Un día feliz

Lieve iedereen,

Vanaf nu zal ik voor het gemak voor jullie ook de Nederlandse titel even neerzetten. Mijn niet Spaanssprekende moeder weet iedere keer wat er staat en dat komt alleen maar omdat ze het even op internet laat vertalen. Wat is dat toch makkelijk in deze tijd. Maar om jullie tijd te besparen, hier de afgelopen vier titels en deze titel op een rij: 'Rijst of vis met aardappels?', '(Glim)lachen is een taal', 'Hoofd, schouders, knie en teen', 'Jullie kleuren mijn leven' & 'Een heel mooie dag'. Daarnaast heb ik goed nieuws voor de mensen zonder Facebook die wel graag mijn foto's willen zien. Het is eindelijk gelukt. Ik moet er wel bij zeggen dat het steeds een heel kleine selectie is, want ik heb een bepaald limiet en daarnaast duurt het héééél lang. Dit is trouwens een verslag waarin ik mijn ongelukkigste dag en mijn gelukkigste dag tot nu toe beschrijf...

zaterdag 20 september 2014, Cusco

Het zal wel meevallen, maar ik heb het gevoel dat ik vannacht niet geslapen heb. Gelukkig kan ik tot 14.00 uur rustig aan doen. Eten, douchen, nieuwe trui aan. Een aspirine helpt me uiteindelijk van de keel- en hoofdpijn af. Ik doe nog wat boodschappen (morgen eet ik rode kool, wiehoe!) en ik FaceTime gezellig met mijn lieve, geweldige vriendin uit Zeeland: Steef. Als ik klaar ben om richting Villa Maria te vertrekken, stuit ik op een nieuw probleem. Het breekt je dag, zal ik maar zeggen. Ik wil de voordeur sluiten, maar die gaat niet dicht. Dit is een deur aan de straatkant, het is niet mijn eigen appartementsdeur. Ik probeer die deur eerst tien keer subtiel dicht te gooien en later komt er wat meer geweld aan te pas. Maar het mag allemaal niet baten. '¡Miércoles!' Wat nu? Ik kan niet zomaar weggaan, want dan kan iedereen binnenlopen. Bovendien lopen hier twee honden rond die dan zouden kunnen vertrekken. Hmm, denkend aan hun geblaf... Misschien moet ik toch gewoon gaan. Ik roep me gek in de hoop dat er iemand thuis is in het huis. '¿Hola, señorita?' Nadie. Niemand. Ik besluit Walter te bellen, zodat hij ook in ieder geval weet dat ik later naar de bieb zal gaan. Walter belt Jorge, de huisbaas en hij zal er over tien minuten zijn. Ik wacht bij de buitendeur. Een paar minuten later komt de lieve, Engelssprekende dochter aanlopen voor reddingsactie numero 2. In het vervolg noem ik haar superwoman. Of superseñorita, om in stijl te blijven. Ik begin keurig in het Spaans: '¡Hola! La puerta no cerra...' Ik krijg een Spaans vraag terug. Of ik op het punt stond om weg te gaan? Nogal ja. Superseñorita zegt dat ik kan gaan en dat zij het verder regelt. Als ik 's avonds terugkom, blijken haar superkrachten te hebben gewerkt, want de deur doet het weer. Ik heb het erg naar mijn zin gehad bij Villa Maria. Vandaag dient de ruimte niet voor het huiswerk en als bibliotheek, maar als kind- en jongerengroep. De kinderen beginnen buiten met wat spellen. Ik kijk er geamuseerd naar. Er loopt ook een klein, lief dotje van 3 jaar rond. Yudit. Eerst kijkt ze me verlegen aan, later pakt ze met haar kleine handje mijn hand. Ze vertelt me dingen, laat haar kettinkje zien en komt nieuwsgierig zo ongeveer in me staan als ik een foto maak. Binnen krijgen alle kinderen een papiertje en een opdracht. Ik ook. Ik snap de opdracht alleen niet. '¿Señorita, que vamos a dibujar?' Het antwoord is: 'Un día feliz.' Hmm, oke. Wat is voor mij een gelukkige dag? Sowieso een dag met familie en vrienden. Dat kan ik alleen niet zo goed tekenen. Dus teken ik 'estrellas': sterren. En muzieknootjes. Verder kom ik niet, want dan is het tijd voor de volgende opdracht. De tekeningen worden besproken. Daarna wordt er een rondje gedaan. Ik begrijp hieruit dat iedereen drie dingen moet opnoemen die vertellen waar hij of zij goed in is. Shit. Daar ben ik in het Nederlands al slecht in, laat staan in het Spaans... Dan doen we een soort 'ballonnen hooghouden' en tot slot staan we in een kring en geeft iedereen aan iedereen een compliment. Ook dat is totaal niet makkelijk, want ik blijf dan steken bij de woorden die ik ken en kan niet altijd zeggen wat ik wil. Daarnaast heb ik de complimenten die ik kreeg niet verstaan. Tel veel rumoer en een 'vreemde' taal bij elkaar op en de uitkomst is gewoon lief lachen en in je hoofd dan maar complimenten voor jezelfde bedenken. Goed, welterusten.

