sommige plekken overvol zijn. Dat betekent afremmen en dat is toch jammer als je een lekker loopritme hebt gevonden. En nu zit ik dan op een bankje op Plaza de Armas. Volgende Elizabeth heeft sportschool vandaag aangepaste tijden vanwege het stemmen en gaat het pas open om 17.00 uur. Nog een half uurtje dus. Ik had mijn huiswerk wel mee kunnen nemen...

's avonds...
En toen bleek om 17.00 uur waar ik al bang voor was. De sportschool is dicht. Ik ben blij dat ik lopend ben gekomen, want dan heb ik in ieder geval beweging gehad. Terwijl ik naar het centrum liep, kwam ik trouwens Maryori van de bieb tegen met haar moeder. En in het centrum zag ik Gladis met haar zusje achter hun verkopende moeder aanhobbelen. Lieve lachjes en zwaaiende handjes. Dat maakt me blij. Ik ga terug naar huis met het busje en thuis maak ik een soort van Iris macaroni. Het is lekker, maar niet zo goddelijk als het hoort te zijn.

maandag 6 oktober 2014, Cusco

Om 2.15 uur werrd ik wakker en om omgeveer 3.45 uur sliep ik pas weer. Waarom? Ik heb gedroomd dat ik een groep 7 moest overnemen en toen lag ik anderhalf uur na te denken over hoe ik mijn klas zou inrichten en wat ik allemaal met de kinderen zou doen. Ik kan alleen maar hopen dat er in Nederland ook goede feetjes wonen die ergens in april mijn wensen doen uitkomen. Na de Spaanse les loop ik even langs Jorge om de huur van mijn appartement te betalen en ga daarna lopend naar huis. 's Middags is het weer tijd voor Villa Maria. Ik stap in een busje waar ik eigenlijk niet meer in pas. Vreselijk. Dit is een nieuw 'vol-busje-record'. Het is mooi meegenomen dat ik hierop ook nog eens niet rechtop kan staan. Gelukkig kan ik na een aantal haltes zitten. Ook dat heeft wel z'n nadelen. Het is ergens best ongemakkelijk om andermans geslachtsdelen tegen je arm aan te voelen drukken. Tsja, die meneer kan nu eenmaal ook geen kant op. Vervolgens denkt iemand ongegeneerd een scheet te kunnen laten (niet dat ik het hoorde, maar ik rook het weldegelijk) en als de chauffeur ook nog hard remt, waardoor een vrouw naar me toevliegt en ik zo ongeveer tussen haar borsten beland, kan het feest echt niet meer op. Ik zou het graag anders willen beschrijven, maar dit is zoals het is. Dan vraagt het meisje dat in het busje bij de deur werkt of we plaats kunnen maken voor een mevrouw met voorrang. We kijken haar allemaal schaapachtig aan. Die mevrouw mag mij vertellen hoe ze dat voor zich ziet, want niemand kan een kant op. Ik ben blij dat ik na 40 minuten het busje uit kan. Net als Grace, die ergens achterin gepropt zat. Grace en Alexandra zijn er deze week ook weer. Zij gaan vandaag wat eerder naar huis en aangezien er voor mij ook niet zo veel meer te doen is, besluit ik mee te gaan. Ik warm de macaroni op en ga dan los op papier. Ik schrijf alles wat ik zou willen voor mijn toekomstige eigen klas op. Tijd om te gaan slapen.

dinsdag 7 oktober 2014, Cusco

Ik heb heerlijk geslapen. Ik ontbijt rustig en kleed me dan om voor de sportschool. Na het sporten voel ik me zowaar energiek in plaats van uitgeput. De zon schijnt, muziekje in mijn oren. Ik ga lekker lopend naar huis. Waar ik normaal gesproken echt wel het gevoel heb dat de wandeling 45 minuten duurt, lijkt het nu maar een kwartier te duren. Ik voel me optimaal gelukkig. Geen idee waardoor, maar ik geniet er maar gewoon van. Na mijn lunch spring ik onder de douche en maak ik mijn huiswerk. Niet tegelijk natuurlijk. De middag in de bieb kan ik niet anders omschrijven dan liefdevol. Ik ben aan de vroege kant en Dayana vraagt me of ik met haar met de ballon wil spelen. Waarom niet? Ik kan vandaag veel helpen met huiswerk. Ik help voornamelijk Gladis en Yhisel. Yhisel die met haar 5 jaar haar eigen naam al aan elkaar moet schrijven (ik schrijf haar naam steeds lichtjes in haar schrift en zij schrijft het over) en Gladis die met haar 8 jaar al deelsommen over de 100 moet maken. Walter vertelde me al eens dat het onderwijs hier vaak veel te hoog gegrepen is. Het contact met de kinderen is heerlijk. Ik merk steeds meer dat er een band ontstaat. Vanavond eet ik voor de derde keer macaroni, maar nu is het gelukkig op. Gaat ook zo vervelen hè?

