Het kompas naar mijn geluk
Blijf op de hoogte en volg Cindy
11 Maart 2014 | Nederland, Hoofddorp
Lieve allemaal,
Het is weer zo ver. Ik begin te typen en kan even niet stoppen. O, god. Noem me sentimenteel, maar het begint nu al. Het is vandaag 11 maart en ieder moment dat ik even alleen ben, denk ik eraan. Het is bijna precies een jaar geleden dat ik terugkwam. Terug van mijn grote avontuur. Een jaar!! Zo voelt het niet. Nog steeds voelt het alsof ik twee, drie maanden geleden thuiskwam. Dagelijks zie ik stukjes reis in mijn gedachten voorbij komen. Ik zie de omgeving van de prachtige landen die ik gezien heb. Ik zie mezelf zwoegen met mijn tassen. Ik zie mezelf de weg zoeken, ik ruik de geuren van kruiden, eten en natuur. Maar bovenal zie ik iemand die durft, iemand die zich totaal vrij voelt en iemand die gelukkig is. Zoals ik al vaker heb gezegd, zie ik de beste versie van mezelf. Wat een impact heeft het op mij gehad. Het klinkt misschien raar, maar die beste versie heb ik hier nog niet gevonden. Ik kan heus leuk zijn hoor en ik heb het hier ook gewoon hartstikke naar mijn zin, maar het is toch anders. Hier ben ik een bange poeperd. Daarnaast ga ik weer volledig mee in de haastmaatschappij en voel ik de stress opkomen als ik veel moet doen voor mijn (heerlijke) werk.
Gelukkig zijn er genoeg momentjes waarop ik mezelf terugroep en waarbij ik probeer een stukje Cindy van toen terug te krijgen. Bijvoorbeeld als ik na een dag werken de schooldeur open doe om naar huis te gaan en geconfronteerd word met een plensbui. Bijna verval ik dan in zeuren, mopperen en denken dat ik altijd pech heb. Dan denk ik ineens: ‘Nee! Stop hiermee.’ Het zit namelijk zo. Die Hollandse regen en tegenwind op de fiets, heb ik gemist toen ik weg was. Voor alles is iets te zeggen. Dus geef ik me over aan de regen, bedenk ik dat ik mazzel heb dat het nu gebeurt, nu ik naar huis ga en geniet ik (bijna) van de dikke druppels op mijn gezicht, mijn doorweekte jas en de wind die me probeert tegen te houden.
Ik was een echte zeurpiet. Het werkte voor mij opluchtend om stommigheden met anderen te delen. Als er iets is wat ik geleerd heb, is dat ik dat niet altijd moet doen. Daarin ben ik echt veranderd. Natuurlijk vind ik het soms alsnog erg fijn om even te klagen. Maar… ik zeg: geniet, maar klaag met mate. En zoek ook zo vaak je kunt je eigen geluksmomenten op. Al zijn ze nog zo klein. Iedere dag kan ik ontzettend genieten van de grapjes van de kinderen uit mijn klas. Of de lieve woorden en leuke uitspraken. Ik blijf gefascineerd naar de sterren kijken en mijn hart maakt steeds weer een sprongetje als de hemel helder genoeg is om ze te kunnen zien. Als de tranen over mijn wangen rollen van het lachen, besef ik me - op het moment zelf - hoe gelukkig ik me dan voel. Ik bedenk me regelmatig hoe fijn het is om een eigen plekje te hebben om me terug te trekken. En hoe fijn is het dat ik al mijn lieve familie, vrienden en vriendinnen dichtbij me heb? En zelfs nu een vriendje (het begrip ‘dichtbij’ geldt hier ook; in Nederland is niets te ver weg) Ik ben totaal niet ontevreden. Ik kan eigenlijk zelfs zeggen dat ik gelukkig ben.