zondag 21 september 2014, Cusco

Wat ik gisteren ben vergeten op te schrijven, is dat ik een gemiste oproep van Tineke had. Ze had willen vragen of ik weer met haar had willen wandelen. Ze vroeg of ik dat anders deze week nog wil en het leuk vond om weer ergens koffie te drinken. Ik word daar zo blij van! Echt lief is ze. Heel leuk! Vandaag is een heel rustig dagje. Ik ben op zondag verdorie op 7.00 uur al wakker, maar dat pik ik niet. Ik blijf tot 8.30 uur liggen. Ontbijt, douchen en even bij Walter thuis langs. Hij heeft van de tijd waarin hij met Tineke een hotel runde, nog stapels ansichtkaarten over. Maar dan heb ik het echt over duizenden kaarten. Hij had het al eens eerder aangegeven en nu pakte ik die kans. Ik mag gratis kaarten halen! Zelfs nu ik er vijftig (!) 'nodig' heb. Ook heeft hij nog postzegels en die mag ik voor de helft overkopen, wat me dus heel veel geld scheelt. Als ik zelf kaarten en postzegels had moeten kopen, was ik zo'n 100 euro kwijt geweest... Nu betaal ik slechts 40 euro! Nog steeds een duur grapje, maar het scheelt nogal en ik hou er zo van. De rest van m'n dag bestond uit het schrijven van kaarten. Ik begin in het restaurantje tegenover mijn huis, onder het genot van een cappuccino en een vol, groot glas jus, schrijf ik de 50 adressen op. Thuis begin ik met het schrijven van de kaarten, uiteraard zo vol mogelijk en tussendoor zet ik de rode kool op (mmm, jammie!). Net voor het eten FaceTime ik nog even met Thomas en net na het eten app ik met Koen, de held op sokken, die vannacht op de bank slaapt vanwege een grote spin op zijn bed. Vooruit, ik zou hetzelfde doen. Nee, erger nog. Ik zou mama er voor wakker maken en dan ook nog samen (of zij alleen) naar de tweede zoeken. Je weet wat ze zeggen over grote spinnen. Ik ben inmiddels 34 geschreven kaarten verder. Op de planning van vandaag stonden: schoonmaken, opruimen en huiswerk Spaans maken. Dat is er niet helemaal van gekomen. Ik zet mijn wekker wel een half uur vroeger. Dan is juf Wendy morgen ook gewoon weer blij met me.

maandag 22 september 2014, Cusco

Wat een kutdag. Sorry hoor, maar het is gewoon niet anders. Hebben we allemaal wel eens last van, toch? Ik heb dan ook geen zin om de hele dag uitgebreid te behandelen. Achteraf had ik bij de Spaanse les al het gevoel dat ik in huilen kon uitbarsten. Wéér een nieuw soort verleden tijd dat we in Nederland niet eens kennen. Nu vind ik het eigenlijk wel goed geweest. Ik deel mijn frustratie met Wendy. Ik ben hier nu drie weken en ik heb al 2,5 week iedere dag les en ik heb het gevoel dat ik er niets mee op schiet. Ik praat op een dag amper Spaans. Ze snapt het en volgens mij ben ik duidelijk genoeg en gaan we morgen vooral veel spreken en vrijdag samen naar de markt. Verder is dit de derde dag met hoofdpijn, doet internet het niet in mijn appartement (geloof me, op zo'n dag als vandaag wol je liever dat het wel werkt) en ik stoot ook nog een paar keer mijn kop in de busjes. Geweldig. En oké, hoofd. Tot overmaat van ramp loop ik nog naar de winkel om snoep te kopen. Welkom terug, vetrollen!

