Lieve allemaal,

De titel zegt eigenlijk genoeg, maar ook ik wil er toch iets over kwijt. Want wat een verschrikkelijke gebeurtenis is, wat - laat dat voorop staan - nooit had mogen gebeuren, heeft me ook iets moois gegeven. De afgelopen dagen heb ik, zoals vele anderen, veel gedacht aan de ramp van vlucht MH17. Er spoken vragen door mijn hoofd waar we waarschijnlijk geen antwoord op zullen krijgen. Misschien willen we het antwoord ook liever niet horen. Maar wat mij nog het meeste bezighoudt, zijn de nabestaanden. Wat moet het verschrikkelijk zijn om te horen, zien of lezen dat jouw dierbaren in het betreffende vliegtuig zaten. Wat moet het afschuwelijk zijn om jouw dierbaren te verliezen. Totaal onverwacht.

Vandaag liep ik in Hoofddorp de stille tocht. Zo herdachten we de slachtoffers uit de Haarlemmermeer. Het is een indrukwekkende avond. Ik loop hier een ronde om de plas terwijl ik de slachtoffers niet ken. Ik loop hier zonder de nabestaanden te kennen. Maar het mooie is, dat ik hier niet voor mezelf loop. Het mooie is, dat wij dit allemaal niet voor onszelf doen. We doen dit voor hen die het op dit moment ondenkbaar moeilijk zullen hebben. Ik gok dat we met ruim duizend man een lange, witte slinger vormen. Een witte, stille slinger. Een slinger vol gedachten, vol medeleven, vol eer, respect en steun. Via via ken ik het verhaal van één van de nabestaanden en eigenlijk moet ik de hele loop aan haar denken. Ik voel de tranen in mijn ogen opwellen, ik voel me verdrietig. Vooral als ik denk aan hoe zij zich zou moeten voelen. En dat terwijl ik me dat waarschijnlijk niet kan voorstellen. Misschien dat wij als ‘buitenstaanders’ een duizendste voelen van wat zij voelt. Een miljoenste. Het voelt oneerlijk dat bij mij de tranen vloeien. Ik heb hier niets mee te maken, ik heb mijn dierbaren nog, het gaat goed met mij. En daarin zit meteen het ‘mooie’ stukje. Het stukje besef dat ik hierdoor krijg. Het liefst had ik natuurlijk gewild dat mijn besefpuzzel op een andere manier in elkaar gevallen zou zijn. Liever dan maar geen besef en geen slachtoffers. Maar het is er nu…

Afgelopen woensdagavond at ik met een lieve vriendin, mijn lieve broertje en mijn lieve moeder gezellig in de tuin. Barbecue. Toen ik met die lieve vriendin terugreed naar Haarlem, voelde ik me compleet gelukkig. Ik sprak dit uit, keek haar aan en zij antwoordde: ‘Ik ook!’ Dat is iets wat ik de afgelopen week veel heb gevoeld. Geluk. Ik voel me dan gelukkig door de mensen om me heen. Ik voel me gelukkig, omdat ik eigenlijk alles heb wat mijn hart begeert. Omdat ik niet hoef te leven met een onvoorstelbaar gemis. Zacht meezingend met de radio rijden we door. In Haarlem aangekomen, voel ik ook een klein stukje angst. Ik vraag haar of zij, stel dat het zou gebeuren, op mijn begrafenis iets zou willen zeggen. Dat wil ze. We spreken af dat ik dat bij haar ook zal doen. Want het lijkt zo ver weg - en vaak blijft dat ook zo - maar het kan.

Ik wens alle nabestaanden, vanuit de grond van mijn hart, ontzettend veel sterkte.
Liefs, Cindy.