Of ik het kleine stukje gemis kwijt zal raken weet ik niet. Het opzoeken van avontuur, het verleggen van mijn eigen grenzen, het ervaren, ontdekken en sprakeloos raken. En dan de waanzinnige vrijheid. Ach, wie weet wat de tijd me brengt. De wereld ligt aan mijn voeten, zal ik maar zeggen. Ik hoef alleen een stap te zetten om te komen waar ik wil zijn. Alleen ben ik nog een beetje op zoek naar het kompas dat me de juiste weg gaat sturen. Zelf ben ik een beetje verdwaald… Het kompas heb ik wel, maar de wijzer wil niet stoppen met draaien.
Het is weer zo ver. Ik begin te typen en kan even niet stoppen. O, god. Noem me sentimenteel, maar het begint nu al. Het is vandaag 11 maart en ieder moment dat ik even alleen ben, denk ik eraan. Het is bijna precies een jaar geleden dat ik terugkwam. Terug van mijn grote avontuur. Een jaar!! Zo voelt het niet. Nog steeds voelt het alsof ik twee, drie maanden geleden thuiskwam. Dagelijks zie ik stukjes reis in mijn gedachten voorbij komen. Ik zie de omgeving van de prachtige landen die ik gezien heb. Ik zie mezelf zwoegen met mijn tassen. Ik zie mezelf de weg zoeken, ik ruik de geuren van kruiden, eten en natuur. Maar bovenal zie ik iemand die durft, iemand die zich totaal vrij voelt en iemand die gelukkig is. Zoals ik al vaker heb gezegd, zie ik de beste versie van mezelf. Wat een impact heeft het op mij gehad. Het klinkt misschien raar, maar die beste versie heb ik hier nog niet gevonden. Ik kan heus leuk zijn hoor en ik heb het hier ook gewoon hartstikke naar mijn zin, maar het is toch anders. Hier ben ik een bange poeperd. Daarnaast ga ik weer volledig mee in de haastmaatschappij en voel ik de stress opkomen als ik veel moet doen voor mijn (heerlijke) werk.
Gelukkig zijn er genoeg momentjes waarop ik mezelf terugroep en waarbij ik probeer een stukje Cindy van toen terug te krijgen. Bijvoorbeeld als ik na een dag werken de schooldeur open doe om naar huis te gaan en geconfronteerd word met een plensbui. Bijna verval ik dan in zeuren, mopperen en denken dat ik altijd pech heb. Dan denk ik ineens: ‘Nee! Stop hiermee.’ Het zit namelijk zo. Die Hollandse regen en tegenwind op de fiets, heb ik gemist toen ik weg was. Voor alles is iets te zeggen. Dus geef ik me over aan de regen, bedenk ik dat ik mazzel heb dat het nu gebeurt, nu ik naar huis ga en geniet ik (bijna) van de dikke druppels op mijn gezicht, mijn doorweekte jas en de wind die me probeert tegen te houden.
Ik was een echte zeurpiet. Het werkte voor mij opluchtend om stommigheden met anderen te delen. Als er iets is wat ik geleerd heb, is dat ik dat niet altijd moet doen. Daarin ben ik echt veranderd. Natuurlijk vind ik het soms alsnog erg fijn om even te klagen. Maar… ik zeg: geniet, maar klaag met mate. En zoek ook zo vaak je kunt je eigen geluksmomenten op. Al zijn ze nog zo klein. Iedere dag kan ik ontzettend genieten van de grapjes van de kinderen uit mijn klas. Of de lieve woorden en leuke uitspraken. Ik blijf gefascineerd naar de sterren kijken en mijn hart maakt steeds weer een sprongetje als de hemel helder genoeg is om ze te kunnen zien. Als de tranen over mijn wangen rollen van het lachen, besef ik me - op het moment zelf - hoe gelukkig ik me dan voel. Ik bedenk me regelmatig hoe fijn het is om een eigen plekje te hebben om me terug te trekken. En hoe fijn is het dat ik al mijn lieve familie, vrienden en vriendinnen dichtbij me heb? En zelfs nu een vriendje (het begrip ‘dichtbij’ geldt hier ook; in Nederland is niets te ver weg) Ik ben totaal niet ontevreden. Ik kan eigenlijk zelfs zeggen dat ik gelukkig ben.