LES 98: IK BEN DUS TOCH EEN EMOTIE-ETER. EIGENLIJK BIJ IEDERE EMOTIE, MAAR BLIJKBAAR VOORAL IN EEN MINDER GOEDE BUI.

Die snoepjes zorgen dat ik me nog verdrietiger voel en daar komt ie dan: ik wil naar huis. Hallo, huilbui. Waarom ben je er? Ik wil alleen gelukkige tranen. Dus rot op! Je geeft me alleen maar meer hoofdpijn. Ineens voel ik ook hoe moe ik ben. Ik droom hier heel veel en daardoor rust ik minder uit dan nodig. Ik ga een half uurtje in bed liggen en heb het gevoel dat ik hier de rest van de dag wil blijven. Even denk ik erover om niet naar Villa Maria te gaan. Toch ga ik maar. Voor het eerst zou ik het liefst drie uur lang in dit busje willen blijven zitten. Op zo'n dag is een kantoorbaan handiger. Als je met kinderen werkt, moet je toch weer een lach op je gezicht plakken. Celia en Jessica vliegen me om de nek als ik binnenkom en nu heb ik heel even geen lijm nodig voor mijn glimlach. Het eerste ruime uur trek ik me terug met dit verhaal. Ik ga bij de Engelse les zitten schrijven. Maar nu zijn er genoeg kinderen om te helpen, dus zal ik me naar de andere ruimte begeven.

's avonds...
Toch was er vandaag weinig te doen in de bibliotheek. We kregen wel nieuws waar we alle vier (de vrijwilligsters) heel blij van werden. Morgen wordt er vanwege een feestdag niet gewerkt. Ik werd er niet blij van, omdat ik er niet heen wil. Begrijp me niet verkeerd. Maar een middagje rust kan ik gezien mijn status 'niet helemaal fit' best gebruiken. Thuis warm ik het restje rode kool met gehakt op en concludeer ik dat dit een mooi moment is om tóch de rest van de lieve berichtjes ook te lezen. Ze lijken echt allemaal op het goede moment te komen, want ja, Jaim, dit is zo'n dag waarop ik graag mijn hart bij je zou willen luchten (maar ja, geen internet) en Chloé: waar ik me vanmiddag nog zo schuldig voelde over de snoepjes, eet ik nu glimlachend en met jouw goedkeuring de rest op. Ook Iep heeft het over een zak chips. Ik weet dat ik niet de enige ben die fouten maakt. De berichtjes zorgen er zowaar voor dat ik oprecht moet glimlachen. Weliswaar met een brok in mijn keel, maar dat ziet niemand. Ik ben hier namelijk alleen. Solo. Remi. Individueel. Dan komt het berichtje van Mariëlle en ze sluit of met een tekst van Marco Borsato, waarvan ze weet dat het speciaal voor me is. De tranen springen in mijn ogen. 'Je hoeft niet meteen een vlinder te zijn.' Waarom streef ik daar dan altijd naar? Iets later geeft Thomas z'n bericht me het gevoel dat ik heus leuk gevonden word, ookal ben ik in mijn eigen ogen nog maar een rups. En dan Evelien. Je weet half niet hoe bijzonder ik je vind. Jouw mooie, wijze woorden doen mijn tranen overlopen. Ik laat het maar stromen, het moet eruit. Gelukkig tovert het liefste broertje van de wereld weer een glimlach door mijn tranen heen. En ook alle andere berichtjes worden natuurlijk echt met liefde ontvangen. Dank jullie wel. Dan is het nu tijd om mijn tanden te poetsen en mijn bed in te kruipen met 'Vlinder' van Marco in mijn oren en met jullie berichtjes, om ze allemaal nog eens na te lezen. Ik hou van jullie!

dinsdag 23 september 2014, Cusco - Karlijn is jarig!