woensdag 8 oktober 2014, Cusco

Na een goede nacht slapen en een prima Spaanse les loop ik nog even door het centrum richting de San Pedro mercado. Mijn missie is het kopenv an een schoudertas, maar die missie mislukt behoorlijk. Wel ben ik een aantal vleesfoto's rijker. Of dat ooit gaat wennen, weet ik niet. De varkenskoppen lachen in ieder geval tevreden... En dan te bedenken dat de mensen dat hier heerlijk vinden. Ik bedank vriendelijk... Thuis lunch ik en rommel ik wat. 's Middags ga ik terug naar het centrum, richting het postkantoor. Ik kan helaas niet zeggen waarom, want dan weet de persoon in kwestie te veel. Zodra ik het busje in het centrum uitstap, realiseer ik dat de kans groot is dat het postkantoor dicht is vandaag. Dat blijkt inderdaad zo te zijn vanwege een feestdag. Jammer! Ik besluit dat ik het niet zo leuk vind dat ik voor niks ben gekomen, dus ik maak me nuttig en koop toch nog een tas! Inmiddels zit ik in 'La Toscana', het restaurantje tegenover mijn huis. Ik ben doodop en had zo'n dorst, dat ik vond dat ik een groot glas verse jus verdiende. Het hoogtepuntje van de dag beleefde ik vanmorgen in de stad. Weer een vrolijke, gekleurde optocht van mensen met dans en muziek. Ik kan wel huilen van geluk. Wat een jankebalk, hè?

donderdag 9 oktober 2014, Cusco

Ik dacht er gisteren weer op tijd in te kruipen, maar soms lopen dingen nu eenmaal anders dan je zou willen.

LES 103: BEHANDEL DE DEUR VAN DE KOELKAST MET RESPECT EN BELEID. ALS JE TE HARDHANDIG BENT, KAN HET ZOMAAR ZO ZIJN DAT DE VOLLE, DICHTE, GLAZEN, DURE FLES OLIJFOLIE VAN DE KOELKAST VALT.

LES 104: OLIE OPRUIMEN. HET IS NIET TE DOEN.

Ruim een half uur later lig ik dan toch in bed. 's Ochtends ga ik naar de sportschool, waar de weegschaal me opnieuw blij maakt. Er is nu 7,2 kilo vanaf! Na het sporten, koop ik supermooie (stoffen) armbandjes. Ook ga ik naar het postkantoor, gelukkig is het vandaag wel open. Het opsturen kost me zo'n 10 soles! Omgerekend is dat ongeveer €2,50! Na mijn lunch en FaceTimegesprek met papa en daarna met Iris, ga ik richting de bieb. Gedoucht en wel trouwens. De middag in Villa Maria bestaat vandaag uit het natekenen van drie plaatjes in schriften van kinderen. De drie zijn onder de indruk, net als profesora Carla. Ik kan wel 'artista' worden, aldus de kinderen. Ik moet toegeven dat het best aardig gelukt is. Zelfs het lastige plaatje van 'Jesus' (ze spreken het hier heel leuk uit: Geesoes) en de twaalf apostelen. Als ik 's avonds de broccoli op heb staan en tegelijkertijd in de badkamer warm water wil pakken om af te wassen, merk ik dat het water maar niet warm wil worden. Niet veel later is ook het gas uit. Shit!

LES 105: SUPERSEÑORITA KAN NIET BIJ ALLES HELPEN...

Ik weet inmiddels dat het huis ook geen gas en warm water heeft. Het zal morgen opgelost moeten worden. Top! Dan eet ik nu mijn nog iets te harde broccoli met een broodje erbij, in plaats van mijn stukje vlees. En afwassen... Morgen weer een dag!