Of ik het kleine stukje gemis kwijt zal raken weet ik niet. Het opzoeken van avontuur, het verleggen van mijn eigen grenzen, het ervaren, ontdekken en sprakeloos raken. En dan de waanzinnige vrijheid. Ach, wie weet wat de tijd me brengt. De wereld ligt aan mijn voeten, zal ik maar zeggen. Ik hoef alleen een stap te zetten om te komen waar ik wil zijn. Alleen ben ik nog een beetje op zoek naar het kompas dat me de juiste weg gaat sturen. Zelf ben ik een beetje verdwaald… Het kompas heb ik wel, maar de wijzer wil niet stoppen met draaien.
-
11 Maart 2014 - 21:00
Nancy Nieuwenhuis:
Wat een mooi verhaal. Tussen de regels door is zó duidelijk dat die prachtige reis je volwassen en gelukkig heeft gemaakt. Ontzettend mooie bijkomstigheden naast je mooie herinneringen aan een fantastische reis. Houd het geluk voor de toekomst vast! -
11 Maart 2014 - 21:17
Papa:
Geniet en klaag met mate...
Wijze woorden, lieve dochter.
Wat heeft je reis toch veel voor en met je gedaan, op de goede manier dan!
Je kwam op 15 maart 2014 verreist en verrijkt terug, dat schreef ik toen.
Bijna een jaar later voel je dat zelf ook nog steeds zo.
Niet eens meer brommen als het regent, hahaha!
En nu dus zomaar alweer een jaar verder in je leven, met deze geweldige herinneringen.
Het Leven gaat verder.
En jij barst van de plannen. Goed zo!
x x x papa -
11 Maart 2014 - 21:18
Papa:
15 maar 2013 kwam je natuurlijk terug.... x -
11 Maart 2014 - 22:35
Hilbert:
Wow! -
11 Maart 2014 - 23:29
Paul:
Dank je wel voor de inspiratie die je me geeft! -
12 Maart 2014 - 06:33
Mama Gerda:
Lieve Cindy,
Wat ben ik toch super trots op je!
Blijf vooral genieten van alle kleine dingen en wat je kompas betreft:
Alles gaat zoals het gaat en je bepaalt zelf de richting.
En als de tijd daar is zal de wijzer stil blijven staan.
Ik hou van je moppie!
Dikke knus! XXX -
12 Maart 2014 - 19:59
Martin Verheij:
Cindy,
Je zou echt eens een boek moeten gaan schrijven met jouw schrijf cq verhaal stijl,de woorden die je gebruikt, leest lekker (inspireerd),ga zo door.
Groeten van je (oom) Martin. -
13 Maart 2014 - 20:43
Yvonne W:
Hi die Cindy,
Een jaar geleden, niet te geloven. En wat waren wij op de Vredeburg blij, je kwam als geroepen terug en kon direct aan de slag. En hoe!! Ik denk nog vaak met veel plezier aan die periode terug.
En ook ik merk dat het leven weer snel allerlei zaken opslokt.
Tussen je verhaal lees ik 2 opvallende zaken:
1. dat je blij kunt zijn met dat wat er op dat moment is!, Het leven leven zoals het komt.
2, dat je een vriendje hebt! Dat is nieuw voor mij. Ik hoop van harte dat deze ervaring er eentje wordt en is waar je weer een stukje van jezelf in kunt ontdekken. En wie weet is die persoon of de liefde in staat om je leven op koers te houden!
Groet en veel succes met je groep en de komende oudergesprekken, ook weer een fase waarin je vast weer veel van jezelf tegenkomt.
Liefs,
Yvonne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