Slapen is geen groot succes. Je kent het gevoel vast. Als je verkouden bent en je gaat op bed liggen, kan het voelen alsof je hoofd uit elkaar kan barsten. Ademen door je neus gaat niet, dus ben je genoodzaakt dat door je mond te doen. Wat heel relaxt is als je keelpijn hebt. Daar ga ik het bij houden. Geen gezeur meer. De Spaanse les begint vandaag ietsje later. Ik zal je uitleggen hoe het komt. Het is 8.35 uur en ik stap in een busje. '¡Hola, Cindy! ¿Como estás?' Het is heel gek om in Peru in een bus te stappen en je eigen naam te horen. Het is Wendy. Hoe toevallig? En het komt goed uit, want door de drukte op de weg komen we allebei, samen, te laat. No hay problemas, zal ik maar zeggen. De les is precies zoals ik hoopte. Twee uur lang praten! Ik vertel Wendy dat ik niet helemaal lekker ben en hoera! Ik krijg een middagje rust. Geen huiswerk en vanwege Primavera (dag van de studenten) dus ook geen bieb. Het lijkt wel alsof er in Peru elke week een feestdag is. 's Middags klop (lees: ram) ik wel twintig keer op de deuren van het huis bij mijn appartement en na een kwartier doet dan eindelijk superseñorita open. Ik weet meteen dat het goed gaat komen met mijn internet. Ik begin maar keurig in het Spaans, maar als ik haar even niet begrijp, zegt ze alweer: 'You can speak English.' Die middag is mijn internetprobleem opgelost. Daarna loop ik naar het kantoor van HoPe en onderweg kom ik Walter tegen. Bij het kantoor overhandigt Julio me de filmcamera die ik morgen in de bieb nodig heb. Dan loop ik nog een eindje (zeker een half uur) om een schrift en mandarijnen te kopen. Drie mandarijnen voor 35 eurocent. Aan het eind van de middag leg ik mezelf ten ruste in bed en FaceTime ik met mama en Thomas. Fijn even. Ik maak weer een gezonde maaltijd klaar: rijst, paprika, ui, prei en wortel met gehakt en kijk een aflevering van RTL Late Night. Om 19.50 uur lig ik in bed.

woensdag 24 september 2014, Cusco

Slapen was rampzalig. Na de Spaanse les probeer ik rustig op een bankje een mandarijn te eten, maar een wesp maakt het me erg moeilijk. In de bieb heb ik het enorm naar mijn zin 's middags. Walter heeft namens HoPe gevraagd of ik er wil filmen. Het filmpje zal uiteindelijk naar Canada gestuurd worden, omdat zich daar een organisatie bevindt die de bieb financieert. Het zonnetje schijnt nog lekker, dus ik besluit te beginnen met het interviewen van kinderen en dan wel buiten uiteraard. De meeste kinderen vinden dat, vooral in het begin, nog erg spannend. Ook maak ik sfeerfilmpjes in de bieb zelf. Zo gaat de tijd best snel! Daarna vraagt een meisje van middelbare schoolleeftijd of ik haar met haar Engels wil helpen. Ofcourse, my dear. Het is erg leuk en het lukt goed. Tot slot help ik twee jongens van 10 met wat tekenwerk. Altijd leuk. Eén van de jongens noemt me in ongeveer elke zin 'profé', hoe ik dat moet vertalen weet ik niet. Ik hoor het hier wel meer. Het klinkt in ieder geval wel leuk en respectvol. Hij spreekt zowaar met twee woorden. 'Sí, profé.' Tijdens het koken belt Tineke me nog even en inmiddels is het wel tijd voor mijn bed, want morgen moet ik héééél vroeg op!