vrijdag 10 oktober 2014, Cusco

Wat een geweldige Spaanse les vandaag. En dan heb ik het over de laatste 40 minuten. 'We gaan hier weg, even ergens anders naartoe. We gaan naar een plek waar je alleen Spaans kunt praten.' Meer vertelt Wendy niet. Ik word er zenuwachtig van. Als we dan ook nog in een busje stappen, word ik bijna bang. Waar gaan we heen? Ik hoef me geen zorgen te maken, aldus Wendy. Oké dan. Al redelijk snel stappen we uit op de Avenida de la Cultura. 'Hier is het dan', zegt ze. En we staan bij de... Manicure! Super leuk! Wendy heeft iedere week andere nagels en ik zeg daar vaak iets over. Nu heb ik dus ook heel mooie nagels en dat voor maar ongeveer 2 euro! Daarna ga ik nog even terug naar het centrum om bij Jorge te melden dat ik geen gas en warm water heb. Hij zal het rond 16.00 uur oplossen en daar hoop ik dan maar op. Tussen de middag ben ik een beetje chagrijnig, maar gelukkig ben ik al gauw weer opgebeurd. Sorry schat, ik moet het even delen. Ik zag op Facebook dat vriendin Lisa een nieuwe tattoo heeft en daardoor kreeg ik de kriebels om ook iets uit te proberen wat al een tijdje in mijn hoofd zat. Met zwarte pen schrijf ik 'Sueño' op mijn arm en ik maak er een foto van. De foto stuur ik op naar een aantal van jullie, waaronder aan Thomas. Hij denkt dat de tattoo echt al gezet is en ik vind het wel leuk om daarop in te gaan. Dus doe ik net alsof dat inderdaad zo is en dat zorgt ervoor dat ik heel erg moet lachen. In mijn eentje dus. Al best snel biecht ik op dat het met pen geschreven is, maar eerlijk gezegd wil ik nu gewoon een echte. Ik zal geen overhaaste beslissingen nemen en voor de mensen die tattoo's vreselijk vinden: hopelijk vinden jullie me nog steeds aardig. In de bieb gaat de tijd heel snel. Ik zit aan een gezellige tafel met onder andere Dayana en Yhisel. Aangezien de kinderen vandaag weinig hulp nodig hebben, besluit in ondertussen mijn theaterles vast voor te bereiden. Het is tenslotte al bijna morgen... Als ik dat af heb, voel ik een hele opluchting. Tussendoor help ik lieve Dayana met wat sommetjes en daarna heb ik ook nog mijn eigen huiswerk gemaakt. Het kan maar gedaan zijn. De terugweg in het busje heb ik een gesprek met Marybell en ik krijg zowaar een compliment. Ze vindt dat mijn Spaans veel beter gaat dan in het begin. Fijn om te horen en lief dat ze het zegt. Thuis aangekomen blijkt dat Koen ook dacht dat de tattoo echt was (dus je was niet de enige, Thomas) en hetblijkt ook zo te zijn dat ik weer gas en warm water heb. Ik voel lichte teleurstelling, want nu mag ik van mezelf niet uit eten. Sperziebonen it is... Morgenochtend hebben Elizabeth en ik afgesproken om te gaan sporten. Op naar de -10 kilo! Nog 2,8 (en daarna uiteraard graag meer) te gaan!

zaterdag 11 oktober 2014, Cusco

Sporten met Elizabeth ging helaas niet door. Zij gaat 's middags, omdat ze gisterenavond is uitgeweest. Ze vraagt wel of ik zin heb om na mijn sportsessie te gaan lunchen. Dat wil ik zeker, maar wordt jammer genoeg te krap, omdat ik 's middags weer naar Villa Maria ga en voor die tijd nog rustig wil douchen. Dat rustig douchen gaat ook niet door, want opnieuw heb ik alleen ijskoud water... Toch moet ik douchen van mezelf. Maar het is dus verre van rustig.

LES 106: GESCHIKT! (KRASGELUID) IK KAN BIJ DE LANDMAC HT!

Bibberend kom ik onder de douche vandaan en de volgende twee uur staat er kippenvel op mijn armen. Maar ik ben weer helemaal schoon, je moet er iets voor over hebben. Na het douchen loop ik maar weer naar superseñorita. Zij vindt het ook maar raar, maar ze zegt dat het bij hun thuis ook zo eens in de maand wel voorkomt. Als het morgen nog zo is, mag ik weer bij haar aankloppen. Mijn theaterles in Villa Maria mislukt behoorlijk. De gitaar is gemaakt en dat stemt me in een goed humeur. Maar... het liedje op de gitaar zonder capo blijkt te laag om te zingen. Ze begrepen geen snars van levend memory (honneponnetjes van groep 5, waar zijn jullie?) en ze durven nog weinig, komen niet tot actie en nemen weinig initiatief. Dat is wat ik de laatste weken al vaker zag. Zo'n verschil met Nederland, waar veel kinderen dolenthousiast worden van drama en gek doen. In het busje terug probeer ik mijn faalgevoel uit te zetten en te bedenken waar het aan ligt, zodat ik het kan veranderen. Voor een deel zal het aan mijn Spaans liggen (probeer levend memory maar eens uit te leggen) en ik denk dat de kinderen de komende tijd vooral heel gerichte opdrachten moeten krijgen waarbij weinig (individuele) improvisatie gevraagd wordt, tenzij ze in een groep werken. Dat ga ik maar eens uitproberen. 's Avonds eet ik pannenkoeken en lig ik in bed nog lekker te lezen.

Dat was het weer. Verder ben ik in grote twijfel of ik 5 dagen naar de Manu jungle wil. Uit ervaring weet ik dat ik niet voor de jungle gemaakt ben, tenzij de routes per bootje afgelegd worden. Ik lees bij deze jungletocht dat er wandelingen van 8 uur gemaakt worden... Ik zie mezelf al weer glibberen en slipperen. Denk er nog wel even over na.

Saludo en liefs, Cindy.