donderdag 25 september 2014, Cusco

Tsjonge, wat een dag. Dit was tot nu toe de meest bijzondere, mooie en indrukwekkende dag in Peru. Het begon iets minder lekker, maar ook dat hoort erbij. Superseñorita blijkt niet altijd een heldin te zijn. Ze heeft besloten vanavond een feestje te bouwen op het moment dat ik wil slapen en het feestje duurt tot 1.30 uur. Verder ben ik nog ver van fit. Als mijn wekker om 4.30 uur (!) gaat, heb ik het gevoel dat ik maximaal een uur geslapen heb. Ik heb wel zin in vandaag, dus ik sleep mezelf naar de douche en dat maakt me een fractie meer wakker. Ik voel me een zombie. Om 5.30 uur staan Walter, Oscar en ik klaar voor de garage waar we de auto van HoPe ophalen. Maar... Klein probleempje. Voor de auto staat een andere auto, waardoor wij niet kunnen uitrijden. De sleutel is niet achtergelaten door de eigenaar en hij is ook niet te bereiken. Hij komt meestal pas om 7.30 uur. Er zit niets anders op. We keren alle drie terug naar huis en spreken om 7.30 uur weer af. Ik hoef jullie niet uit te leggen dat we twee uur langer hadden kunnen slapen (dat had al 3 uur slaap betekend!). Maar aangezien iedereen er rustig op reageert (wat moet je anders?), doe ik dat ook. Walter vertelt me dat dit niet de eerste keer is, maar eerder de tiende of twintigste. Geduld is een schone zaak. Ik maak er het beste van en slaap thuis nog een half uurtje. Om 7.30 uur kunnen we dan echt vertrekken. We halen eerst nog Mia op. Een leuke, Nederlandse vrouw die hier sinds april woont en dat van plan is voor de rest van haar leven. Heftig hoor. Wees gerust, ik had het er laatst nog met Tineke over: ik houd te veel van Nederland (en jullie) om ergens anders te wonen. We rijden steeds verder de bergen in en wat ik allemaal voorbij zie komen, is eigenlijk onbeschrijflijk. Ik ga het natuurlijk proberen, maar je moet er geweest zijn, je moet het gezien hebben. Het klinkt heel lullig, maar anders begrijp je het niet. Net als de 150 foto's die ik vandaag gemaakt heb. Ze zijn prachtig, al zeg ik het zelf, maar ze geven misschien voor 10% weer hoe het écht was. Maar dat houd je natuurlijk toch. Als we nog niet heel ver van Cusco zijn, zie ik een man met twee dode varkens op zijn schouders lopen. De koppen zijn eraf, de rest is volledig. Om hem heen zijn 'slagerijtjes' te vinden. Stel je het tegenovergestelde van de Keurslager voor. Net als in Cusco, maar dan vaker, zie ik vrouwen op de grond zitten met fruit dat verkocht moet worden. Al na een uur laat ik weten hoe mooi ik de omgeving vind. 'Wacht maar', zegt Walter, 'het wordt nog veel mooier.' We stoppen in Ollantaytambo waar we een supermarktje binnenlopen van bekenden van Walter. We worden uitgenodigd naar boven mee te lopen, waar ze een restaurantje blijken te hebben. Ze zijn ontzettend gastvrij en we krijgen gratis cappuccino en een gevalletje dat ik hier al eerder gezien heb. In de maïsbladeren is een soort maïsbroodje gebakken. Ik besluit niet kinderen te doen (het zijn tenslotte geen schapendarmen of cavia's) en ik neem het aan. Al snel pas ik de 'kauw-weinig-en-adem-vooral-niet-door-je-mond-techniek' toe. Niet mijn gerechtje. We rijden door en Walter bleek gelijk te hebben. Het wordt steeds mooier. We zijn boven de 4000 m en de vegetatie verandert voortdurend. Ik zie steeds meer traditioneel geklede mensen en ik kan er met mijn hoofd niet bij dat zij in de steden gediscrimineerd worden. Uiteraard snap ik discriminatie sowieso niet (en dat heeft in mijn ogen niets met zwarte piet te maken), maar ik bedoel gewoon... Deze mensen zijn zo prachtig. Iedereen schenkt ons een glimlach die ze nog mooier maakt. Onderweg nemen we geregeld mensen een heel stuk mee in de achterbak, zodat ze het niet hoeven te lopen. Soms is de achterbak zo vol, dat we met moeite te berg omhoog komen. Walter is trouwens een geoefend rijder op deze 'geen-asfalt-naast-de-afgrond-weggetjes' en kent hier veel mensen in de streek, omdat hij er jarenlang heel veel kwam. Iedereen ontvangt hem (en ons) dan ook hartelijk. We bezoeken vandaag drie scholen en tussendoor vertelt Walter heel veel. Van de meest mooie tot de meest hartverscheurende verhalen. Zo blijkt alcoholisme een groot probleem te zijn in Peru. Walter kende een gezin waarvan moeder van huis is weggelopen en haar vijf dochter zo alleen achter liet bij de alcoholistische vader. Hij mishandelde de vijf meisjes (met stokslagen en al) tot ze op een dag bont en blauw op school kwamen. Walter (en Tineke) hebben met HoPe een huisje gebouwd voor deze vijf zussen en namen ze regelmatig een weekend in huis. Bijzonder mooi van ze. Voor één van de dochters was de ellende helaas nog niet voorbij. Ze is op een avond verkracht en heeft daar een kind aan overgehouden. Naast dit verhaal nog vele verhalen over mensen die met ziektes of (ernstige) kwalen bleven rondlopen. Soms ook omdat er geen medische voorzieningen in de buurt waren. HoPe heeft gerealiseerd dat er in Patacancha nu een eerste hulppost is. Daarvoor troffen ze bijvoorbeeld, jaren geleden, een vrouw aan die bevallen was, maar enorme complicaties had opgelopen. Ze hebben haar in de auto gezet, mee naar beneden genomen en laten behandelen in een ziekenhuis. De arts vertelde later dat dit haar leven gered heeft. Gelukkig zijn er ook mooie verhalen, waaronder het feit dat de kinderen uit deze bergdorpen nu naar een middelbare school kunnen. Jaren geleden gerealiseerd door HoPe en toen was dit de eerste middelbare school voor indianengemeenschappen in Peru. Er zijn zelfs leerlingen door gaan studeren. En dat terwijl er in het begin amper onderwijs werd genoten door deze kinderen. Soms misschien drie, vier jaar en dat was het dan. Wat hebben ze veel bereikt. En het mooie is dat de kinderen op deze scholen in hun eigen traditionele kleding mogen komen,w at een belangrijk onderdeel van hun cultuur is. Ook hebben ze een aangepast curriculum en krijgen ze les in Quechua, hun eigen taal. Het curriculum bevat wel de verplichte basisonderwerpen, maar daarnaast is er aandacht voor het onderhouden van moestuinen, het verbouwen, het weven. Leerlingen die alsnog uren moeten lopen om bijvoorbeeld bij de middelbare school te komen, kunnen van maandag t/m vrijdag verblijven in de leerlinghuizen. Eten wordt hier verzorgd. Terug naar dat eerste schooltje dat we bezoeken in Chaullacocha. Kinderne juichen blij als we aankomen en zingen een lied voor ons. Walter deelt zeepjes en shampoo uit en crèmes voor op de rode, droge, schrale wangen. Walter en Tineke verhuren een hotel en hebben een deal met hen gesloten. Alles wat over is, gaat naar HoPe en dus naar deze kinderen die er héél blij mee zijn. We rijden door naar Chupani. Wauw... Het is net een filmset waar we rijden. Of een mysterieus sprookje. We rijden in de bewolking, de mist en dit zorgt voor een overweldigende sfeer. Ik zie vanuit de mist kleine (maar echt mini) huisjes opdoemen. Dit zijn dus echt de huisjes van de mensen hier. Muren gebouwd van losse stenen. Misschien vier vierkante meter klein. Onvoorstelbaar. In Chupani worden we ook enthousiast ontvangen. Hier gaan we ook de lokaaltjes in en het valt me echt mee hoe het eruit ziet. Netjes hoor! Er hangen zelfgemaakte leerposters aan de muur en de meest mooie kinderen zitten aan hun schoolbanken. We stappen het lokaal binnen onder luid '¡Buenos días!' en een gloed van warme, stralende glimlachen komt ons tegemoet. Bij deze school heeft HoPe, naast de nette (gat)wc's, ook gezorgd voor de warme (!) douches. Als we tot slot naar Patacancha rijden, stoppen we onderweg bij een lief vrouwtje die Walter kent. De heenweg hadden we haar al gegroet en ze heeft ons staan opwachten en aardappelen en eieren voor ons gekookt. We mogen haar huisje in en eten van haar bereide eten. Ze laat ons nog wat zelf geweven, mooie sjaals zien (het duur twel een maand om er één te weven) en stort nog even haar hart bij Walter. Ik heb het idee dat ze op het punt staat in huilen uit te barsten. Dat we daarna de middelbare school van Patacancha bezoeken, vind ik wel heel speciaal. Dit is waar de actie rond Kerst om ging. We konden als leerkrachten van SKOH en Quercus toen kiezen voor een donatie aan HoPe, in plaats van het ontvangen van een kerstpresentje. Dat geld ging naar deze school in Patacancha. En wat ziet het er hier goed verzorgd uit! De mensen hier hadden geen idee dat we zouden komen en konden zich dus nergens op voorbereiden. Dat betekent dus dat het hier altijd zo schoon is. Ook de leerlingverblijven en de wc's. Echte wc's! Ik maak er dankbaar gebruik van. Ik ben trots op mezelf dat ik als 'ervaren reizigster (soort van)' een wcrol heb meegenomen. De terugweg worden we allemaal steeds wat stiller. Best vermoeiend, zo'n indrukwekkende dag. Zelfs Walter, die hier toch al zo lang is als ik besta, vond het een speciale dag. En zo vergeet ik nog helemaal te vertellen dat we in Chupani werden uitgenodigd om een klein gebouwtje te betreden, waar aan de zijkanten, in een soort kring, allemaal mensen zaten. En wij met z'n vieren dan op stoeltjes in het middelpunt. Oscar vertelde iets, zij hielden een praatje (alles in Quechua) en ook Walter deed een woordje. Ik vergeet vast nog meer te vertellen, maar het was ook zo veel! Net een lekker bord spaghetti carbornara op en nu ga ik de rekening vragen, naar huis rollen en mijn bed in. Fantastisch...

vrijdag 26 september 2014, Cusco

De Spaanse les van vandaag is hilarisch. Na een half uur besluit Wendy even naar buiten te gaan om iets te vertellen over het verschil tussen Plaza de Armas van nu en vroeger. Bij de kathedraal wordt van alles opgebouwd voor één of ander concert lijkt het wel. Enorme stellages en geluidssboxen, etc. Ik vraag aan Wendy wat er gaat gebeuren. Zij weet het ook niet en loopt in de richting van de stellages. Net ervoor blijft ze staan en roept ze een mannetje die er aan het werk is. Al leunend op de stellage vertelt hij het. Dan ontstaat er een soort slow motion moment. Heel langzaam valt de stellage om!! Het stort helemaal in elkaar. Er is een moment waarop er niks gebeurt. Wendy en ik zien het gebeuren, maar ondernemen even geen actie. En dan ineens - als de stellage al halverwege is - komt het besef. Wendy gilt, ik gil, de man snapt eindelijk wat er gebeurt en we rennen ervan weg. Hoe het met de man is afgelopen weten we allebei niet meer. Wel zien we een andere man uit de metershoge stellage naar beneden vallen. Hij lijkt het gelukkig wel goed te maken. We lopen ervan weg en als we op een afstandje zijn en de boel, net als iedereen op het plein, aanschouwen, barsten we in lachen uit. We schrokken er best van en hebben het nu over dat het onze schuld is. Wij moesten die man zo nodig iets vragen. Maar als je op zo'n stellage niet een beetje kan leunen, zal het niet heel stevig geweest zijn. Er komt brandweer en ambulance bij. Politie was er al. We zien de krantenkoppen al voor ons: 'Twee vrouwen gezocht vanwege ongeval met stellage.' Of het nieuws vanavond waarin wij al gillend in slow motion wegrennen. Of twee foto's van ons met zwarte balkjes voor de ogen. De tranen biggelen over onze wangen en een uur later zijn we nog steeds niet uitgelachen. Dat was een dure lachbui, want van de les is er niet veel meer terecht gekomen. Je had erbij moeten zijn. Na de les post ik mijn 50 kaarten. Ik ben benieuwd hoe lang ze erover doen. In de bieb wordt vandaag niet gewerkt, maar feest gevierd. Afgelopen dinsdag was het dus de dag van de studenten en nu vieren we dat. We hebben allemaal wat lekker meegenomen en er is echt véél te veel als je het mij vraagt. Grace, Elizabeth en ik blazen en hangen de ballonnen op. Als alles helemaal is voorbereid, mogen de kinderen binnenkomen. Er worden woordjes gedaan, kinderen doen stoelendans, krijgen bergen snoep en ander lekkers en luisteren behoorlijk slecht naar de quizvragen die de leerkrachten stellen. Ik richt me op een gegeven moment vooral even op lieve, kleine Sofia. als ik haar zie, smelt ik gewoon. Echt een lieverdje en ze ziet er vandaag zo mooi uit! Thuis eet ik broccoli met gehakt en bel ik Mia om iets af te spreken. We gaan zondag een dagje weg. Gezellig! Mijn stem was vanmorgen bijna verdwenen, maar is nu weer terug. Mijn hoofdpijn was verdwenen, maar is nu weer terug. Slapen dus maar!

Heel veel liefs en vergeet de foto's niet te bekijken (ook bij de vorige verslagen), Cindy.